Του Παναγιώτη Καπαρή
«Κάθε σπίτι και φωτοβολταϊκό και κάθε οικογένεια και μπαταρία», ίσως είναι το καλύτερο σύνθημα, για να υιοθετηθεί η πρακτική της τοποθέτησης συστημάτων αποθήκευσης ενέργειας, σε κάθε σπίτι το οποίο διαθέτει φωτοβολταϊκά συστήματα. Με τον τρόπο αυτό ο κοσμάκης θα μπορέσει να γλυτώσει από τους εξωφρενικά υψηλούς λογαριασμούς για το ηλεκτρικό ρεύμα και να γλυτώσει από τον «μπαμπούλα» των διακοπών ρεύματος κατακαλόκαιρα. Παραφράζοντας το ιστορικό σύνθημα του αείμνηστου Βάσου Λυσσαρίδη του 1975, «κάθε σπίτι και κάστρο, κάθε πατριώτης και στρατιώτης», ίσως, ποιος ξέρει, αυτή τη φορά το σύνθημα θα γίνει πραγματικότητα και δεν θα καταντήσει ακόμη μια κενή μεγαλοστομία.
Επιτέλους βρέθηκε ένας υπουργός Ενέργειας, ο Γιώργος Παπαναστασίου, να απαντήσει σε δεκάδες δημοσιογραφικές ερωτήσεις, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, γιατί δεν υποχρεώνονται όλοι όσοι αγόρασαν φωτοβολταϊκά συστήματα να τοποθετούν και μπαταρίες, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες. Ο πολύπειρος υπουργός σε θέματα ενέργειας ανακοίνωσε ότι θα προωθήσει την τοποθέτηση μπαταριών, η οποία να σημειωθεί ότι στοιχίζει γύρω στα 1500 ευρώ. Με τον τρόπο αυτό, την ημέρα τα σπίτια θα καταναλώνουν απευθείας από τη δική τους παραγωγή και το βράδυ από τη δική τους μπαταρία. Με αυτό τον τρόπο θα σταματήσει και απόρριψη τεράστιων ποσοτήτων ηλεκτρικού ρεύματος, όπως αποκάλυψε ξεκάθαρα πλέον, ο Γιώργος Παπαναστασίου.
Φυσικά από αυτή τη συνισταμένη «ζημιωμένη» θα βρει η Αρχή Ηλεκτρισμού, η οποία θα χάσει ουσιαστικά το μονοπώλιο στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Ο υπουργός Ενέργειας έδωσε την απάντηση, ανακοινώνοντας ότι η Αρχή, με τα κεφάλαια τα οποία διαθέτει και με κεφάλαια από τράπεζες, θα τοποθετεί φωτοβολταϊκά συστήματα και μπαταρίες στα σπίτια και θα αποπληρώνεται από την παραγωγή των συστημάτων. Καλό είναι να κάνει αρχή, από τα Νοσοκομεία, τα Πανεπιστήμια και τα άλλα δημόσια κτίρια, τα οποία «πληρώνουν» δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, από τις τσέπες των φορολογουμένων πολιτών, κάθε μήνα, για ηλεκτρική ενέργεια, σε κτίρια τα οποία δεν είναι καθόλου βιοκλιματικά, σύμφωνα με τον νεοφανή όρο.
Με το νέο σύστημα μπαταριών, αν δεν ανατραπεί στον δρόμο, θα μειωθεί, ίσως και τερματιστεί και η παράξενη πρακτική, της διοχέτευσης της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, στα καλώδια της ΑΗΚ, τα οποία λειτουργούν σαν μπαταρίες, όπως μας λένε εδώ και δεκαετίες οι ειδικοί. Ωστόσο, οι μη ειδικοί, δεν αντιλαμβάνονται την εξήγηση, αφού καθημερινώς απορρίπτεται μεγάλη ποσότητα ρεύματα. Πρακτικά η ΑΗΚ δεν μπορεί να σβήσει μηχανές, γιατί η παραγωγή από ανανεώσιμες πηγές δεν είναι σταθερή και έτσι δεν μπορεί να διακινδυνεύσει να μείνουν περιοχές της Κύπρου, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
Οι ειδικοί προτείνουν εδώ και χρόνια, διάφορα σενάρια για να υπάρχει σταθερή παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας τα βράδια από ανανεώσιμες πηγές. Το πιο ευφάνταστο σενάριο, το οποίοι πολλοί ειδικοί θεωρούν και ως το πιο εύκολο και το πιο οικονομικό, είναι η μεταφορά νερού την ημέρα σε υδατοφράκτες στα βουνά και τα βράδια να αφήνεται το νερό και με τη δύναμη της πτώσης, να λειτουργεί υδροηλεκτρικούς σταθμούς. Με τον τρόπο αυτό, θα ξεπεραστεί και το εμπόδιο της περίφημης ισορροπίας του συστήματος, την οποία ελάχιστοι μπορούν να αντιληφθούν.
Σε αυτό το νέο αέρα, ο οποίος πνέει στο υπουργείο Ενέργειας, αν δεν κοπάσει ξαφνικά, θα πρέπει να επιτραπεί και η χρήση μικρών αθόρυβων ανεμογεννητριών στα σπίτια, όπως τους παλιούς ανεμόμυλους. Θα πρέπει να προωθηθεί η τοποθέτηση ανεμογεννητριών στους αυτοκινητόδρομους, οι οποίοι θα λειτουργούν με τον αέρα τον οποίο παράγουν τα αυτοκίνητα. Επιτέλους θα πρέπει να στηριχθούν νεοφυείς εταιρίες, να αφεθούν τα δυνατά μυαλά του τόπου, να προωθήσουν και άλλες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ιδέες και προτάσεις, ευτυχώς υπάρχουν πολλές από τα νέα παιδιά. Το δύσκολο είναι να ξεπεραστούν γραφειοκρατικές και άλλες πονηρές διαδικασίες, οι οποίοι ανατρέπουν τα νεανικά όνειρα.
Μεγάλη κουβέντα γίνεται και για τον περίφημο αγωγό, EuroAsia Interconnection, ο οποίος θα συνδέει με ηλεκτρικό ρεύμα, το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα, ο οποίος θα στοιχίσει με σημερινές τιμές, γύρω στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ. Ευφάνταστη η ιδέα, αλλά κανείς δεν μας είπε ξεκάθαρα, ποιος θα παράγει το ηλεκτρικό ρεύμα και που θα τοποθετηθούν οι μονάδες παραγωγής. Ποιος θα πληρώνει για τους ρύπους και τις αποζημιώσεις για τους κατοίκους των περιοχών οι οποίοι θα επηρεαστούν. Ακόμη κανείς δεν μας, είπε, τι θα συμβεί αν αποτύχει το όλο εγχείρημα και πόσα θα κληθούμε να πληρώσουμε ως φορολογούμενοι πολίτες. Χορτάσαμε από «φαραωνικά» έργα σε αυτό τον τόπο. Σε επίγειο «παράδεισο» ζούμε. Λίγη περισσότερη ταπείνωση δεν βλάφτει ή καλύτερα συμφέρει πάρα πολύ.
