Του Παναγιώτη Καπαρή
Ευτυχώς υπάρχουν και τα ψίχουλα, τα οποία πέφτουν από τα τραπέζια των πλουσίων αυτού του τόπου και δεν πεθαίνουμε από την πείνα, ήταν η φράση αγανάκτησης, πολυβασανισμένου, τίμιου, φτωχού, άτυχου και ολίγον «βλάκα» ανθρώπου, ο οποίος δεν αντέχει την υποκρισία των ταγών αυτού του τόπου. Καθόταν σε καφετέρια, απολάμβανε με τις ώρες τον κρύο καφέ του, με τα λεφτά του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος και «φιλοκαλώντας μετ’ ευτελείας και φιλοσοφώντας άνευ μαλακίας…» σύμφωνα και με τον Περικλή στον Επιτάφιο, έλεγε τον πόνο του, πολεμούσε την κατάθλιψή του και αντλούσε από παντού παρηγοριά.
Κατά τα άλλα, όλοι λένε ότι κόπτονται για το περιβάλλον, λες και δεν ξέρουν, ή καλύτερα κάνουν ότι δεν ξέρουν, ότι η μόνη εφικτή λύση είναι η φύτευση δέντρων –τα πραγματικά εργοστάσια καθαρισμού του αέρα και προστασίας της φύσης. Αλλά η λεγόμενη πράσινη βιομηχανία, αποτιμάται σε δισεκατομμύρια και πρωταγωνιστές είναι και πάλι οι πλούσιοι, όλοι αυτοί οι αναντικατάστατοι.
Φωνάζουν οι αρμόδιοι να τοποθετήσουμε στα σπίτια μας συστήματα κομποστοποίησης, δηλαδή μετατροπής των υπολειμμάτων φρούτων και λαχανικών και άλλων οργανικών υλικών σε κοπριά, αφού πρώτα λιώσουν με τη συνεισφορά σκουληκιών. Μερικοί δήμοι προσφέρουν δωρεάν αυτές τις κατασκευές. Αλλά μόνο όσοι έχουν μεγάλη αυλή, άρα οι πλούσιοι, μπορούν να τοποθετήσουν το σύστημα. Καλώς ή κακώς, η άσχημη μυρωδιά είναι ανυπόφορη και οι βεράντες των διαμερισμάτων δεν χωρούν, ούτε τις απλώστρες για ρούχα. Στα χωριά υπάρχουν οι «γουμάες με τις όρνιθες», τις κότες, οι οποίες αποτελούν τα αποτελεσματικότερα «εργοστάσια» ανακύκλωσης.
Στην Αγλαντζιά εφαρμόστηκε εδώ και μερικά χρόνια το πιλοτικό σύστημα «πληρώνω όσο πετώ» με τη χρήση μωβ σακουλιών, τις οποίες πληρώνουν ακριβά οι δημότες. Εδώ γίνεται το έλα να δεις. Οι κάδοι κλειδώνονται, αλλά ως διά μαγείας μέσα βρίσκονται «φθηνές» σακούλες, τις οποίες τοποθετούν συνήθως αλλοδαποί, φοιτητές και άλλοι «πονηροί». Άλλοι πιο «έξυπνοι» μεταφέρουν τα σκουπίδια τους σε κάδους διπλανών δήμων. Το χειρότερο από όλα, είναι το γεγονός ότι οι κάδοι, αποτελούν «βόμβες» δυσοσμίας και μόλυνσης.
Τραγικό και το γεγονός ότι έφυγαν οι κάδοι για την ανακύκλωση χαρτιών και πλαστικών, γιατί τοποθετούνταν σακούλες με άλλα σκουπίδια. Αποτέλεσμα είναι να αφήνονται στα πεζοδρόμια οι σακούλες, να μετατρέπονται σε «παιχνίδια» των γάτων και των σκύλων, και να βρωμίζουν οι γειτονιές. Τον χειμώνα με τις βροχές κάτι γίνεται, αλλά το καλοκαίρι αποτελούν ένα πραγματικό ναρκοπέδιο ασθενειών. Οι πλούσιοι έχουν τις αλλοδαπές καθαρίστριές τους και έτσι δεν γνωρίζουν για τη βρώμα στους καλάθους.
Η ιστορία με τα «πράσινα σημεία» είναι και για γέλια και για κλάματα. Για να μεταφέρεις μια ηλεκτρική συσκευή ή ένα παλιό έπιπλο, θα πρέπει να πληρώσεις φορτηγάκι, άρα αρκετές εκατοντάδες ευρώ. Η άλλη επιλογή για όσους διαμένουν σε πολυκατοικίες, είναι να μεταφέρεις τα άχρηστα στις ταράτσες, μέχρι να δεις τι θα κάνεις. Αν ανέβεις σε ένα ψηλό κτίριο στην Λευκωσία, θα δεις τις ταράτσες γεμάτες «μεγάλα άχρηστα αντικείμενα». Πριν από μερικά χρόνια έβγαζες τα παλιά έπιπλα, τις ηλεκτρικές συσκευές, όσες δεν είναι υποχρεωτική η ανακύκλωση από τους προμηθευτές, στον δρόμο και τα έπαιρνε, είτε ο δήμος, είτε άλλοι ενδιαφερόμενοι. Σήμερα από τον φόβο των εξωφρενικών προστίμων, «όλα κρύβονται κάτω από το χαλί». Σουρεαλιστική είναι και η ιστορία με τα κίνητρα για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Πρακτικά δίνουν «δωράκια» μέχρι και δέκα χιλιάδες ευρώ, στους πλούσιους οι οποίοι μπορούν να διαθέτουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ, για να αγοράσουν τα πανάκριβα –ακόμη– αυτοκίνητα. Όσοι διαθέτουν φωτοβολταϊκά συστήματα για να φορτίζουν τα αυτοκίνητα, δεν πληρώνουν τίποτα. Άσε και το γεγονός ότι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θέλουν ελάχιστη συντήρηση. Τα φτωχαδάκια και οι αλλοδαποί, από την άλλη, «απολαμβάνουν» τα σαραβαλάκια τους, μερικές φορές και χωρίς κλιματισμό, μολύνοντας «ασύστολα» το περιβάλλον. Μόδα κατάντησαν και τα φωτοβολταϊκά συστήματα. Τώρα μπήκε και το κράτος με το πρόγραμμα «φωτοβολταϊκά για όλους». Από τα 300 και βάλε ευρώ τον μήνα για ηλεκτρικό ρεύμα, πληρώνεις, ως διά μαγείας, μόνο 30 ευρώ. Αν διαθέτεις σπίτι με στέγη τα δεδομένα είναι πιο απλά. Ωστόσο, στην πράξη αυτοί οι οποίοι απολαμβάνουν τα φωτοβολταϊκά συστήματα είναι ουσιαστικά οι πλούσιοι. Τα φτωχαδάκια εξακολουθούν να πληρώνουν ποσοστό επί της τιμής του λογαριασμού, για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, δηλαδή επιχορηγούν χωρίς να το ξέρουν τους πλούσιους. Πέραν απ’ όλα αυτά, το μόνο σίγουρο είναι ότι η ευτυχία και η ηρεμία της ψυχής δεν αγοράζονται ούτε με όλα τα πλούτη της γης. Και όπως έγραψε και ο Γιάννης Παπαϊωάννου, «Γλέντα τη ζωή, όλοι δύο μέτρα παίρνουν γη…».
kaparispan@yahoo.gr
