Της Μαρίνας Οικονομίδου
Την περασμένη Κυριακή, ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος, διέψευδε δημοσίευμα του «Πολίτη» που έκανε λόγο για μυστική συμφωνία του κόμματός του με τον υποψήφιο για την προεδρία Νίκο Χριστοδουλίδη. Έλεγε πως ήταν ένα φτιαχτό έγγραφο που κατασκευάστηκε από την ίδια την εφημερίδα για να πλήξει την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη. Συνέχισε βεβαίως την επίθεση την επόμενη μέρα χαρακτηρίζοντας ΜΜΕ που αναπαρήγαγαν την είδηση αλλά και τον εκπρόσωπο τύπου του ΔΗΣΥ που τοποθετήθηκε επί του ζητήματος, παπαγαλάκια. Το πρωί της Τρίτης έκανε λόγο για fake news υπογραμμίζοντας πως η εν λόγω εφημερίδα δε μπορεί να κάνει σωστά ούτε μία πλαστογραφία ενώ στελέχη του κόμματος έλεγαν πως μελετούσαν νομικά μέτρα εναντίον της εφημερίδας.
Ήταν ομολογουμένως ένα τριήμερο που η αντιπαράθεση έφτασε στο κόκκινο καθώς παραδόξως το ΔΗΚΟ –που βρισκόταν από την επομένη των βουλευτικών σε παρατεταμένες διακοπές- κορύφωσε την αντιπαράθεση με το εν λόγω μέσο, αλλά και με τον ΔΗΣΥ που φρόντισε να αξιοποιήσει πλήρως τα περί «μυστικών συμφωνιών» για να περάσει το μήνυμα στους Συναγερμικούς ψηφοφόρους που βλέπουν θετικά την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη ότι ο εκλεκτός τους λειτουργεί ενάντια στο κόμμα. Και αυτό γιατί στο δημοσίευμα καταγραφόταν πως θα υπάρξει συνέχιση της συνεργασίας των δύο μερών ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος. Αν δηλαδή εκλεγόταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης, τότε θα υπήρχε σε βάθος συνεργασία, με το ΔΗΚΟ να αναλαμβάνει σημαντικό μερίδιο στην εξουσία. Αν όμως έχανε, τότε, όπως καταγραφόταν στο δημοσίευμα θα συμμετείχε με κάποιο τρόπο στις ευρωεκλογές ή στις δημοτικές εκλογές. Σημειώνεται επίσης η δέσμευση του Νίκου Χριστοδουλίδη ότι δεν θα προχωρήσει στην δημιουργία κόμματος.
Αν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των δύο μερών και οι δύο πλευρές οφείλουν να το δώσουν στη δημοσιότητα. Αυτό επιβάλλει η διαφάνεια. Η διαφάνεια δεν πρέπει να τρομάζει, επιβάλλεται.
Με δεδομένο τον τρόπο αντιμετώπισης του όλου ζητήματος από την πρώτη στιγμή, ο Νικόλας Παπαδόπουλος είχε δύο επιλογές: είτε να καταγγείλει το δημοσίευμα στην αστυνομία δεδομένου ότι όπως υποστήριζε ήταν χαλκευμένο, είτε να δώσει στη δημοσιότητα την συμφωνία που έχουν συνάψει τα δύο μέρη.
Η σύναψη συμφωνίας είναι το συμβόλαιο των κομμάτων προς τους ψηφοφόρους τους, ότι διατηρούν τις θέσεις αρχής τους είναι όμως και συμβόλαιο του υποψηφίου προς την κοινωνία των πολιτών που τον στηρίζει, πάνω σε ποιες γραμμές θα κινηθεί, ποιοι θα είναι οι συμβιβασμοί του και ποιες οι κόκκινές γραμμές του.
Οι συμφωνίες μεταξύ συνεργαζόμενων μερών δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε κάτι κακό. Ανέκαθεν υπήρχαν συμφωνίες μεταξύ κομμάτων και υποψηφίων. Κάποιες γίνονταν για σκοπούς εντυπωσιασμού και τακτικισμού άλλες ήταν επί της ουσίας. Το 1993 για παράδειγμα ο Γλαύκος Κληρίδης είχε εναντιωθεί στη δέσμη Ιδεών Γκάλι και διεκδικούσε την προεδρία, συμφωνώντας επ’ αυτού με το Δημοκρατικό Κόμμα. Το 1998 Γλαύκος Κληρίδης και ΕΔΕΚ συμφωνούσαν στην έλευση των πυραύλων ενώ οι Κυπριανού και Ιακώβου έλεγαν πως προχώρησαν σε συμφωνία, διαφωνώντας ωστόσο αν ήταν γραπτώς ή προφορικώς η συμφωνία τους. Το 2003 το πρόγραμμα διακυβέρνησης του Τάσσου Παπαδόπουλου που είχε διαμορφωθεί από νωρίς με τη συμμετοχή των κομμάτων ενώ το 2013 στο πλαίσιο συμπόρευσης του ΔΗΚΟ και του αντιομοσπονδιακού ΕΥΡΩΚΟ με τον Νίκο Αναστασιάδη, ο τελευταίος απέρριψε τις συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ και δεσμεύτηκε ότι δεν θα προχωρήσει στις ιδιωτικοποιήσεις.
Αν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των δύο μερών και οι δύο πλευρές οφείλουν να το δώσουν στη δημοσιότητα. Αυτό επιβάλλει η διαφάνεια. Η διαφάνεια δεν πρέπει να τρομάζει, επιβάλλεται. Είναι αναγκαία και για τους δύο γιατί ο Νίκος Χριστοδουλίδης μπορεί με αυτό τον τρόπο να αποδείξει ότι δεν θα είναι έρμαιο των κομμάτων που τον στηρίζουν αλλά και το ΔΗΚΟ θα απαντήσει στους όποιους καχύποπτους πως υπάρχουν συγκλίσεις σε συγκεκριμένα θέματα αρχών. Η διαφάνεια όμως την ίδια στιγμή δεν πρέπει να χρησιμοποιείται κατά το δοκούν. Και το λέμε επειδή ο ΔΗΣΥ επιμένει μεν για αχταρμά δυνάμεων γύρω από την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη και εκφράζει ανησυχίες για τον τρόπο που θα κυβερνούν, ωστόσο ο υποψήφιος τους Αβέρωφ Νεοφύτου είχε επιδιώξει μέχρι την υστάτη να κερδίσει την στήριξη του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και της ΔΗΠΑ. Θα πρέπει να εξηγήσει για ποιο λόγο στην δική του περίπτωση δεν θα πρόκειτο για αχταρμά, ούτε θα υπήρχαν ανησυχίες ακυβερνησίας. Οτιδήποτε άλλο θα θεωρηθεί σκοπιμότητα, ενδεχομένως και υποκρισία.
Όμως το κύριο ζήτημα εδώ είναι το ΔΗΚΟ που φέρεται να πάτησε την μπανανόφλουδα δεδομένου ότι ύψωσε τόσο πολύ την ένταση της αντιπαράθεσης και πέρασε πολύ πιο κάτω από τον πήχη. Σε τέτοιο σημείο που εγείρονται ερωτήματα για το αν υπάρχει τελικά η περιβόητη συμφωνία των 18 αξόνων, ή αν το κόμμα σύρθηκε σε μία συνεργασία, χωρίς συγκλίσεις, κόκκινες γραμμές και κοινές επιδιώξεις. Μία συνεργασία που έγινε βασισμένη στα δημοσκοπικά ευρήματα που θέλουν τον Νίκο Χριστοδουλίδη φαβορί και με κύρια επιδίωξη του κόμματος να αποτελεί απλώς μέρος της εξουσίας.
