Του Σταύρου Χριστοδούλου
Παραιτήθηκε και ο Πάλμας. Αναμενόμενη κίνηση για όσους γνωρίζουν την ψιθυρολογία για την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη. Από καιρό τώρα άλλωστε διακινείτo η φήμη ότι ο υφυπουργός παρά τω Προέδρω θα αναλάβει επιτελάρχης του τέως υπουργού Εξωτερικών εφόσον μπει επίσημα στην κούρσα των προεδρικών εκλογών. Χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει ότι θα σύρει μαζί του και τη ΔΗΠΑ, όπως λένε άλλες πληροφορίες, αν και αυτό αφορά περισσότερο το παραπολιτικό ρεπορτάζ. Σήμερα ας μείνουμε στο γεγονός της παραίτησης ενός ακόμα μέλους της κυβέρνησης και στη σημειολογία της.
Κατ’ αρχάς είναι δίκαιο πιστεύω να λεχθεί, τώρα που ο Βασίλης Πάλμας βρίσκεται στην έξοδο, ότι πρέπει να του πιστωθεί μια μετρημένη και σοβαρή παρουσία. Σε μια κυβέρνηση δεν είναι όλα τα δάκτυλα ίδια, εξ ου και ο συγκεκριμένος αποχωρεί με θετικό πρόσημο. Απ’ εκεί και πέρα, τα όποια προσωπικά χαρακτηριστικά της παραίτησης έχουν ελάχιστο πολιτικό ενδιαφέρον. Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι το μεγάλο κάδρο σε σχέση με τις προεδρικές εκλογές. Εκεί όπου εμπεριέχονται οι παραιτήσεις των Χριστοδουλίδη και Πάλμα, καθώς και η φημολογούμενη συμπάθεια προς τους δύο από κάποιους συναδέλφους τους υπουργούς. Αυτή είναι η μια όψη του κυβερνητικού νομίσματος. Η άλλη, έχει στο επίκεντρο την εξαγγελθείσα υποψηφιότητα Αβέρωφ και το «σύστημα ΔΗΣΥ» που την περιβάλλει. Σε κάθε περίπτωση και οι δύο όψεις πρέπει να εξεταστούν μέσα από το πρίσμα της «ανανέωσης της Συμφωνίας». Είχε μιλήσει γι’ αυτό ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, πέρυσι τον Οκτώβριο, όταν ανακοίνωσε την επιδίωξη της παράταξης για ανανέωση του συμβολαίου με την κοινωνία ώστε να επιτευχθεί η παραμονή στην εξουσία.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν εξαιρεί κανείς τον εαυτό του, σε όποια «κυβερνητική» πλευρά και αν βρίσκεται, από αυτό τον στρατηγικό στόχο. Οι πρώτοι που καλούνται να το απαντήσουν είναι οι παραιτηθέντες υπουργοί, ιδιαιτέρως ο Νίκος Χριστοδουλίδης εάν τελικά αποφασίσει να τρέξει στην κούρσα των εκλογών ως ανεξάρτητος. Εδώ βρίσκεται η ουσία. Nα γίνει ξεκάθαρο σε ποια πολιτική βάση εδράζεται μια υποψηφιότητα για τις προεδρικές, πρώην μέλους της κυβέρνησης, εάν δεν διαφοροποιείται από όσα έγιναν τα τελευταία εννέα χρόνια. Και τότε θα μετρηθεί, επί του εδάφους πια, πόσο πείθει ως εναλλακτική μια υποψηφιότητα, όταν δεν αποστασιοποιείται από το ηθικό έλλειμμα που βαραίνει τη διακυβέρνηση Αναστασιάδη.
Διδακτικό παράδειγμα, από την πρόσφατη επικαιρότητα: Σύμφωνα με στοιχεία του οργανισμού Transparency International η Κύπρος, σε σύνολο 180 χωρών, υποχώρησε στην 52η θέση του Δείκτη Αντίληψης Διαφθοράς. Ένα σκαλί κάτω από την περσινή χρονιά. Πρόκειται για μια πορεία σταθερής καθόδου σε μια κλίμακα όπου το 0 αναφέρεται σε ένα εξαιρετικά διεφθαρμένο κράτος και το 100 σε ένα αδιάφθορο κράτος. Ας σημειωθεί ότι στον πάτο, όπου κατρακυλάμε ελέω διαβατηρίων και θεσμικής διαφθοράς, βρίσκονται χώρες όπως η Σομαλία, η Συρία και η Βενεζουέλα. Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα, πώς τοποθετούνται οι επίδοξοι υποψήφιοι για την προεδρία της Δημοκρατίας. Εάν καταδικάζουν δηλαδή τις κυβερνητικές επιλογές, οι οποίες αποδεδειγμένα έβλαψαν τη φήμη και την υπόληψη της Κύπρου σύμφωνα με διεθνώς αναγνωρισμένα στοιχεία. Με βάση τις έως τώρα δηλώσεις των τέως και νυν κυβερνητικών στελεχών δεν υπάρχει καμία ένδειξη διαφοροποίησης από τη διακυβέρνηση Αναστασιάδη. Ο μεν Αβέρωφ Νεοφύτου επιδιώκει «ανανέωση της Συμφωνίας». Όσο για τον Νίκο Χριστοδουλίδη, από τη στιγμή που συνεχίζει να δηλώνει υπερήφανος για το κυβερνητικό έργο, βάσιμα υποθέτουμε ότι ανάλογη «Συμφωνία» προτίθεται να κομίσει στην κοινωνία.
Στο διά ταύτα, όταν κοπάσει ο κουρνιαχτός των παραιτήσεων το κυρίαρχο δίλημμα θα αφορά στη συνέχιση ή μη της σημερινής διακυβέρνησης. Γιατί το διακύβευμα του 2023 έχει να κάνει κυρίως με αυτό: την αλλαγή. Στον δρόμο για τις εκλογές από τη μία πλευρά στοιχίζονται όσοι επιθυμούν παράταση της σημερινής διακυβέρνησης και από την άλλη όσοι θέλουν να γυρίσουμε σελίδα. Αυτή τη φορά δεν θα έχει κανείς την πολυτέλεια να κινηθεί στην γκρίζα ζώνη, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει γκρίζα ζώνη. Αργά ή γρήγορα, όλοι θα αναγκαστούν να μιλήσουν για την ταμπακιέρα.
