Του Παναγιώτη Καπαρή
Το ανέκδοτο σε όσους «παροικούν» στη λαϊκή αγορά το «ΟΧΙ» στη Λευκωσία είναι ότι οι Δύμες, είναι το μεγαλύτερο χωριό της Κύπρου, άσχετο αν είναι ίσως το μικρότερο χωριό της Πιτσιλιάς. Αιτία η αναγραφή σε πολλές πινακίδες, ότι τα ζαρζαβατικά, τα λαχανικά και τα φρούτα έχουν προέλευση από τις Δύμες. Από εκεί και πέρα, σε ποιο χωράφι, σε ποιο θερμοκήπιο και σε ποιο χωριό φυτεύτηκαν τα αγαθά της φύσης, είναι μια άλλη δύσκολη υπόθεση. Το ίδιο ανέκδοτο ακούγεται και σε όσους λαμβάνουν μέρος σε συνεδριάσεις των Επιτροπών της Βουλής, για τις νομοθεσίες και τα έργα τα οποία εκτελούνται στο Λονδίνο. Πριν από μερικές μέρες είχαμε την αντιπαράθεση στην Επιτροπή Νομικών της Βουλής, μεταξύ των βουλευτών του ΑΚΕΛ Άριστου Δαμιανού και του βουλευτή του ΔΗΚΟ Πανίκου Λεωνίδου, επί πρότασης νόμου για τροποποίηση του Συντάγματος, ώστε να είναι υποχρεωμένοι ο γενικός και βοηθός γενικός εισαγγελέας και οι υπουργοί να παρουσιάζονται ενώπιον των Επιτροπών της Βουλής. Ο Άριστος Δαμιανού επικαλέστηκε γνωματεύσεις λόρδων της Μεγάλης Βρετανίας και ο Πανίκος Λεωνίδου συνταγματολόγων της Ελλάδας. Και όλα αυτά εν μέσω γνωματεύσεων, των Κυπρίων «αυθεντιών» Κρίτωνα Τορναρίτη και Στέλλας Σουλιώτη. Επί της ουσίας, μια συζήτηση η οποία ξεκίνησε από το 1960 συνεχίστηκε, 63 χρόνια μετά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Η ίδια ιστορία με τους δρόμους της Κύπρου. Οι αρμόδιοι, όπως φαίνεται σπουδαγμένοι στη Βρετανία, επιχειρούν να μετατρέψουν κυρίως τη Λευκωσία, σε ένα μικρό Λονδίνο, φυσικά ξεχνώντας ότι η βρετανική μεγαλούπολη είναι χωμένη στην καταχνιά, στο συνεχές ψιλόβροχο, διαθέτει υπόγειο σιδηρόδρομο και το κυριότερο δεν φωτίζεται τις περισσότερες μέρες του χρόνου, από λαμπερό και ζωογόνο ήλιο. Πριν από μερικούς μήνες είχαμε στην Επιτροπή Μεταφορών της Βουλής την παραδοχή μιας καλοσυνάτης κυρίας, ότι η ανάπλαση της «νεκρής» ουσιαστικά σήμερα λεωφόρου Μακαρίου στη Λευκωσία, από το «The Landmark Nicosia» μέχρι και την Αστυνομία Λυκαβηττού, ακολουθεί τα πρότυπα της Σανζ Ελιζέ του Παρισιού και της Oxford Street του Λονδίνου. Το μόνο που δεν μας είπε, η καλοσυνάτη κυρία, για την περίφημη Oxford Street, είναι ότι τα βράδια είναι γεμάτη άστεγους και τη μέρα είναι γεμάτη πλούσιους, οι οποίοι ψωνίζουν, χωρίς να σκέφτονται το βαλάντιό τους. Στην Κύπρο, όπου οι καύσωνες εναλλάσσονται με τα μπουρίνια, ποια πλούσια και ποιος πλούσιος θα περπατήσει τη Μακαρίου για να ψωνίσει. Οι «εχούμενοι» πηγαίνουν στη διπλανή, πολύ μικρότερη, οδό Στασικράτους για να ψωνίσουν και να καθίσουν στις ακριβές καφετέριες και εστιατόρια, στα οποία κατοικοεδρεύουν οι λεγόμενοι «επώνυμοι», χώροι οι οποίοι είναι ουσιαστικά απαγορευμένοι για τα φτωχαδάκια.
Η ίδια «τρέλα» και με τις αναπλάσεις των νέων δρόμων της πρωτεύουσας. Στενοί, γεμάτοι αναχώματα και δύο κατευθύνσεων, όπως συμβαίνει, όχι ακριβώς έτσι στο Λονδίνο. Αλλά οι αρμόδιοι του Δημοσίου επικαλούνται πάντα το Λονδίνο, λες και δεν υπάρχει η Αθήνα, η Ρώμη, το Βερολίνο και άλλες σύγχρονες πόλεις στην Ευρώπη. Και όλα αυτά, για το καλό «μέσο» ορισμένων άτυχων μπακάληδων, οι οποίοι ακόμη νομίζουν ότι ζουν στις δεκαετίες του 1960-90, πριν δηλαδή να ανεγερθούν τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, εκτός των πόλεων. Αποτέλεσμα, δυστυχώς ή ευτυχώς, τα μικροκαταστήματα να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Λεωφόροι οι οποίοι κάποτε έσφυζαν από εμπορική ζωή, σήμερα κατάντησαν καταθλιπτικές, με τα άδεια καταστήματα, με τα ατέλειωτα φώτα τροχαίας και τους απανωτούς αστυνομικούς ελέγχους.
Το «πείσμα» των αρμοδίων καλά κρατεί, οι οποίοι σίγουρα δεν διακινούνται στους δρόμους της οργής και της υπομονής, τόσο της Λευκωσίας όσο και της Λεμεσού. Τα νεύρα των πολιτών κινούνται σε επικίνδυνες σφαίρες, ενώ ακόμη και η άριστη πρακτική του «park and ride» της στάθμευσης και της μετεπιβίβασης, κατάντησε ακόμη ένα κυπριακό ανέκδοτο, με τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται. Το κυκλοφοριακό χάος ενισχύθηκε αντί να μειωθεί. Τα πανάκριβα καύσιμα ρέουν και εξατμίζονται, από το ξεκίνα και σταμάτα και η ατμόσφαιρα σίγουρα επιβαρύνθηκε από τη μόλυνση. Αν οι στατιστικές λένε ότι κάθε χρόνο πεθαίνουν στην Κύπρο γύρω στα χίλια πρόσωπα, από τη μόλυνση του αέρα, φανταστείτε τι γίνεται σήμερα. Χώρια οι καρκίνοι οι οποίοι αυξάνονται και πληθύνονται και βασανίζουν κυριολεκτικά χιλιάδες ανθρώπους. Κατά τα άλλα κάθε χρόνο γίνονται πορείες και εκδηλώσεις με ροζ κορδέλες, αλλά για τα αίτια τα οποία γεννούν τους καρκίνους ούτε λόγος δεν γίνεται. Τα οικονομικά συμφέροντα είναι τόσο μεγάλα και σίγουρα οι πρωταγωνιστές πατούν και πάλι επί πτωμάτων, για να διατηρήσουν, ευτυχώς όχι για πάντα, τα πλούτη τους. Υπάρχει και η θεία δίκη, η οποία δεν κάνει ποτέ λάθος έστω και αν αργεί λίγο.
