Της Ελένης Ξένου
Αν έχουμε επαφή με την πραγματικότητα, τότε οφείλουμε να αντιληφθούμε πως αυτές οι προεδρικές είναι ύψιστης σημασίας για ένα και μοναδικό λόγο: το εθνικό μας θέμα. Και πως τα υπόλοιπα προβλήματα που προτάσσονται ως σημαντικά (π.χ. διαφθορά, οικονομία, μεταναστευτικό κτλ.) βρίσκονται πιο κάτω από το Κυπριακό στην κλίμακα του κατεπείγοντος. Διότι για να έχει αξία η ιεράρχησή τους πάνω από αυτό πρέπει πρώτα να διασφαλίσουμε πως θα υφίσταται χώρα και την επόμενη πενταετία, χώρα απαλλαγμένη από τον κίνδυνο να βρεθεί ο Ερντογάν ή όποιος παρόμοιός του στη Λήδρας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η διχοτόμηση δεν είναι απλώς πιθανή, αλλά μοιάζει πλέον μέχρι και αναπόφευκτη με όλες τις καταστροφικές παρενέργειες που αυτό θα επιφέρει. Άρα αν όντως έχουμε αντίληψη του τι συμβαίνει στη χώρα, στην περιοχή αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, εκείνο που πρέπει να μας καίει ως πρώτιστο κριτήριο επιλογής υποψηφίου είναι το ποιος θέλει πραγματικά να λύσει το Κυπριακό. Και ποιος μπορεί πραγματικά να διαχειριστεί αυτή την τόσο κρίσιμη φάση του εθνικού θέματος με ανοιχτούς ορίζοντες σκέψης και πάντα στη βάση της ΔΔΟ. Εξίσου ωστόσο καίριας σημασίας είναι και το ποια κόμματα προτίθενται να βάλουν το κομματικό τους συμφέρον σε δεύτερη μοίρα, ώστε να επιτελέσουν το χρέος τους απέναντι στη χώρα που αυτή τη στιγμή δεν είναι άλλο από την ιεράρχηση του Κυπριακού στη θέση του κατεπείγοντος.
Πριν από λίγες μέρες ο υποψήφιος κ. Μάριος Ηλιάδης έκανε μια πρόταση. Κάλεσε ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, Οικολόγους καθώς και τους ανεξάρτητους υποψηφίους Μαυρογιάννη, Δημητριάδη, Χριστοφίδη και Πρωτοπαπά να παραμερίσουν τις κομματικές και προσωπικές τους αποφάσεις και να αναζητήσουν την κοινή εκείνη υποψηφιότητα ευρύτερης αποδοχής, η οποία θα αποτελεί την απάντηση στο αντιομοσπονδιακό μέτωπο που έχει μαζευτεί γύρω από την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη. Δεδομένου πως τα δύο μεγάλα κόμματα μέσα από τις προεκλογικές τους δηλώσεις δείχνουν να συμμερίζονται αυτή τη θέση, δηλαδή της επικινδυνότητας που ενέχει η διαχείριση του Κυπριακού από το αντιομοσπονδιακό μέτωπο, τότε λογικά θα πρέπει να ανταποκριθούν θετικά στην εισήγηση Ηλιάδη και να προβληματιστούν σοβαρά προς αυτή την κατεύθυνση.
Εφόσον και οι δύο πλευρές υπογραμμίζουν άμεσα ή έμμεσα πως ο κ. Χριστοδουλίδης δεν πείθει για το ξεκάθαρο των θέσεών του στο Κυπριακό και δη στο κατά πόσο έχει διαφορετική θεώρηση από εκείνη των κομμάτων που τον υποστηρίζουν, τότε οφείλουν να δώσουν στους πολίτες μία άλλη επιλογή ψήφου, η οποία να μην κατευθύνει το Κυπριακό σε άλλες ατραπούς και να έχει ελπίδες νίκης. Για να έχει όμως ελπίδες νίκης προϋπόθεση είναι να ενωθούν όσοι είναι υπέρ της ΔΔΟ, παραμερίζοντας τις διαφορές τους και εγκαταλείποντας τις κομματικές τους στοχεύσεις ή τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Μόνο έτσι θα αποδείξουν και έμπρακτα ότι βάζουν τη χώρα πάνω από το κόμμα και πως δεν μας κοροϊδεύουν, όταν λένε πως πάνω απ’ όλα κόπτονται για τον τόπο. Αν συμφωνούν, λοιπόν, μ’ αυτό που λέει ο κ. Ηλιάδης πως «η χώρα δεν πρέπει να αφήσει την τύχη της σε ένα μέτωπο δυνάμεων και προσώπων που ουδέποτε πίστεψαν και επιδίωξαν ειλικρινά την λύση του Κυπριακού και που το μόνο που τους ενώνει είναι η δίψα κατάληψης και νομής της εξουσίας», τότε έχουν χρέος απέναντι στον πολίτη να μελετήσουν την εν λόγω πρόταση. Γιατί όπως εύστοχα το έθεσε ο κ. Ηλιάδης «τώρα δεν είναι η ώρα των παραταξιακών συμφερόντων και των πολιτικών δογματισμών.
Αυτά αποτελούν το δέντρο και όχι το δάσος και είναι το δάσος που κινδυνεύει να τυλιχθεί στις φλόγες και να καταστραφεί ολοσχερώς». Με άλλα λόγια τα δύο μεγάλα κόμματα αντί να επιδίδονται σε τοξικές αντιπαραθέσεις ας λάβουν σοβαρά υπόψη αυτή την πρόταση και ας προβληματιστούν επί της ουσίας. Διότι εκείνο που προέχει είναι το Κυπριακό και η αποτροπή λανθασμένων χειρισμών, δεδομένου ότι τώρα το όποιο λάθος θα αποβεί μοιραίο.
