Του Παναγιώτη Καπαρή
Η καμπάνα στο Πρωτάτο του Άγιου Όρους κτυπούσε για τον εσπερινό και το ιλαρό φως στις Καρυές γαλήνευε τις ψυχές. Στον περίβολο του Ναού, ένας οδηγός από τη Ρουμανία, μιλώντας τέλεια ελληνικά, ξεκουραζόταν στα καλντερίμια, μετά τον κάματο της ημέρας και έλεγε στην παρέα των προσκυνητών, εμπειρίες που βίωσε στο περιβόλι της Παναγίας. Με θαυμαστό τρόπο, με προσευχή, εξομολόγηση και συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία, μπόρεσαν με τη σύζυγό του, να αποκτήσουν παιδί. Στο Άγιο Όρος εργάζεται, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται μακριά από την οικογένειά του, γιατί τα μεροκάματα είναι πιο ψηλά από την υπόλοιπη Ελλάδα. Ο άγνωστος αυτός άνθρωπος, συνέχισε να λέει θαυμαστά γεγονότα, με θεραπείες ασθενών και άλλες εξ ουρανού βοήθειες, από άγιους μοναχούς, από άγιες εικόνες και από λείψανα αγίων. Ο καλός άνθρωπος κατέληξε λέγοντας ότι: «το Άγιο Όρος ξεκινά από εκεί που σταματούν τα αυτοκίνητα…». Είχε απόλυτο δίκιο και επιβεβαίωσε τις αναμνήσεις όλων όσοι βίωσαν μυστηριακές στιγμές, τις δεκαετίες του 1980 και ’90 στο Άγιο Όρος, όταν δεν υπήρχαν δρόμοι για αυτοκίνητα, όταν τα ρολόγια έδειχναν μόνο τη βυζαντινή ώρα, όταν δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, όταν δεν υπήρχαν μπάνια και όταν δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα και διαδίκτυο.
Τύχη αγαθή, Θεία Προνοία, η καλή παρέα, ο Χριστόδουλος ο Παναγιώτης, ο Κωνσταντίνος και ο Νικόλας, ταξιδέψαμε πρόσφατα στο Άγιο Όρος, σε μια επίσκεψη προσκύνημα, αναζήτησης αγιασμένων ανθρώπων και των χαμένων αναμνήσεων των περασμένων δεκαετιών. Πρώτα στην αυστηρότερη, όπως λέγεται, Μονή του Οσίου Διονυσίου, όπου δεν προσεγγίζει αυτοκίνητο και στην οποία ασκούνται αρκετοί Κύπριοι μοναχοί. Μετά την ανάβαση στη Μονή, πρώτα το λουκουμάκι με τη ρακί, για να τονωθεί το κορμί και να χαλαρώσει η ψυχή. Το απόγευμα μετά το δείπνο και το απόδειπνο, την ώρα κατά την οποία βασίλευε ο ήλιος, στο καταγάλανο Αιγαίο, επίσκεψη στο κοιμητήριο και το οστεοφυλάκιο της Μονής.
Ο Κύπριος μοναχός, ο πατήρ Πορφύριος, με τον λαγαρό του λόγο και το απαστράπτον πρόσωπο του, μάς μίλησε τον Άγιο Νήφωνα, τον σπουδαίο Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος πέρασε τα πάνδεινα για την αγάπη του Χριστού και τελικά ως ταπεινός μοναχός και χωρίς να γνωρίζει κανείς την προηγούμενη βιωτή του, πέρασε τα τελευταία του χρόνια, στην πρώτη μονή της μετανοίας του, φροντίζοντας ζώα, μέχρι τη στιγμή, όπου αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε από τους υπόλοιπους μοναχούς. Τα θαυμαστά γεγονότα στο περιβόλι της Παναγίας δεν είχαν τελειωμό, όπως διατυπώνονταν από τα χείλη του πατρός Πορφυρίου. Την επομένη στις τρεις το πρωί, η ακολουθία του Όρθρου και ακολούθως η θεία λειτουργία, στο συγκλονιστικό παρεκκλήσι του Ακαθίστου Ύμνου, όπου βρίσκεται η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας του Ακαθίστου Ύμνου, η αρχαιότερη εικόνα του Αγίου Όρους κατασκευασμένη από κηρομάστιχα και μύρο.
Την επομένη επίσκεψη στην «έρημο» του Αγίου Όρους, στη σκήτη της Αγίας Άννας, η οποία κυριολεκτικά κρέμεται σε δυσθεώρητα βράχια. Το καραβάκι μάς άφησε στον αρσανά, στο λιμανάκι και από εκεί ανάβαση δύο χιλιάδων σκαλοπατιών, σε ύψος 90 ορόφων όπως έδειξαν τα ψηφιακά ρολόγια, για να φθάσουμε στο Κυριακό της Σκήτης. Φορτωμένοι με τα βαριά σακίδια και με μεγάλη χαρά, ανεβήκαμε το δικό μας «Γολγοθά», με πολλές στάσεις, για να φθάσουμε στο φιλόξενο Κυριακό. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι, τα πόδια λύγιζαν, αλλά το πνεύμα ήταν πάντα πρόθυμο και κυριαρχούσε του σώματος.
Το λουκουμάκι και η ρακί εδώ είχαν άλλη αξία, αφού πραγματικά «ανάστησαν» τον οργανισμό από τον σωματικό κάματο. Στη μεγάλη ανάβαση μάς προσπερνούσαν πολλά γαϊδούρια, φορτωμένα με χίλια δύο αντικείμενα και αγαθά, ενώ και οι μοναχοί κυριολεκτικά χοροπηδούσαν, ανέβαιναν τα ατέλειωτα σκαλιά. Αργά το απόγευμα, από το μπαλκόνι του ουρανού, όπως συνηθίζουν να λένε τη Σκήτη της Άγιας Άννας, δίπλα από το κοιμητήριο, απολαύσαμε τη δύση του ήλιου, τη σιωπή του τοπίου και φιλοσοφημένα λόγια άγνωστων προσκυνητών. Νεαροί μοναχοί επισκέπτονταν το κοιμητήριο και προσκυνούσαν τους σταυρούς, στους τάφους αγίων γερόντων. Συγκλονιστικές και πρωτόγνωρες εικόνες, μεταξύ ουρανού και γης.
Η συνέχεια στις πέντε τα ξημερώματα, με τη θεία λειτουργία στο παρεκκλήσι του ναού της Αγίας Άννας, η οποία τελέστηκε υπό το φως των κεριών και με χαμηλόφωνες μελωδικές ψαλμωδίες. Την επομένη επίσκεψη στα καυσοκαλύβια, μια ατέλειωτη ιστορία μυστηριακής χαράς, επίσκεψη στις Καρυές και στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Άξιον Εστίν και αναχώρηση για τη Θεσσαλονίκη, τη δεύτερη Βασιλεύουσα. Το περιβόλι της Παναγίας, έχει για όλους καρπούς και προσφέρει δώρα σε όλους, με μυστικό και θαυμαστό πάντα τρόπο.
