Του Σταύρου Χριστοδούλου
Κάπου εδώ λοιπόν μπαίνει μια άνω τελεία. Πέντε ημέρες απόμειναν άλλωστε για να ολοκληρωθεί μια μακρά προεκλογική περίοδος, η οποία κατά γενική ομολογία κούρασε. Αν θέλουμε πάντως να είμαστε δίκαιοι, η ευθύνη γι’ αυτό δεν βαραίνει μόνο τους υποψηφίους. Τα πολλά και βαρετά στην πλειονότητά τους debates αποτελούν ένα καλό παράδειγμα έλλειψης μέτρου αλλά το αφήνουμε ώς εδώ. Στο σημείο που βρισκόμαστε εξάλλου αν έχει κάτι αξία είναι το διά ταύτα. Αυτό που προκύπτει από το άθροισμα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους βασικούς υποψηφίους και συνήθως χαρακτηρίζουμε ως διακύβευμα των εκλογών.
Τι διακυβεύεται αλήθεια την ερχόμενη Κυριακή; Η απάντηση δεν είναι μονοσήμαντη καθώς τα μέτωπα σε αυτή την αναμέτρηση είναι πολλά. Διακύβευμα αποτελεί π.χ. η ενότητα του ΔΗΣΥ, ενώ σπαράσσεται από την εμφύλια διαμάχη. Διακύβευμα επίσης αποτελεί και το στοίχημα του ΑΚΕΛ να βγει αλώβητο από την αναμέτρηση του πρώτου γύρου. Το αληθινό διακύβευμα όμως αφορά στη ρότα της χώρας. Αν θα παραμείνει δηλαδή στην ίδια κατεύθυνση ή θα γυρίσει σελίδα μετά τη δεκαετή διακυβέρνηση.
Τα περί κυβέρνησης εθνικής ενότητας που διακηρύσσει ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι εύηχα, λένε όμως τη μισή αλήθεια. Όταν ο ίδιος δηλώνει υπερήφανος συναγερμικός και αποδίδει τα εύσημα στη σημερινή διακυβέρνηση δεν μπορεί παρά να αποτελεί συνέχειά της. Πόσο μάλλον όταν δεν κρύβει την πρόθεσή του να υπουργοποιήσει συναγερμικά στελέχη, ενδεχομένως και εν ενεργεία υπουργούς. Όσο για την υποψηφιότητα του Αβέρωφ Νεοφύτου δεν χρειάζεται κάποια διευκρίνηση. Είναι αυτό ακριβώς που με παρρησία δηλώνει: 100% ΔΗΣΥ. Σε περίπτωση δε εκλογής του θα υπάρξει συνέχεια και σε πρόσωπα που κρατούν υπουργικά χαρτοφυλάκια, όπως ο νυν υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Πετρίδης και ο νυν υπουργός Εσωτερικών Νίκος Νουρής.
Με τα πιο πάνω ως εισαγωγή, επιστρέφουμε στο διακύβευμα των εκλογών της ερχόμενης Κυριακής. Το οποίο, εάν αφήσουμε στην άκρη τα ονόματα των υποψηφίων, θα αντιληφθούμε πως αφορά στη συνέχιση ή μη της σημερινής διακυβέρνησης και τη συνακόλουθη δικαίωση της δεκαετίας του Νίκου Αναστασιάδη. Επί της ουσίας δηλαδή πρόκειται για την ανανέωση της λαϊκής εντολής ώστε να ακολουθήσει μια τρίτη θητεία Αναστασιάδη. Αυτό θα μετρηθεί στην κάλπη, κάτι που έπειτα από τόσους μήνες προεκλογικών αντιπαραθέσεων θα έπρεπε να έχουμε –αν μη τι άλλο– την ειλικρίνεια να το παραδεχτούμε.
Ο καθένας έχει το δικαίωμα φυσικά να κάνει τις επιλογές του, ζυγιάζοντας όσα άκουσε ως τώρα από τους υποψηφίους αλλά και όσα βίωσε ως πολίτης. Προσωπικά δεν ανήκω στη σχολή σκέψης που βλέπει την πολιτική ως άσπρο - μαύρο. Δεν πιστεύω δηλαδή στην αντιπαραθετική λογική που υποστηρίζει ότι από τη μία βρίσκεται το απόλυτο κακό και από την άλλη το θαυματουργό αντίδοτο. Όλα αυτά αποτελούν κατά την άποψή μου υπεραπλουστεύσεις. Στην πολιτική, όπως ακριβώς και στην πραγματική ζωή, ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο απλώνεται μια αχανής γκρίζα ζώνη. Εκεί όπου δοκιμάζονται οι βεβαιότητες, αλλά και τα ανέξοδα συνήθως «θα» των πολιτικών. Γι’ αυτό και δεν χωράνε επιλεκτικές εξαιρέσεις. Η διακυβέρνηση Αναστασιάδη, όπως και όσες προηγήθηκαν, είναι τουλάχιστον αφελές να κριθεί με λογικές άσπρου - μαύρου. Προφανώς και έχει παραχθεί έργο. Όπως το ΓεΣΥ για παράδειγμα το οποίο αποτελεί μια θεμελιώδη κοινωνική μεταρρύθμιση.
Επιστρέφοντας όμως στο διακύβευμα της ερχόμενης Κυριακής θα πρέπει με την ίδια ειλικρίνεια να αντικρίσουμε τη μεγάλη εικόνα. Τι συνέβη στον τόπο μας τα τελευταία δέκα χρόνια; Ή μάλλον, τι είναι αυτό που καθόρισε την πατρίδα μας τα τελευταία ειδικά πέντε χρόνια; Σύμφωνα με τη δική μου πολιτική ανάγνωση εκείνο που κυριάρχησε ήταν ένα τρομακτικό ηθικό έλλειμμα. Ένα νέο ποιοτικό στοιχείο για την Κύπρο, όχι επειδή στο παρελθόν δεν υπήρξαν φαινόμενα διαφθοράς, αλλά επειδή για πρώτη φορά εμπλέκεται ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και υπουργοί του. Αυτός ο «λεκές» στο πέτο της Δημοκρατίας είναι το αληθινό διακύβευμα των εκλογών. Οπότε ας αναλάβει ο καθένας, με την ψήφο του, το μερίδιο της ατομικής ευθύνης που του αναλογεί. Μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
