Του Παναγιώτη Καπαρή
Θα έλθει μια μέρα, θα μας πουν ότι έφυγαν οι Τούρκοι, από την κατεχόμενη Κύπρο, μπορείτε να επιστρέψετε στα σπίτια σας και εμείς δεν θα το πιστεύουμε. Οι μακαρισμένοι παππούδες μας τα ίδια έπαθαν, όταν ξαφνικά στις 16 Αυγούστου του 1960 ξύπνησαν και δεν είδαν Βρετανούς στα χωριά τους. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας απέδωσαν το γεγονός σε θαύμα της Παναγίας, η οποία γιόρταζε την προηγούμενη μέρα. Τότε χωρίς ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, έμαθαν λίγες μέρες αργότερα, από τους δασκάλους και τους παπάδες, οι οποίοι διάβαζαν εφημερίδες, ότι εγκαθιδρύθηκε η κυπριακή Δημοκρατία.
Σήμερα η πληροφόρηση από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να έφθασε στο άλλο άκρο, αλλά και πάλι ελάχιστοι μπορούν να πιστέψουν, ότι μπορεί να έχουμε εξελίξεις στο Κυπριακό, ύστερα από επτά χρόνια ή καλύτερα 50 χρόνια «ραχάτι». Εδώ και εβδομάδες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας και άλλοι πολλοί αξιωματούχοι μάς λένε ότι κάτι μεγάλο θα συμβεί στο Κυπριακό, αλλά ελάχιστοι φαίνεται να πιστεύουν στα λόγια τους. Και όλα αυτά όταν η Μέση Ανατολή φλέγεται, ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται, ο φόβος για νέο παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο φουντώνει, ο οικονομικός πόλεμος με το δολάριο και τους BRICS κορυφώνεται και ο κόσμος αλλάζει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Στη μάχη της επικοινωνίας φαίνεται ότι κάτι πάει λάθος, αφού ελάχιστοι φαίνεται να πιστεύουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους άλλους αξιωματούχους. Στο παρελθόν ανάλογες εξαγγελίες, από τους προκατόχους του, θα οδηγούσαν τουλάχιστον σε μονοπώληση των συζητήσεων στους καφενέδες και θα αναστάτωναν τις ψυχές όλων των προσφύγων. Σήμερα φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται για μια ακόμη φορά ο μύθος του Αισώπου, με τον βοσκό τον ψεύτη. Έκανε φάρσες στους χωριανούς του και φώναζε ότι ήρθαν λύκοι για να κατασπαράξουν τα γίδια του. Οι χωριανοί έτρεξαν για να βοηθήσουν την πρώτη και την δεύτερη φορά. Αλλά όταν ήρθε στην πραγματικότητα η αγέλη των λύκων και φώναζε για βοήθεια ο ψεύτης βοσκός, κανένας δεν ανταποκρίθηκε.
Η διαχρονική αναξιοπιστία των πολιτικών ταγών στο Κυπριακό και το γεγονός ότι πέθαναν σχεδόν όλοι όσοι έβαψαν τα χέρια τους με αίμα, ίσως αποτελεί και τη μεγαλύτερη ευκαιρία για να λυθεί το εθνικό πρόβλημα. Χαμένες ευκαιρίες υπήρξαν πολλές τα τελευταία 50 ή και 60 χρόνια, αλλά όλες ανατρέπονταν από τους «πατριώτες», οι οποίοι δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι απέτυχαν πολεμώντας με «ανεμόμυλους» και με τις δικές τους τύψεις. Έπρεπε να περάσουν 50 χρόνια για να επιβεβαιωθούν όλοι όσοι λένε στα κρυφά ότι το Κυπριακό είναι πολύ απλό και δεν έχει καμία σχέση, ούτε με νομικισμούς, ούτε και με συναισθηματικές κορώνες. Η διεθνής πολιτική σκακιέρα κινείται πάντα στη σφαίρα του συμφέροντος και του κανόνα win-win, δηλαδή όλοι να είναι κερδισμένοι από μια συμφωνία. Όλοι οι διαπραγματευτές, ρωτούν απλώς, τι ζητάει ο ένας και τι ο άλλος και προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις και των δύο πλευρών, χωρίς να ξεπερνούν τις κόκκινες γραμμές τους. Ο παγκόσμιος κανόνας λέει ότι όλα τα προβλήματα εισβολής και κατοχής, στον κατάλληλο ώριμο χρόνο, λύνονται με την παραχώρηση εδάφους, έναντι αναγνώρισης. Τα περί δικαίου και ψηφισμάτων αποτελούν απλώς το άλλοθι για να μη λαμβάνονται αποφάσεις.
Ο «κλήρος», η ιστορική συγκυρία, φαίνεται ότι έπεσε στους ώμους του Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος έχει μπροστά του το δίλημμα. Είτε να λάβει δύσκολες αποφάσεις, να σώσει ό,τι σώζεται και να καταστεί ο δεύτερος Μακάριος, είτε να ακολουθήσει την πεπατημένη των προκατόχων του, οι οποίοι κρύβονταν στο καβούκι τους, αφήνοντας την Κύπρο να φθάσει ένα βήμα πριν από τη διχοτόμηση και ίσως και την τουρκοποίηση, αν συνεχιστεί με τους ίδιους ρυθμούς ο εποικισμός. Φυσικά ακόμη δεν ξέρουμε όλη την αλήθεια, για τις πιέσεις και τα διλήμματα τα οποία τέθηκαν στον Μακάριο το 1960, όταν η ΕΟΚΑ λέγεται ότι ήταν διαλυμένη και οι «φίλιες» δυνάμεις, έλεγαν ότι η «η Κύπρος κείται μακράν». Και σήμερα, με την αναμπουμπούλα σε όλο τον κόσμο, ουσιαστικά δεν ξέρουμε τι σκέφτονται οι ισχυροί της γης, για την Κύπρο.
Από τον «πάτο» του Κυπριακού, το μόνο το οποίο φαίνεται να δίδει πλέον ελπίδες, ότι θα γίνει ένα άλμα σωτηρίας, είναι μόνο οι προφητείες. Κάνουν λόγο για απελευθέρωση της Κύπρου, χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα και την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων. Οι προφητείες ίσως αποτελούν και το «προνόμιο της απελπισίας». Κατά τα άλλα, όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός γελά...
