Της Ελένης Ξένου
Άκουγα τις προάλλες έκπληκτη τις απαντήσεις που έδινε ο κ. Σιζόπουλος στην κα Ηλιάδη σχετικά με την ομιλία τής κας Παναγιώτου σε μνημόσυνο για τους πεσόντες στην τουρκική εισβολή. Υπενθυμίζω πως στην εν λόγω ομιλία η κα Παναγιώτου μεταξύ άλλων ανέφερε ότι, «όπως διαμηνύει ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης, μόνη βιώσιμη λύση είναι η λύση της ΔΔΟ με πολιτική ισότητα», και ως γνωστόν αυτή είναι μια θέση με την οποία η ΕΔΕΚ και ο κ. Σιζόπουλος διαφωνούν κάθετα. Ακούγοντας λοιπόν τον κ. Σιζόπουλο να λέει πως η κα Παναγιώτου διάβαζε ομιλία που της ανάθεσε ο Πρόεδρος και πως αυτό έπρεπε να κάνει έστω κι αν διαφωνούσε με το περιεχόμενο, ειλικρινά διερωτήθηκα κατά πόσο έχουμε πλέον φτάσει στο σημείο ο πολιτικός αμοραλισμός να πλασάρεται σαν μια φυσιολογική άσκηση πολιτικής.
Ο κ. Σιζόπουλος προσπαθούσε στην εν λόγω εκπομπή να μας πείσει ότι είναι αποδεκτό και καθόλου μεμπτό να είσαι υπουργός μιας κυβέρνησης με την οποία διαφωνείς κάθετα σε ό,τι αφορά την πολιτική της στο Κυπριακό, και πως αυτό δεν συνιστά λόγο συνειδησιακής σύγκρουσης για ένα άνθρωπο (και δη πολιτικό) με ήθος και αξιοπρέπεια. Με ύφος μάλιστα σχεδόν απορημένο που εξακολουθεί να υφίσταται θέμα για κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται λήξαν, επανέλαβε για ακόμη μία φορά πως ο ίδιος και το κόμμα του δεν είναι υπέρ της ΔΔΟ και πως η κα Παναγιώτου (η οποία ανήκει στην ΕΔΕΚ) μιλώντας στην εν λόγω εκδήλωση εκπροσωπούσε τον πρόεδρο, ο οποίος της ανάθεσε να διαβάσει την ομιλία που διάβασε. Με πιο απλά ελληνικά και για όσους τυχόν και έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό, ο κ. Σιζόπουλος εννοούσε ότι η κα Παναγιώτου διάβαζε κάτι το οποίο δεν πίστευε, αλλά έπρεπε να το κάνει, διότι της το ανάθεσε ο Πρόεδρος, και όπως είπε ο κ. Σιζόπουλος, όταν ανήκεις σε μια κυβέρνηση «οφείλεις να σεβαστείς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας που σε έχει διορίσει».
Με άλλα λόγια, σύμφωνα με την πολιτική «ηθική» του κ. Σιζόπουλου είναι πιο σημαντικό να δείχνεις σεβασμό προς τον πρόεδρο που σε διόρισε και να μη διαχωρίζεις τη θέση σου από τις απόψεις του, και δη αυτές που αφορούν στο Κυπριακό, ακόμα και όταν τα πιστεύω σου είναι εκ διαμέτρου αντίθετα, διότι από τη στιγμή που είσαι υπουργός πρέπει να ακολουθείς τη γραμμή της κυβέρνησης και αυτό ιεραρχείται στη «συνείδηση» του κ. Σιζόπουλου ως εξόχως πιο σημαντικό από το να παραιτηθείς προκειμένου να παραμένεις πιστός στις δικές σου αρχές όπως σου τις υπαγορεύει η συνείδησή σου και το καθήκον σου προς την πατρίδα. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον κ. Σιζόπουλο είναι λογικό κάποιος να παραμένει υπουργός σε μια κυβέρνηση με την οποία διαφωνεί στις θέσεις της στο Κυπριακό σε βαθμό μάλιστα που να τις θεωρεί καταστροφικές όπως ο ίδιος τη ΔΔΟ, διότι αυτή η διαφωνία δεν αποτελεί σοβαρό λόγο παραίτησης ή λόγο να μην αποδεχτείς αρχικά τον διορισμό σου σε οποιαδήποτε υπουργείο.
Άρα, διερωτώμαι, πού βρίσκονται τα όρια της πολιτικής «ηθικής» του κ. Σιζόπουλου, όταν εξισώνει τη διαφωνία για το εθνικό μας θέμα με οποιαδήποτε διαφωνία, υποστηρίζοντας πως «δεν χρειάζεται να συμφωνείς σε όλα με τον πρόεδρο, όταν είσαι συγκυβέρνηση»; Άρα, σύμφωνα πάντα με την «ηθική» του κ. Σιζόπουλου, είναι εντάξει που η κα Παναγιώτου παραμένει υπουργός και παίρνει τον μισθό του υπουργού χωρίς κανένα συνειδησιακό πρόβλημα για το ότι η πορεία που ακολουθεί ο Πρόεδρος στο Κυπριακό είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τα πιστεύω του κόμματός της –και άρα τα δικά της. Και ποσώς δεν περνά από το μυαλό του κ. Σιζόπουλου πως μια τέτοια στάση μόνο μια ερμηνεία επιδέχεται και αυτή είναι του πολιτικού αμοραλισμού, δηλαδή του ηθικού κενού, ή πιο λαϊκά τού «όπου φυσάει ο άνεμος». Η κα Παναγιώτου τι έχει άραγε να πει για όλα αυτά;
elenixenou11@gmail.com
