Το κόμμα ουκ έλαττον παραδώσω

Δεν είμαι βέβαιος πού πρέπει να το αποδώσουμε. Σε τύψεις γιατί δεν έκανε όσα έπρεπε για να στηρίξει τον Αβέρωφ; Σε ετεροχρονισμένη αυτοκριτική, γιατί υπέθαλψε την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη; Σε υπερβάλλοντα κομματικό ζήλο ή απλώς σε λεκτικό ολίσθημα που είναι και της μόδας τελευταία; Σε κάθε περίπτωση η δήλωση του προέδρου Αναστασιάδη «Μην προδώσετε την παράταξή μας, μην προδώσετε την πατρίδα μας», απευθυνόμενος στους συναγερμικούς ψηφοφόρους, ήταν τουλάχιστον ατυχής. Η δε ουρά της «δεν ζητούμε τίποτα άλλο παρά την προσήλωση, την αγάπη στην πατρίδα και τη στήριξη στη σιγουριά, στη σταθερότητα, στην προοπτική» θα προστεθεί στη μαύρη λίστα της σημερινής διακυβέρνησης, καθώς ταυτίζει τον κομματικό πατριωτισμό με τη φιλοπατρία.

Η απόσταση από «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» του Γλαύκου Κληρίδη μέχρι «το κόμμα ουκ έλαττον παραδώσω» της σημερινής ηγεσίας του Δημοκρατικού Συναγερμού δεν είναι απλώς μεγάλη, είναι και κατηφορική. Ο δε εκνευρισμός που προκαλούν τα χαμηλά ποσοστά του Αβέρωφ Νεοφύτου, σε σχέση με το σαρωτικό προβάδισμα του Νίκου Χριστοδουλίδη, οδηγεί σε ανεπίτρεπτες υπερβολές. Με κορυφαία όλων βεβαίως τη θλιβερή εικόνα του πρώτου πολίτη της Δημοκρατίας να ψαρεύει κομματικές ψήφους στα θολά νερά του φτηνού πατριωτισμού. «Ο Αβέρωφ αντιλαμβανόμενος την πίεση που του ασκούσε η εσωτερική αμφισβήτηση έκτισε ένα συγκεντρωτικό μηχανισμό ελέγχου που βασιζόταν στις πελατειακές σχέσεις σε όλα τα επίπεδα» αναφέρει ο Χάρης Φωκάς, πρώην πρόεδρος ΔΗΣΥ Βορείου Ελλάδας, σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Ποιος τελικά υπονομεύει τον Δημοκρατικό Συναγερμό;». Ο κύριος Φωκάς είναι υποστηρικτής του Νίκου Χριστοδουλίδη, εξ ου και στηρίζει την επιχειρηματολογία του στη διαπίστωση ότι «ο Αβέρωφ Νεοφύτου ουδέποτε είχε ευρεία αποδοχή στη βάση του ΔΗΣΥ». Δεν έχει νόημα να υπεισέλθουμε σε αυτή τη διαμάχη. Αν έχει μια αξία άλλωστε η αναφορά στο άρθρο είναι για να αντιληφθούμε το εύρος της ρήξης στο κυβερνών κόμμα.

Η υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη είναι σαν να σήκωσε μια κουρτίνα και ν’ αποκάλυψε το διαλυμένο τοπίο που κρυβόταν από πίσω. «Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι όλα αυτά τα ανακάλυψαν κάποιοι μόλις τώρα» σχολίασε ο πρώην υπουργός Γιώργος Παμπορίδης στο Twitter. Και συνέχισε, με το γνωστό αντικομφορμιστικό του ύφος, λέγοντας ότι «το 2019 που τόλμησα να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου και ζητούσα επειγόντως εκλογικό και ιδεολογικό συνέδριο, έβγαλαν όλοι τον σκασμό. Βλέπεις τότε πόνταραν στα δεκανίκια του προεδρικού και του Αβέρωφ». Ενδιαφέρουσα διαπίστωση από κάποιον που γνωρίζει τον ΔΗΣΥ από τα γεννοφάσκια του. Αν και ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ήταν η διαπίστωση Παμπορίδη τρία χρόνια πριν, σε συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο»: «Η ηγεσία του κόμματος βρίσκεται σε πρόδηλη δυσαρμονία με τον συναγερμικό κόσμο. Και το χειρότερο είναι ότι δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται κιόλας». Προφανώς τότε δεν ίδρωσε το αφτί κανενός. Και δεν θα ίδρωνε βεβαίως ούτε και τώρα, αν δεν ήταν ορατός ο κίνδυνος να μείνει ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ εκτός δεύτερου γύρου.

Κάπως έτσι λοιπόν, ξεπέφτοντας «για τιποτένια πραγματάκια της ζωής» όπως έγραψε κάποτε ο Τεύκρος Ανθίας, φτάσαμε στα μαθήματα πατριδογνωσίας από τον Νίκο Αναστασιάδη. Για να αναστηλωθεί ο λαβωμένος κομματικός πατριωτισμός! Αν υποψιαζόταν έστω και λίγο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το κατρακύλημα της κομματικής αξιοπιστίας μάλλον θα σκεφτόταν διπλά αυτή τη δήλωσή του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον ΔΗΣΥ αλλά στο σύνολο των κομμάτων, τα οποία βρίσκονται σε μια δίνη πρωτοφανούς απαξίωσης από τον λαό. Από ένα κόσμο που κουράστηκε, απογοητεύτηκε και απομακρύνθηκε. Από τις δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρους που οι δημοσκόποι χαρακτηρίζουν «αποστασιοποιημένους».

Αυτή τη χαραμάδα είδε ο Νίκος Χριστοδουλίδης και γλίστρησε ανάμεσα στις κομματικές μυλόπετρες. Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται στον ΔΗΣΥ, ούτε στην αμφισβήτηση που υφίσταται ο αρχηγός του. Πρόκειται για ένα φαινόμενο της εποχής μας με βαθιές κοινωνικές ρίζες. Απλώς στον Αβέρωφ έλαχε ο κλήρος για να πληρώσει το τίμημα της απαξίωσης του παλαιοκομματισμού. Απέναντι σε αυτή τη νέα πραγματικότητα η μελοδραματική έκκληση του Προέδρου περί προδοσίας δεν είναι απλώς γραφική ή εκτός τόπου και χρόνου. Είναι και επικίνδυνη.