Ε...birthέψαμεν

Αρχίζει να καταντάει εμμονικό, το αντιλαμβάνομαι, να πρέπει να ασχολούμαστε με το τι κάνει ο υφυπουργός Πολιτισμού κ. Μιχάλης Χατζηγιάννης, και πόσα βίντεο γυρίζει, πόσες φωτογραφίες τον βγάζουν και πού πήγε και ποιους φορείς είδε. Δεν ενδιαφέρουν τη δημόσια σφαίρα να γνωρίζει επακριβώς αν είδε τον τάδε φορέα ή τον άλλο σύνδεσμο ή συντεχνία. Τη δημόσια σφαίρα την ενδιαφέρει να ξέρει πώς θα μπει για τα καλά ο πολιτισμός στη ζωή του και αυτή τη δουλειά θα πρέπει να αναδεικνύει ο κ. Χατζηγιάννης. Επίσης, θα ήταν καλό να μην παίζει με τη νοημοσύνη όλων όσοι στεκόμαστε κριτικά απέναντί του. Διότι το «εκ παραδρομής» είναι περιπαίξιμο, όπως άκομψο είναι και το «έδωσα εντολή να κατέβει», δηλαδή το άτομο που ανάρτησε το «Happy Birthday» και έγραψε το κείμενο το έκανε άνευ καμίας άλλης εντολής; Η παραδρομή ήταν ότι ανέβηκε στα social media του υφυπουργείου; Θα ανέβαινε δηλαδή η ανάρτηση στα προσωπικά του μέσα; Και αυτό αν με ρωτάτε είναι λάθος. Το hashtag που χρησιμοποιήθηκε #υφυπουργείοΠολιτισμού ήταν και αυτό εκ παραδρομής; Στα προσωπικά του μέσα κοινωνικής δικτύωσης δηλαδή είναι εντάξει; Εγώ αν πάω σε εκδήλωση, πάρτι, γιορτή ή πανηγύρι ως ιδιώτης, όχι ως συντάκτης του μέσου μου, θα ήταν εντάξει αν έγραφα #καθημερινήΚύπρος; Δεν νομίζω. Άρα το εκ παραδρομής είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Ποιο τίμιο θα ήταν να έλεγε ένα συγγνώμη, έγινε λάθος και μόλις το αντιλήφθηκα, ζήτησα να αφαιρεθεί. Χρήσιμο θα ήταν επίσης να είχε εκδοθεί και δελτίο Τύπου, με το οποίο θα αναλάμβανε την ευθύνη για το ατόπημα, και ας το έριχνε στην πολιτική του απειρία και ότι είναι αμάθητος στο πώς λειτουργεί η δημόσια υπηρεσία.

Μετά από πενήντα μέρες, τι έχει γίνει στο υφυπουργείο του; Εξήγησε ξανά ποιο είναι το όραμά του; Τι έχει δρομολογήσει και τι συζητάει για συγκεκριμένα πράγματα; Τίποτε, μόνο ότι συναντάει ανθρώπους του πολιτισμού και στο τέλος κάθε συνάντησης τσουπ και μερικές φωτογραφίες, εν είδει πειστηρίου ότι πήγε και όντως τους είδε; Θέλοντας να πει φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο; Πενήντα μέρες πήγαινε-έλα, πενήντα μέρες χαμένες, αν με ρωτάτε, για τον πολιτιστικό όραμα του τόπου. Οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους, με τους ρυθμούς τους, άλλοτε γρήγορους και άλλοτε πιο αργούς. Οι δημόσιοι υπάλληλοι του υφυπουργείου Πολιτισμού, του Τμήματος Νεότερου και Σύγχρονου Πολιτισμού χρειάζεται να ενισχυθούν, να εισακουστούν, να επιτηρηθούν, να ξέρουν πού να απευθύνονται, και όχι να είναι οι τροχοί της άμαξας που κουβαλούν τον αραμπά και τον αραμπατζή.

Βέβαια, όλα τα παραπάνω μοιάζουν παράωρα, όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέλεξε για υφυπουργό Πολιτισμού έναν παλιό του φίλο, έχοντας πάρει το «εντάξει» των συνεργαζόμενων κομμάτων, και έχοντας ακούσει τη φωνή των πολιτών, σίγουρα πάντως δεν αφουγκράστηκε –ακόμα και αν την άκουσε– τη φωνή των ανθρώπων που βιοπορίζονται από αυτό που λέμε πολιτισμό. Πήρε κάποιες σκόρπιες σκέψεις από διάφορα προεκλογικά προγράμματα, άκουσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάποιους από δω και από κει και σκέφτηκε ότι γιατί όχι, ένας λαοπρόβλητος καλλιτέχνης, από την Ελλάδα, θα ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή για να ανατάξει τα πολιτιστικά πράγματα της χώρας. Ίσως, λοιπόν, να ήταν πιο σωστό να κρίναμε τον κ. Χριστοδουλίδη για το πώς αντιλήφθηκε τι εστί πολιτισμός και πολιτιστική πολιτική, που δεν είναι ούτε το χειροκρότημα από την πλατεία ενός θεάτρου, ούτε με λόγια παρηγορίας και σε καμία περίπτωση δεν είναι σύγχρονη πολιτιστική πολιτική η αβέρτα-κουβέρτα χρήση της ψηφιακής εικόνας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, διότι χαττάδες ή κατά την κοινή νεοελληνική γκάφες ή ζημιές, όπως η ανάρτηση «Happy Birthday» δεν είναι απλώς αβλεψίες, είναι σημάδια πώς μαθαίνουμε την κοινωνία να πολιτεύεται, άρα πώς την εκπαιδεύουμε πολιτιστικά.

Εν κατακλείδι ουδόλως με αφορά αν ο κ. Χατζηγιάννης πήγε σε πάρτι γενεθλίων, αν τραγουδάει ποπ, λαϊκά, ή ό,τι άλλο. Δεν με ενδιαφέρει αν στον ελεύθερο χρόνο του θέλει να ψάλλει, να φτιάχνει βάγια, να κοιτάζει τον ουρανό, ή οτιδήποτε άλλο. Με αφορά όμως τι κάνει και τι προβάλλει ο κ. Χατζηγιάννης ως υφυπουργός Πολιτισμού και πώς επιλέγει να πολιτεύεται. Είναι καιρός να αρχίσει ο κ. Χατζηγιάννης να καταλαβαίνει ότι η πολιτική δεν είναι πίστα σπαρμένη με τριαντάφυλλα, ούτε στούντιο ηχογράφησης, όπου μπορεί να διορθωθεί ένα λάθος και να μην το καταλάβει κανείς. Η πολιτική είναι ένα ναρκοπέδιο, οι νάρκες πολλές και πρέπει να ξέρεις πού να πατάς, να μπορείς να χαράξεις τον δικό σου ασφαλή διάδρομο. Και όχι μόνο για τη δική σου ασφάλεια, αλλά για όσους έχεις πίσω σου. Ο πολιτικός προϊστάμενος είναι και πρόσκοπος, έχει ευθύνες.