Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Δεν ξέρω αν είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί τελική λύση για το ζήτημα του Μουσείου Χαρακτικής Χαμπή στα Πλατανίσκια και αν μετά από λίγα χρόνια ή μήνες δεν θα ανακύψει και κάποιο άλλο πρόβλημα. Μακάρι να κάνω λάθος και όλα να κυλήσουν ομαλά και το Μουσείο να συνεχίσει να λειτουργεί όπως πρέπει και το σπουδαίο αρχείο του να προστατευτεί. Μακάρι η παρέμβαση της υφυπουργού Πολιτισμού κας Κασσιανίδου να είναι καταλυτική και να αντιληφθούν όλοι την αξία του να υπάρχει ένα μουσείο τόσο ενεργό στην ύπαιθρο. Ένα μουσείο που αν η τοπική αρχή είχε ελάχιστη αντίληψη για το τι μπορεί να της προσφέρει ολόχρονα δεν θα το πολεμούσε, αλλά θα προσπαθούσε να το αξιοποιήσει προς όφελός της». Έτσι ξεκινούσε το άρθρο μου με τίτλο «Λίγα για τα μικρά μουσεία…» στις 22 Νοεμβρίου του 2023, και ένα χρόνο μετά τα ίδια. Κατά πώς φαίνεται θα πρέπει να το πάρει απόφαση και ο ίδιος ο Χαμπής πως μάλλον τίποτε δεν θα γίνει και να μην περιμένει τίποτε, ώστε αν γίνει, κάποτε, να χαρεί διπλά. Αλλά για την ώρα ας κρατάει μικρό καλάθι, για να μην απογοητευτεί και πάλι.
Πάντως, απορίας άξιον θα έλεγε κανείς πως είναι η μη λύση του προβλήματος που αντιμετωπίζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια το Μουσείο Χαρακτικής του Χαμπή στα Πλατανίσκια της Λεμεσού. Αλλά γνωρίζοντας πώς γίνονται πολλά πράγματα στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας δεν μου κάνει εντύπωση. Μία ακόμη λοιπόν δημόσια καταγγελία έκανε ο Χαμπής τις αμέσως προηγούμενες ημέρες για τα νερά που αναδύονται από το πάτωμα του αρχείου του μουσείου, μία ιστορία που δεν είναι ούτε φετινή, ούτε του 2023, είναι ιστορία που πάει έξι χρόνια πίσω. Αιτία της διαρροής είναι, όπως αναφέρει ο Χαμπής Τσαγγάρης, σε όλες τις καταγγελίες του, αλλά και στην πιο πρόσφατη, η υδροδότηση της γειτονικής κατοικίας και από τον γειτονικό λάκκο αποχέτευσης. Πολλάκις έχει καταγγείλει το ζήτημα ο Χαμπής, και έχει λάβει πάμπολλες διαβεβαιώσεις από αρμοδίους της Πολιτείας ότι το ζήτημα θα λυθεί, ότι θα βρεθεί λύση και φυσικά… τίποτε δεν γίνεται.
Αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί μία λύση, ή έστω να πουν οι αρχές, όποιες και αν είναι αυτές, Επαρχιακή Διοίκηση Λεμεσού, Τουρκοκυπριακές Περιουσίες, υφυπουργείο Πολιτισμού, υπουργείο Εσωτερικών, οικία δημοτική αρχή, κάποιος τέλος πάντων, πως ξέρετε κ. Χαμπή, είναι δύσκολο αυτό που πρέπει να γίνει, χρειάζονται μελέτες, χρήματα, προϋπολογισμοί, και αυτά δεν μπορούν να γίνουν, άρα βρείτε εσείς λύση… εμείς αδυνατούμε. Θα ήταν νομίζω πιο τίμιο, από πλευράς της Πολιτείας.
Καταλαβαίνω, βέβαια, πως είναι δύσκολο, έως αδύνατον να παρέμβει η μία υπηρεσία ή το υφυπουργείο σε όσα πρέπει να κάνει κάποια άλλη, εκτός και αν υπάρχει το κατάλληλο πρόσωπο, που θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα απαιτήσει λύση. Μια ιδέα θα ήταν να έκανε μία προσπάθεια η κα Πική, ως υφυπουργός παρά τω Προέδρω. Σίγουρα, δεν είναι κάτι που σχετίζεται με την εύρυθμη λειτουργία του κράτους, αλλά που έχει σχέση με την ίδια την Κύπρο, με ένα κομμάτι της, το δημιουργικό, που πάσχει πολλαπλώς και σε πολλά επίπεδα.
Εγώ κρατώ αυτό που ο ίδιος ανέφερε σε ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, το οποίο ξέρω πως το εννοεί με όλη του την ψυχή: «Και θα συνεχίσω να περιμένω τους επισκέπτες στο Μουσείο, να τους ξεναγώ, να προσπαθώ να ανεβάσω την χαρακτική στην Κύπρο πιο ψηλά, και να καταγγέλλω, από ευθύνη, το συνεχιζόμενο έγκλημα».
