Του Παναγιώτη Καπαρή
Ο άνθρωπος καθόταν με την παρέα του στο καφενείο, με τη μάσκα στο χέρι, έλεγε την παραλίγο περιπέτειά του στην Αυστρία και χαμογελούσε πονηρά. «Ρε κοπέλια, παρ’ ολίγο να μας μπαγλαρώσουν στη Βιέννη, γιατί φορούσαμε μάσκες για τον κορωνοϊό. Μας έβλεπαν με το μισό τους και μας μιλούσαν από παράξενα έως και απαίσια. Πήγαμε για διακοπές στην Αυστρία και φοβισμένοι από την τρομοκρατία της Κύπρου, φορούσαμε την πρώτη μέρα, όλη η οικογένεια, η γυναίκα και τα παιδιά μου, μάσκες.
Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο, περάσαμε από τους ελέγχους του αεροδρομίου, πήγαμε στο ξενοδοχείο, σε εστιατόρια, σε μουσεία, σε θέατρα και όμως κανένας δεν φορούσε μάσκα. Φαίνεται μας έβλεπαν με τις μάσκες και είτε σκέφτηκαν ότι πιθανό να είμαστε κλέφτες, είτε ότι είμαστε άρρωστοι και φορούσαμε μάσκες. Πήραμε το μάθημά μας, βγάλαμε τις μάσκες και ησυχάσαμε και εμείς και οι αυστηροί Αυστριακοί. Κάναμε καθημερινώς ράπιντ τεστ, τόσο στη Βιέννη, όσο και στην Κύπρο, όταν επιστρέψαμε και είμαστε όλοι καθαροί και χωρίς κανένα σύμπτωμα».
Στην παρέα του καφενέ, άλλος φίλος ο οποίος επέστρεψε από το Λονδίνο και την Αθήνα, έλεγε ακριβώς τα ίδια για τα μέτρα για τον κορωνοϊό. Φαίνεται συμφώνησαν όλοι οι φίλοι, ότι εμείς στην Κύπρο, είμαστε οι μόνοι «έξυπνοι» οι οποίοι συνεχίζουμε να πληρώνουμε για τεστ και καραντίνες για κορωνοϊό. Όπως στα καύσιμα και στον κορωνοϊό.
Μας επέβαλαν πρώτους τα αυστηρότερα μέτρα, σπέρνοντας τον τρόμο και τα πρόστιμα και τώρα θα μας αφαιρέσουν τελευταίους τα μέτρα και τα χαράτσια. Κατά τα άλλα «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος» του κορωνοϊού, εξακολουθούμε να κλαίμε μόνοι επί των ερειπίων των ψυχικών μας αντοχών.
Το μαρτύριο του κορωνοϊού είναι πρώτα ο φόβος, η μοναξιά και η απομόνωση και ύστερα η παράξενη αρρώστια, έλεγε γεροντοπαλλήκαρο στον καφενέ, ο οποίος πέρασε μαρτυρικά την ύπουλη ασθένεια. «Αν είχα δίπλα μου τη γυναίκα μου, η οποία πέρασε ανώδυνα την ασθένεια, αν μπορούσα να κάμω μια βόλτα στην αυλή και αν μπορούσα να με πάνε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στη θάλασσα, τότε σίγουρα θα αντιμετώπιζα πολύ καλύτερα τον καταραμένο κορωνοϊό. Πριν από τρία χρόνια, όταν αρρώστησα με γρίπη, τα συμπτώματα ήταν εξίσου βασανιστικά, ίσως και χειρότερα, αλλά τότε είχα στο προσκέφαλό μου, τη γυναίκα μου, το στήριγμα της ζωής μου και πέρασε πολύ πιο εύκολα και χωρίς τον φόβο για τα χειρότερα, η δύσκολη ασθένεια».
Στην κουβέντα του καφενέ και μεσήλικας, ο οποίος πέρασε ανώδυνα την ασθένεια του κορωνοϊού. Οργιζόταν και έλεγε: «Αναγκάστηκα να παραμείνω μόνος και έρημος για επτά μέρες, μέσα ένα δωμάτιο, για πρώτη φορά στη ζωή μου, χωρίς ουσιαστικά να έχω τίποτα. Το προσωπικό τεστ έδειξε από την τρίτη μέρα ότι ήμουν καθαρός, αλλά αναγκάστηκα να παραμείνω ακόμη τέσσερις μέρες στη φυλακή του σπιτιού μου. Οι δουλειές μου έμειναν πίσω, ανάγκαζα συγγενείς και φίλους να έρχονται να μου φέρνουν φαγητό και μπούχτισα από την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Ήταν μια δύσκολη εμπειρία, η οποία έδειξε ότι τελικά δεν αντέχεται η μοναξιά».
Από το πανεπιστήμιο της ζωής, από τον καφενέ, δεν έλειπε και η άλλη πλευρά, με το μισογεμάτο αυτή την φορά ποτήρι. Πολυάσχολος μεσήλικας, με απαιτητική δουλειά, έλεγε: «Για μένα ήταν μια καλή και μοναδική εμπειρία ο κορωνοϊός. Είχα την πρώτη μέρα λίγο πονόλαιμο και φοβήθηκα για τα χειρότερα. Ωστόσο, από τη δεύτερη μέρα, που φάνηκε ότι ήμουν από τους τυχερούς, απόλαυσα τη δημιουργική μοναξιά, ως στρουθίον μονάζον επί δώματος. Μου έφερναν φαγητό στο δωμάτιο, δεν με ενοχλούσε κανείς και δεν χρειαζόταν ούτε και δικαιολογία για να αποφύγω το τρελό τρέξιμο της δουλειάς. Από την εποχή των φοιτητικών μου χρόνων, είχα τόσο χρόνο να διαβάζω, να αναλογιστώ και χαλαρώσω, να δω ταινίες και το κυριότερο να πνάσω, να ξεκουραστώ. Το πρώτο βιβλίο το οποίο διάβασα απνευστί, ήταν το «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος», του Γιάννη Τσαρούχη και ακολούθησαν τα ταξιδιωτικά του Καζαντζάκη και έτσι απλά καθάρισε το μυαλό μου».
Η περιπέτεια του κορωνοϊού, καλώς ή κακώς, αποτέλεσε τομή στη ζωή όλων των ανθρώπων. Το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του Γιάννη Τσαρούχη, «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος», αποτελεί ένα καλό συμπέρασμα, για τη δύναμη του ανθρώπου, όταν αλλάζει μυαλά. «Αν μέσα σου γίνει μια αληθινή επανάσταση, μιλώντας σε δύο μόνο φοιτητές στο πεζοδρόμιο, έξω απ’ τη σχολή, μπορεί ν’ αλλάξεις την όψη του κόσμου για πολλούς αιώνες…».
