Του Παναγιώτη Καπαρή
Η ευχή του Αγίου Πορφυρίου και η μυστική επιθυμία της καλής παρέας έσυρε τα βήματά μας στα Καυσοκαλύβια, στην έρημο του Αγίου Όρους, σε μια απρογραμμάτιστη, θαυμαστή επίσκεψη, σε μια «αετοφωλιά, στο κελί του Αγίου, το οποίο βρίσκεται σε κακοτράχαλους βράχους, σε ένα παραδείσιο μπαλκόνι του ουρανού στη γη. Το καραβάκι της γραμμής μάς άφησε στον αρσανά, στο λιμανάκι, της σκήτης των Καυσοκαλυβιών. Από εκεί ξεκίνησε η δύσκολη ανάβαση, 1500 ίσως και περισσότερων σκαλοπατιών, τα οποία εναλλάσσονταν με ανηφορικά στενά μονοπατάκια. Δίπλα από το Κυριακό της Σκήτης, τον κεντρικό ναό, βρίσκεται στο ταπεινό κοιμητήριο, στο οποίο αναπαύθηκε για λίγα χρόνια, ο Άγιος Πορφύριος. Στην συνέχεια το άγιο σκήνωμά του, κατά την ανακομιδή των λειψάνων του, μεταφέρθηκε σε άλλο μυστικό τόπο, σύμφωνα με την επιθυμία του Αγίου, ίσως για να μην αποτελεί χώρο μαζικής προσέλευσης πιστών. Προσκυνήσαμε τον Τάφο του Αγίου και λάβαμε τις μυστικές ευχές του θαυματουργού Αγίου Πορφυρίου.
Η καλύβι, το κελί του Αγίου Πορφυρίου, βρίσκεται λίγα μέτρα, πιο ψηλά από τον τάφο του. Ακοίμητος φρουρός, άρχοντας και λεβέντης, o μοναχός πατήρ Ιωαννίκιος, πνευματικοπαίδι του Αγίου Πορφυρίου. Έζησε πολλά χρόνια μαζί με τον άγιο και βίωσε και τις τελευταίες του στιγμές. Λέγοντας ελάχιστα, αλλά φανερώνοντας πάρα πολλά, καθήλωσε την παρέα, τον Χριστόδουλο, τον Παναγιώτη, τον Κωνσταντίνο και τον Νικόλα, με το φωτεινό του πρόσωπο και την απύθμενη καλοσύνη του. Πρώτα εισήλθαμε στην εκκλησία του κελιού και προσκυνήσαμε τον Άγιο Γεώργιο. Ακολούθως μπήκαμε στο δωμάτιο τού Αγίου, όπου όλα παραμένουν όπως τα άφησε ο άγιος. Το ταπεινό κρεβατάκι του, τα ράσα του, οι εικόνες του, τα βιβλία του και άλλα προσωπικά του αντικείμενα. Μυσταγωγία ανυπέρβλητη και θαυμασμός ακατάληπτος. Έξω από το δωμάτιο το φορείο, με το οποίο ανέβασαν τον γέροντα Άγιο Πορφύριο, από την παραλία, στο αγαπημένο του κελί, όπου άφησε την τελευταία του πνοή. Αρκετοί μοναχοί, εναλλάσσονταν, με μεγάλη προθυμία, για να ανεβάσουν τον άγιο, ένα εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο.
Η αυλή του κελιού, ένα πραγματικό μπαλκόνι του ουρανού στη γη, με την απέραντη θέα στο καταγάλανο Αιγαίο. Τα λουλούδια ευωδίαζαν και ένα μεγάλο δέντρο πρόσφερε την «πολύτιμη» σκιά του, κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο. Ο πατήρ Ιωαννίκιος μάς κέρασε την παραδοσιακή τσικουδιά, τα λουκούμια και το κρύο δροσερό νερό, για να συνέλθουμε από τη δύσκολη ανάβαση, η οποία κατέστη πιο δύσκολη, μεταφέροντας στους ώμους μας, τα σακίδια με όλα τα απαραίτητα για την παραμονή μας στο Άγιο Όρος. Ο Χριστόδουλος είχε την ευλογία να γνωρίσει τον Άγιο Πορφύριο στα φοιτητικά του χρόνια και να βιώσει μυστηριακές στιγμές, στο ησυχαστήριό του, της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στο Μήλεσι Αττικής. Η κουβέντα ξεκίνησε από εκεί, με αναφορές πρώτα στις τεχνολογικές γνώσεις του Αγίου, αποτέλεσμα θείας φώτισης και συνεχίστηκε με ιστορίες από τη ζωή τού Άγιου, καθώς και σε άλλα πολλά θαυμαστά γεγονότα. Η συνάντηση κράτησε πέραν των δύο ωρών, αλλά μας φάνηκε ότι κράτησε μερικά λεπτά ή καλύτερα πέρασε αστραπιαία. Η χαρά της συνάντησης ήταν απέραντη και τα σπουδαία, αλλά και τόσο απλά λόγια του μοναχού, ήταν ένα πραγματικό βάλσαμο ευτυχίας. Χωρίς υπερβολές, χωρίς εντολές, χωρίς διαταγές και χωρίς αποκαλύψεις. Και μόνο η ζεστή ανθρώπινη κουβέντα, από το ιλαρό πρόσωπο του πατρός Ιωαννικίου, άξιζε με το παραπάνω, τον κόπο της δύσκολης ανάβασης. Λίγος ο χρόνος, αλλά τεράστια η εμπειρία η χαρά της συνάντησης, με ένα άνθρωπο του Θεού. Ο πατήρ Ιωαννίκιος, ο οποίος ασκείται μόνος του, στο κελί του Αγίου Πορφυρίου, κατεβαίνει μία φορά τον χρόνο στον «κόσμο», έξω από το Άγιο Όρος και για συγκεκριμένες δουλειές. Η μοναξιά, η άσκηση και η προσευχή, σίγουρα κατεβάζουν τον Θεό στη γη και ανεβάζουν τον άνθρωπο στον ουρανό. Αλλά, είναι δύσκολη η καλογερική, ό,τι και να πουν οι άνθρωποι του κόσμου.
Η κουβέντα ήταν μυστηριακή, αλλά τα ρολόγια έδειξαν ότι σε μια περίπου ώρα, θα περνούσε το καραβάκι. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή, δεδομένου ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος, αναχώρησης από την έρημο του Αγίου Όρους. Δύσκολη η κατάβαση, κάτω από τον καυτό ήλιο, αλλά η «δροσιά» από το συναπάντημα, έδιδε φτερά και δύναμη στα καταταλαιπωρημένα κορμιά, τα οποία «έτρεχαν» πλέον χαρούμενα, από τη θαυμαστή μυστική συνάντηση με τον Άγιο Πορφύριο. Το αργό καραβάκι, έσχιζε τα καταγάλανα νερά και στο κατάστρωμα επανήλθε σιγά-σιγά η ξεκούραση των κορμιών. Ωστόσο, οι ψυχές πετούσαν χαρούμενες, για τη μυστηριακή εμπειρία, την οποία μάς χάρισε ο Άγιος Πορφύριος.
