Του Παναγιώτη Καπαρή
«Θάλαττα – θάλαττα» έκραζαν οι Μύριοι, όταν από το όρος Θήχη, αντίκρισαν τη θάλασσα του Ευξείνου Πόντου. Ο ιστορικός Ξενοφών στο περίφημο βιβλίο του «Κύρου Ανάβασις», καταγράφει την περιπέτεια 13.000 Ελλήνων, οι οποίοι εκστράτευσαν στον σατράπη Κύρο, οποίος επαναστάτησε το 401 π.Χ. εναντίον του αδελφού του Αρταξέρξη, για να πάρει τον θρόνο. Ωστόσο, στη μάχη της Βαβυλώνας σκοτώθηκε ο Κύρος και ο Αρταξέρξης δολοφόνησε όλους τους στρατηγούς. Έτσι οι Μύριοι, με επικεφαλής τον Ξενοφώντα, αναζήτησαν δρόμο επιστροφής στην πατρίδα, διά μέσου της αχανούς και γεμάτης εχθρούς Ασίας. Τελικά, ύστερα από περιπέτεια τεσσάρων μηνών και με τους μισούς να χάνονται από το κρύο, την ταλαιπωρία και τις επιθέσεις λαών της περιοχής, κατάφεραν να φθάσουν στον Εύξεινο Πόντο και να επιστέψουν στην Ελλάδα.
Ανάβασις αποτελεί και ο δρόμος προς τον λόφο του Προεδρικού Μεγάρου, ο οποίος είναι στρωμένος με περισσότερα αγκάθια και λιγότερα τριαντάφυλλα. Ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου θα κινείται πάντα στο εκκρεμές της δόξας και του πόνου, των επευφημιών και των παραπόνων, των εύκολων επιλογών, αλλά και των δύσκολων αποφάσεων. Ωστόσο, ο «έκαστος εφ’ ώ ετάχθη» και ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας «ελέω Θεού και ψηφοφόρων» θα κληθεί να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του, αλλά και να λάβει σκληρές αποφάσεις, στα δύσκολα χρόνια τα οποία έρχονται, σύμφωνα με τους πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές και λιγότερο από τους προφήτες, οι οποίοι βλέπουν τα σημάδια των καιρών, με ένα διαφορετικό μάτι.
Η «θάλαττα» της σωτηρίας, της απαλλαγής από τα προβλήματα και της ευημερίας των πολιτών, τα οποία υποσχέθηκε ο νέος Πρόεδρος δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Και όσοι γνωρίζουν τα εντός του Προεδρικού Μεγάρου ξέρουν ότι πιο εύκολα ο Ξενοφών βρήκε τη «θάλαττα», παρά ο νέος Πρόεδρος θα βρει την «ίσια του Κυπραίου». Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα είναι πολλά και η πλάκα είναι ότι όλοι πιστεύουν ότι αν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, τότε θα δικαιωθεί και η Κύπρος. Βεβαίως στο πίσω μέρος το μυαλού τους, όλοι έχουν τη δική τους «πούγκα» και τα δικά τους μικροσυμφέροντα, τα οποία πολλές φορές ανατρέπουν το καλώς νοούμενο συμφέρον ολόκληρης της κυπριακής Πολιτείας. Πάθη και συναισθηματισμοί, φόβοι και ατολμία και το κλασικό κυπριακό μυστικό, «κρύψε να περάσουμε» έγραψαν και γράφουν ιστορία, στον λόφο του Προεδρικού Μεγάρου.
Ο μεγαλύτερος εχθρός του νέου Προέδρου είναι σίγουρα ο ίδιος ο εαυτός του, αφού θα παλεύει, μεταξύ της λήψης αποφάσεων οι οποίες θα οδηγούν στη «θάλαττα» της σωτηρίας της Κύπρου και των εμπαθών, εμμονών και πιέσεων, από εχθρούς και φίλους, οι οποίες οικοδομήθηκαν σε «αρπακτές» από το 1960 μέχρι και σήμερα. Γκρίνιες, εγωισμοί, μάχες για υπουργικά χαρτοφυλάκια και άλλες θέσεις αξιωματούχων, αλλά και το χειρότερο «απατεωνιές» για ανομολόγητα κέρδη, για τις τσέπες των λίγων «ανεμόμυλων». Σε όλη αυτή την «τρέλα της εξουσίας» έρχεται συνήθως και κατοικοεδρεύει η μοναξιά και οι τύψεις της συνείδησης, οι οποίες αλλοιώνουν τους ηγέτες και τους κάνουν να τρέχουν από τα χαράματα μέχρι και τα μεσάνυκτα, ώστε να μην έχουν χρόνο να κοιτάξουν τους εαυτούς τους. Σε βόρειες χώρες, όλοι οι άνθρωποι της εξουσίας, διαθέτουν καναπέδες στα γραφεία τους για να «κοιμούνται στα προβλήματα», να ξεκουράζουν το μυαλό τους, ώστε να μπορούν να λαμβάνουν σοφές αποφάσεις.
Η εξουσία, όταν καθίσταται διακονία, ανεβάζει τον άνθρωπο σε άλλες σφαίρες ευτυχίας και μαζί φέρνει την ευτυχία και στους πολίτες. Η χαρά βρίσκεται στην προσφορά και όχι στα ευτελή και εφήμερα κέρδη. Όταν ο ηγέτης κυβερνά με αγάπη και μεγαλοψυχία και όχι επιβάλλοντας τον τρόμο και τον φόβο, τότε δοξάζεται και ο ίδιος και δοξάζει και την πατρίδα του. Καλό είναι ο νέος Πρόεδρος να κουβεντιάσει με παλιούς δημοσιογράφους, οι οποίοι μπορούν και μιλούν χωρίς περιστροφές και μισόλογα, για τα χαρίσματα, αλλά και τις αδυναμίες παλαιότερων προέδρων της Κύπρου, οι οποίοι ήταν άνθρωποι με πάθη, αδυναμίες, αλλά και πολλά χαρίσματα. Να μάθει για τους τρόπους αντιμετώπισης δύσκολων καταστάσεων, για την προσφορά προς τους αναξιοπαθούντες και το κυριότερο για τον χειρισμό των ανθρώπων, οι οποίοι βρίσκονταν δίπλα του. Σίγουρα θα γίνει σοφότερος και θα αποφύγει πολλές παγίδες ή αστοχίες από ανθρώπους, οι οποίοι κλήθηκαν με τον ένα ή άλλο τρόπο, να συμβάλουν στην υλοποίηση των εξαγγελιών του. Και να μην ξεχνά ότι η εξουσία μπορεί να προσφέρει πολλές χαρές, αλλά πανεύκολα οδηγεί στην καταστροφή ενός ηγέτη ακόμη και διά ασήμαντον πολλές φορές λόγο. Η θεία δίκη δεν είναι θεωρία.
