Ακόρντο εκτός χρόνου

Ψηλά-ψηλά μια φέτα φεγγαριού, στο βάθος ο ήλιος έτοιμος να δύσει, μια βάρκα που ισορροπεί στο ορίζοντα και είναι ακόμα ένα καλοκαιρινό απόγευμα στην ζωή την δική μου, και αυτών των δύο ηλικιωμένων που τώρα βλέπω να κάθονται κάτω από ένα ευκάλυπτο και να κοιτάνε σιωπηλοί την θάλασσα. Εκείνος σε αναπηρικό καροτσάκι, εκείνη δίπλα του σε μια λευκή πλαστική καρέκλα, δεν διακρίνω αν του κρατά το χέρι, υποθέτω πως του το κρατά, τα κεφάλια τους μια ανάσα το ένα από το άλλο, κοιτάνε ασάλευτα ευθεία μέχρι τη γραμμή του ορίζοντα, ίσως και πιο πέρα από αυτήν.

Κάθομαι πιο πίσω κάτω από ένα άλλο ευκάλυπτο μαζί με δύο φίλες μου παιδικές, απλώνουμε με τα μαγιό γύρω από ένα άσπρο πλαστικό τραπέζι γεμάτο με φρούτα και κέικ και μπύρες και πατατάκια και είναι ένα από κείνα τα αργόσυρτα ανταμώματα μας όπου το μυαλό χαλαρώνει κι’αρχίσει να παίζει κουτσό στα κουτιά των αναμνήσεων μας. Η μια φίλη ζει στο εξωτερικό, αγόρασε αυτό το μικρό σπιτάκι δίπλα στην θάλασσα για νάρχεται πού και που και να αναπνέει μαζί με τα ψάρια, μαζί με τα ψάρια αναπνέει καλύτερα λέει, από μικρή έτσι ήτανε γι’αυτό και καθώς πλατσουρίζουμε στα ρηχά θυμάται τα μακροβούτια μας και τα γδαρσίματα στους βράχους, το νερό τώρα όμως είναι ζεστό σαν κατούρημα της λέω και γελάει το ίδιο δυνατά όπως πάντα.

Οι ηλικιωμένοι ζούν στο διπλανό σπίτι, ακόμα δεν έχουν φανεί, η υγρασία τους ενοχλεί, εμφανίζονται αργότερα, την ώρα που φανερώνεται η φέτα του φεγγαριού και η βάρκα που ακροβατεί στον ορίζοντα, αυτή είναι η απογευματινή ώρα που τους αρέσει. Παιρνούν από δίπλα μας, το καροτσάκι δυσκολεύεται να κυλύσει στο χώμα, εκείνη μας χαιρετάει αγκομαχώντας με ένα πλατύ χαμόγελο, μετά σκύβει και του λέει κάτι στ’αυτί, στ’αυτί του κρέμεται ένα ακουστικό, εκείνος ανέκφραστος κοιτάει ευθεία, σιγά-σιγά παίρνουν τις θέσεις τους, ο ένας πλαί στον άλλο, μπροστά τους η θάλασσα.

Θυμόμαστε ιστορίες από το σχολείο, τις περιγράφουμε με δυνατά χάχανα στην κόρη της φίλης που ζει στο εξωτερικό, γουρλώνει τα μάτια, της αρέσουν οι αταξίες μας, μας βρίσκει διασκεδαστικές. Ακούω τις κουβέντες μας και παράλληλα δεν τις ακούω, το μυαλό μου έχει κολλήσει στο ηλικιωμένο ζευγάρι, η απόσταση από το σχολείο μέχρι τον ευκάλυπτο τους, μου φαίνεται πολύ πιο σύντομη από ό,τι είχα φανταστεί, το βλέμμα μου λοξοδρομεί συνεχώς προς την μεριά τους, αφαιρούμαι με τον ίδιο τρόπο που αφαιρόμουν μικρή μέσα στην τάξη. Τί να σκέφτονται καθώς κοιτάνε την θάλασσα διερωτώμαι, ανατέμνουν μήπως επεισόδια της ζωής τους και στιγμές ευτυχισμένες όπως όταν σε βρίσκει ανάσκελα το κύμα, θέλω να τους ρωτήσω και ταυτόχρονα δεν θέλω, φοβάμαι μήπως η σιωπηρή συνομιλία τους με το μπλε του Θεού είναι πολύ πιο εύθραυστη από ό,τι είμαι σε θέση να υπολογίσω, δεν θέλω να την τρομάξω και να σπάσει, δεν θέλω να με τρομάξει και να σπάσω.

Επανέρχομαι στο τραπέζι μας, η φίλη λέει πως είναι ώρα να παραγγείλουμε πίτσες και πως είναι μια πιτσαρία εδώ κοντά που φτιάχνει παρόμοιες με κείνες που τρώγαμε μικρές, όταν είμαστε μικρές ούτε ξυστά δεν μας περνούσε από το μυαλό πως ο κόσμος δεν θα γινόταν καλύτερος ή όπως λέει ο Κορτάσαρ πως τίποτα δεν θα οδεύει προς την εξήγηση του. Από την άλλη ίσως ο Βακαλόπουλος νάχει περισσότερο δίκαιο όταν λέει πως αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι μια εξήγηση λιγότερη, ίσως γι’αυτό να βγαίνει κάθε απόγευμα το ηλικιωμένο ζευγάρι, για να εισπνεύσει θαλασσινό αέρα απελευθερωμένο από τις προβλέψεις, όλα έχουν συμβεί και προπάντων η ίδια η ζωή.

Η κόρη της φίλης μου προτιμά τις χορτοφαγικές πίτσες, δεν της αρέσει το κρέας, μακάρι να ξεφύγει από το δρομολόγιο των λεωφορείων και της ιστορίας σκέφτομαι, κοιτώ το αθώο της πρόσωπο και της λέω στο ξεκάρφωτο να σέβεται τα σημάδια. Η φίλη ανακοινώνει πως η παραγγελία επιτέλους ολοκληρώθηκε. Η άλλη φίλη σκουπίζει τα βρεγμένα της μαλλιά. Ο ήλιος έχει από ώρα εξαφανιστεί. Οι ηλικιωμένοι παραμένουν στην ίδια θέση πλάι στα βότσαλα. Και ο Κορτάσαρ επιμένει πως…“ανάμεσα στο χέρι και στην πέτρα πάλλεται εχέμυθα ένα ακόρντο εκτός χρόνου”.