Του Σταύρου Χριστοδούλου
Τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός των εκλογών θα συμφωνήσουμε πιστεύω σε ένα πράγμα: το μήνυμα δεν ελήφθη. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε τις δηλώσεις των αρχηγών το ίδιο βράδυ και το παζάρι για την προεδρία της Βουλής που ακολούθησε; Ο καθένας προφανώς διαβάζει το αποτέλεσμα κατά πως τον βολεύει. Πλην, όμως, αν θέλουμε να διασώσουμε ό,τι πιο πολύτιμο μας απέμεινε, τη νοημοσύνη μας, πρέπει να επιχειρήσουμε μια νηφάλια ανάγνωση.
Ας ξεκινήσουμε από τον Άντρο Κυπριανού, ο οποίος –προς τιμήν του–παραδέχτηκε την ήττα και ανέλαβε τις προσωπικές του ευθύνες. Αυτό δηλαδή που οφείλει να κάνει ένας ηγέτης ο οποίος διαθέτει αυτοσεβασμό και πολιτικό ανάστημα. Πώς το έλεγαν οι απέναντι; Στα δύσκολα μετρούν οι πράξεις. Αυτό ακριβώς. Σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές για το ΑΚΕΛ, ο ηγέτης του έδωσε απτά δείγματα πολιτικού ήθους. Ουδείς γνωρίζει ακόμα τι θα ξημερώσει η επόμενη ημέρα. Το επικείμενο συνέδριο, αλλά και ο προσυνεδριακός διάλογος, θα αναδείξει προβλήματα και παθογένειες που ενδέχεται να προκαλέσουν εσωτερικές δονήσεις. Αυτά όμως θα έχουμε την ευκαιρία να τα αναλύσουμε σε περισσότερο βάθος κατά τον κρίσιμο χρόνο που ακολουθεί.Προς το παρόν, ας μείνουμε στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης που σε αυτές τις εκλογές ήταν η εξαίρεση στον κανόνα.
Ο Νικόλας έδειξε απρόθυμος να αγγίξει το ευαίσθητο θέμα των ευθυνών της ηγεσίας. Κι ας φύτρωσε κάτω από τη μύτη τους η ΔΗΠΑ ως το νέο ΔΗΚΟ, φτιαγμένο από το ανθεκτικό σκυρόδεμα του παλιού ΔΗΚΟ. Κάποια στιγμή πάντως, θα πρέπει να κουβεντιάσουμε και για το «χειρότερο» ΔΗΚΟ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: τα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που εθίστηκε στο βόλεμα, την κουλτούρα του ρουσφετιού και τη νομή της εξουσίας ως αυτοσκοπό.
Για τον Καρογιάν τι να πούμε αλήθεια; Επέστρεψε φορτσάτος, ο γνωστός τυφώνας Μάριος που όλα τα σαρώνει στο πέρασμά του. Συμφωνία κυρίων με τον Βότση για να του παραδώσει την έδρα; Γελάνε και οι πέτρες στα θεμέλια του παλιού ΔΗΚΟ. Από την πρώτη ημέρα κιόλας η ΔΗΠΑ έδωσε δείγματα γραφής για την πενταετία που θα ακολουθήσει: η καρέκλα πάνω από όλα. Το αλισβερίσι για την προεδρία της Βουλής είναι ένα καλό παράδειγμα και μια πρόγευση για το τι θα ακολουθήσει.
Επιστρέφοντας στους χαμένους με το σύνδρομο άρνησης της πραγματικότητας, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε και στον Μαρίνο Σιζόπουλο, ο οποίος έκανε τα πιο δημιουργικά μαθηματικά της κάλπης: Το άθροισμα της ΕΔΕΚ και της Συμμαχίας Πολιτών το 2016 ήταν 12,19%. Την περασμένη Κυριακή έλαβαν μαζί 6,72%. Πώς δημιουργείται θετικό πρόσημο; Η απάντηση αφορά στα περί σεβασμού της νοημοσύνης που λέγαμε πριν.
Ο Χαράλαμπος Θεοπέμπτου, πάλι είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Το πρόβλημα για τους Οικολόγους δεν είναι η απώλεια μισής μονάδας αφού αυτό ισοφαρίζεται από την αύξηση των εδρών. Αυτό που χρεώνεται στον νέο ηγέτη είναι ότι έχασαν μια ιστορική ευκαιρία για να μετατραπούν σε ένα δυναμικό κίνημα Πρασίνων. Οι ασάφειες στις θέσεις τους (με πιο χαρακτηριστική περίπτωση το Κυπριακό) και η ανομοιογένεια των υποψηφίων ξεφούσκωσαν τις προσδοκίες όσων πίστεψαν στον ρυθμιστικό τους ρόλο. Και εδώ το συνέδριο που ακολουθεί ενδεχομένως να εμπεριέχει κραδασμούς και εκπλήξεις. Κάποιοι διατείνονται άλλωστε ότι ο Περδίκης δεν έχει πει τον τελευταίο του λόγο.
Για την ακροδεξιά σε αυτή τη φάση δεν έχουμε να πούμε πολλά. Ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους όσοι σκοπεύουν να καταστήσουν το ΕΛΑΜ ισότιμο συνομιλητή τους. Ιδιαιτέρως ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος πανηγύρισε ως νικητής την περασμένη Κυριακή παρά την απώλεια 3 μονάδων. Δικαιολογημένα; Απολύτως, αν σκεφτούμε ότι ο ΔΗΣΥ όχι απλώς διασώθηκε παραμένοντας πρώτο κόμμα αλλά άνοιξε ξανά και την όρεξη του Νίκου Αναστασιάδη για τις εκλογές του 2023. Όλα αυτά σε ένα βαθμό είναι θεμιτά. Αρκεί οι αυτοαποκαλούμενοι νικητές ή όσοι εν πάση περιπτώσει δηλώνουν ικανοποιημένοι, να θυμούνται ότι τα μαθηματικά της περασμένης Κυριακής λένε άλλα: τα κομματικά κάστρα είναι κτισμένα στην άμμο. Ένα ξαφνικό ταρακούνημα, λοιπόν, μπορεί εύκολα να σβήσει πολλά χαμόγελα.
