Του Παναγιώτη Καπαρή
Προτιμώ να πιστεύω στη ρήση του θεολόγου Παναγιώτη Νέλλα, ότι ο άνθρωπος είναι «ζώον θεούμενο», δηλαδή μπορεί να γίνει κατά χάριν Θεός και να βιώνει από αυτή την προσωρινή ζωή, τη χαρά του παραδείσου. Δεν θέλω να πιστεύω στη θεώρηση ανθρώπων της εξουσίας, οι οποίοι νομίζουν ότι ο άνθρωπος είναι «άγριο ζώο» και πρέπει να θανατώνεται, αν δεν τηρεί τους ανθρώπινους νόμους και τις χαμερπείς παραξενιές. Προτιμώ να πιστεύω στις προφητείες, οι οποίες μπορεί να προαναγγέλλουν λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς, αλλά στο τέλος οδηγούν στην κάθαρση και τη λύτρωση. Δεν θέλω να πιστεύω στις αναλύσεις και τα κούφια λόγια διεθνολόγων και οικονομολόγων, οι οποίοι προβλέπουν ανάπτυξη και πλούτη, αλλά στο διάβα της ημέρας, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Προτιμώ να πιστεύω στις προφητείες του μητροπολίτη Μόρφου Νεοφύτου και άλλων πολλών αγίων, ότι σύντομα θα αρχίσουν τα μεγάλα γεγονότα, με την ανάφλεξη της Μέσης Ανατολής, με τον βομβαρδισμό με πυρηνικά όπλα του Ιράν και της Τουρκίας, με τη διάλυση της Τουρκίας, με την απελευθέρωση της Κύπρου –χωρίς να πέσει μια σφαίρα–, με την επανάκτηση της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης και με την τέλεση ξανά Θείας Λειτουργίας στο ναό καύχημα όλων των ορθοδόξων, τον ναό της Του Θεού Σοφίας. Δεν θέλω να πιστεύω στις διακηρύξεις ηγετών ότι με τον πόλεμο λύνονται τα προβλήματα και με τον θάνατο εξαφανίζεται το κακό πάνω στη Γη. Η βία οδηγεί στη βία και στον φαύλο κύκλο της καταστροφής και του θανάτου. Ο πόλεμος διαλύει ψυχές και σώματα, διαλύει τα ήθη και τον κοινωνικό ιστό και σίγουρα διαλύει περιουσίες και οικονομίες.
Προτιμώ να πιστεύω ότι το κυπριακό πρόβλημα θα λυθεί με τις προσευχές άγιων ανθρώπων και με την ταπείνωση των ηγετών και των πολιτών. Δεν θέλω να πιστεύω ότι το 50χρονο, ή 60χρονο εθνικό θέμα, θα λυθεί με συνομιλίες και κούφιες υποσχέσεις, από τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.
Προτιμώ να πιστεύω στους εναλλακτικούς γιατρούς, οι οποίοι θεραπεύουν με βότανα, με δίαιτες και άλλα εναλλακτικά φάρμακα και κυρίως χωρίς παρενέργειες. Δεν θέλω να πιστεύω στο πανάκριβο ΓεΣΥ το οποίο αδειάζει τις τσέπες των εργαζομένων, χωρίς να λείπουν οι ουρές και κυρίως χωρίς να «ειρηνεύσουν» οι Πρώτες Βοήθειες. Και το χειρότερο, μειώθηκε αντί να αυξηθεί ο μέσος όρος ζωής.
Προτιμώ να πιστεύω ότι μια μέρα θα βρεθεί ένα δυνατός άνθρωπος ο οποίος θα λύσει το κυκλοφοριακό χάος, σε μια μέρα. Τόσο χρειάζεται για να φύγουν οι κάμερες φωτοεπισήμανσης και τα φώτα τροχαίας, να γίνουν όλοι οι δρόμοι μονόδρομοι και τα φώτα τροχαίας να αντικατασταθούν από κυκλικούς κόμβους. Δεν θέλω να πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι οποίοι τοποθετούν τις κάμερες φωτοεπισήμανσης και τα πανάκριβα φώτα τροχαίας, νοιάζονται τάχα για το καλό των πολιτών. Κάθε χρόνο στην Κύπρο, χάνουν τη ζωή τους 800 με 1.000 άνθρωποι, λόγω του μολυσμένου αέρα. Άσε τις ζημιές από τα κυρτώματα, σε σπονδυλικές στήλες και στις αναρτήσεις των αυτοκινήτων.
Προτιμώ να πιστεύω στα λόγια το σοφού Σολομώντα ότι η ζωή του ανθρώπου είναι 70 χρόνια. Με δυσκολίες ο άνθρωπος μπορεί να φθάσει στα 80 χρόνια, αλλά από εκεί και πέρα η ζωή κυλά με κόπο και πόνο. Δεν θέλω να πιστεύω στις υποσχέσεις γιατρών και ερευνητών, ότι μπορούν να παρατείνουν τη ζωή του ανθρώπου, μέχρι τα 100 ή τα 120 χρόνια, με χίλια δύο φάρμακα και ένα σωρό εγχειρήσεις.
Προτιμώ να πιστεύω στην απλότητα της ζωής, την ταπεινότητας των καφενέδων και τη χαρά της δημιουργίας στην καθημερινή βιοπάλη. Δεν θέλω να πιστεύω στα πλούτη και στη μίζερη επίδειξη μόδας, όπου η κολασμένη μοναξιά κρύβεται πίσω από τα φανταχτερά ενδύματα, ψεύτικες μονταρισμένες φωτογραφίες και ατέλειωτα ταξίδια.
Προτιμώ να πιστεύω στο όνειρο ενός καλύτερου αύριο, με πιο χαμογελαστούς ανθρώπους. Δεν θέλω να πιστεύω στους πονηρούς και δολοπλόκους, οι οποίοι καταλαμβάνουν θέσεις και αξιώματα, αλλά δεν μπορούν να ειρηνεύσουν την ψυχή τους.
Προτιμώ να πιστεύω στο θαύμα της νέας ζωής, της ήρεμης θάλασσας, του λαμπερού ήλιου και στη χαρά των όμορφων ανθρώπων. Δεν θέλω να πιστεύω στις ραδιουργίες πολιτικών και κουτοπονηριές των εμπόρων, οι οποίοι νομίζουν ότι είναι αναντικατάστατοι.
Προτιμώ να πιστεύω στους στίχους του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και να σιγοτραγουδώ, έστω και παράφωνα. «Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω, θέλω να μείνω οπαδός φανατικός, αυτών που πάντοτε την τρώνε από πίσω, και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς. Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία, εγώ κρατάω την ουσία, κι ονειρεύομαι…».
