Του Σταύρου Χριστοδούλου
Αν η συντήρηση των πολιτικών μύθων αφορούσε τους μοιραίους πρωταγωνιστές της κυπριακής τραγωδίας δεν θα αποτελούσε παρά μια ακόμα υποσημείωση της ψυχροπολεμικής περιόδου. Τότε που ο κόσμος ήτανε μοιρασμένος σε άσπρο και μαύρο, χωρίς γκρίζες ζώνες και ερωτηματικά. Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 άλλωστε, η πολιτική των κατακτημένων βεβαιοτήτων κυριάρχησε συντριπτικά. Ώσπου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση και στη δύση της κατέρρευσαν με πάταγο όλα. Οι ιερές αγελάδες γκρεμοτσακίστηκαν πάνω από τα ερείπια της Ιστορίας και όποιοι επιμένουν να τις υπερασπίζονται φλερτάρουν με τη γραφικότητα. Ιδιαιτέρως όταν κραδαίνουν τη σπάθα της πολιτικής ορθότητας.
Αν δεν έχεις πολιτικά επιχειρήματα, το εύκολο είναι να κρυφτείς πίσω από αυτόν τον νέο καθωσπρεπισμό. Για την υπεράσπιση των θεσμών τάχαμου ή ακόμα χειρότερα ενάντια στις διακρίσεις. Δύο παραδείγματα από την πρόσφατη επικαιρότητα θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε το μέγεθος της υποκρισίας που κρύβεται πίσω από τον φερετζέ της πολιτικής ορθότητας. Το πρώτο αφορά στην εμπλοκή της προέδρου της Βουλής στην προεκλογική καμπάνια του Αβέρωφ Νεοφύτου ως «επιτελάρχης Λάρνακας». Δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε τις διαψεύσεις, γιατί όπως πολλές φορές είπαμε, ο τόπος είναι μικρός και γνωριζόμαστε. Η αλήθεια είναι ότι η συμπαθέστατη κατά τ’ άλλα Αννίτα Δημητρίου έθεσε τον εαυτό της στη διάθεση του κομματικού της μέντορα. Όταν έπεσε το μεγάλο κράξιμο στα Social Media, για ευτελισμό του θεσμικού της ρόλου, τότε άρχισαν οι διαψεύσεις. Το ενδιαφέρον ξεκινά από το σημείο όπου κάποιοι, από υπερβάλλοντα ζήλο προφανώς, ανέλαβαν ρόλο συνηγόρου υπεράσπισης. Όπως ο Μιχάλης Σοφοκλέους για παράδειγμα, ο οποίος με τον γνωστό του οίστρο (μην ξεχνάμε και τις κορώνες για Χριστοδουλίδη) έγραψε το εξής αμίμητο στο Twitter: «Η επίθεση εναντίον της Αννίτας Δημητρίου είναι καθαρό απότοκο ηλικιακού, φυλετικού και κομματικού "ρατσισμού". Η θέση ΠτΒ είναι αμιγώς πολιτική. Ουδείς (και ορθά) δεν θα έθετε τέτοιο ζήτημα εάν ΠτΒ ήταν ο κ. Άντρος Κυπριανού, ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος ή ακόμη και ο Αβέρωφ Νεοφύτου».
Αυτό το «απότοκο ηλικιακού και φυλετικού ρατσισμού» αποτελεί την επιτομή της δικτατορίας της πολιτικής ορθότητας. Να μην τολμήσουμε να κάνουμε κριτική ή ακόμα χειρότερα σάτιρα, γιατί διαφορετικά θα χαρακτηρισθούμε ρατσιστές. Μου έτυχε μια τέτοια καραμπινάτη περίπτωση όταν η τέως υπουργός Δικαιοσύνης με κατηγόρησε για μισογυνισμό. Επειδή υποστηρίζω ότι η συγκεκριμένη είναι για τα πολιτικά μπάζα, αυτομάτως μισώ τις γυναίκες ή είμαι ρατσιστής ή κάτι εξίσου καταγέλαστο. Το επιχείρημα ότι θεωρώ τη Γιολίτη φαιδρή πολιτική προσωπικότητα προφανώς δεν την έπεισε. Αλλά τότε γιατί δεν πήρε η μπάλα του «μισογυνισμού» μου και άλλες γυναίκες υπουργούς, όπως οι κυρίες Αιμιλιανίδου, Ανθούση ή Δράκου; Να το κάνουμε λιανά, λοιπόν, ώστε να το αντιληφθούν και οι θιασώτες των θεωριών συνωμοσίας: Όσοι κρίναμε αρνητικά την Γιολίτη δεν το κάναμε γιατί ήταν γυναίκα, αλλά γιατί δεν γέμιζε την καρέκλα. Όπως και η κριτική στην Αννίτα Δημητρίου δεν ήταν «απότοκο ηλικιακού και φυλετικού ρατσισμού», αλλά η υγιής αντίδραση σε κάτι που υπονομεύει τον ρόλο της ως προέδρου της Βουλής.
Η τελευταία πινελιά στη στρεβλότητα περί πολιτικής ορθότητας ήταν οι αντιδράσεις για τη δημοσιοποίηση του βίντεο με τον Νίκο Αναστασιάδη. Η ενέργεια «συνιστά δείχτη ανηθικότητας, αισχρότητας και προστυχιάς» δήλωσε μαινόμενος ο Γιάννης Καρεκλάς με τον γνωστό του στόμφο. Υπονομεύει τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, κράτησαν το ίσο οι γνωστές κλαίουσες στα κοινωνικά δίκτυα. Έλεος, είναι η ψύχραιμη απάντηση και εξηγούμαι: Όταν ένας Πρόεδρος λέει ότι «χέστηκε» αν θα τον ψηφίσει ο λαός σημαίνει κάτι. Και αυτό το κάτι είναι βαθιά πολιτικό. Αφορά στον πολιτικό ζαμανφουτισμό, για να το θέσουμε όσο πιο κομψά γίνεται, γι’ αυτό και η πληροφορία έχει θέση στη δημόσια σφαίρα. Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που κανείς δεν τολμούσε να εκθέσει τους πρωταγωνιστές της Ιστορίας. Και μπορεί να μην τα καταφέραμε σε πολλά, αυτήν όμως την «ενηλικίωση» την κατακτήσαμε: Δεν υπάρχουν πια ιερές αγελάδες στην πολιτική. Όλοι κρίνονται. Ανεξαρτήτως αξιώματος, ηλικίας ή φύλου.
