Ευθιξία μηδέν

Όταν το εκλογικό σώμα σού δίνει ένα τόσο δυνατό χαστούκι ή όπως πολύ εύστοχα το χαρακτήρισε ο καθηγητής Χαρίδημος Τσούκας ένα μήνυμα όχι απλώς διαμαρτυρίας αλλά χλευασμού και διακωμώδησης του πολιτικού συστήματος, τότε το λιγότερο που έχεις να κάνεις για να δείξεις πως αντιλαμβάνεσαι το περιεχόμενο του μηνύματος είναι να παραιτηθείς ή έστω να θέσεις εαυτόν ενώπιον της κρίσης των μελών του κόμματός σου. Διότι αυτό που θέλει να σου πει το εκλογικό σώμα δεν είναι μόνο ότι απέτυχες οικτρά, αλλά ότι πλέον δεν σε πιστεύει, δεν σε ανέχεται, δεν σε αντέχει ή κατά το κυπριακόν «δεν σε γοράζει μιαν πακκίραν». Ένας στους πέντε Κύπριους πολίτες επέλεξε ένα υποψήφιο που δεν είχε καμία πολιτική θέση, απλώς και μόνο γιατί είναι ένα νεαρό παιδί γεμάτο φρεσκάδα και ειλικρίνεια, ο οποίος έλεγε «ελάτε να τους δείξουμε ότι δεν τους θέλουμε». Και επειδή το εκλογικό σώμα εδώ και χρόνια προσπαθεί να στείλει αυτό το μήνυμα μέσα από την αποχή, αλλά ουδέποτε εισακούστηκε από τους κομματάρχες που πολύ βολικά έκοβαν και έραβαν στα μέτρα τους τις εκλογικές αναμετρήσεις, αποφάσισε να λάβει πιο δραστικά μέτρα, ψηφίζοντας τον Φειδία, και μέσα από αυτή την επιλογή να απαντήσει στην αλαζονεία των πολιτικών αρχηγών, γελοιοποιώντας τους. Διότι –για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους– αυτό είναι που έχει συμβεί.

Οι κομματάρχες μας και μαζί όλο το πολιτικό σύστημα έχει γελοιοποιηθεί, κι αν πριν από τις εκλογές αυτός ο οποίος χαρακτηριζόταν απαξιωτικά ως «καραγκιόζης» ήταν ο Φειδίας, το βράδυ των εκλογών «καραγκιόζηδες» έμοιαζαν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί που πιάστηκαν στον ύπνο και αιφνιδιασμένοι προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, χωρίς να περνάει από το μυαλό τους ότι εκείνο που επιβαλλόταν να πράξουν –αν είχαν δράμι τσίπας πάνω τους– ήταν να παραιτηθούν (κυρίως εκείνοι του Ενδιάμεσου που καταποντίστηκαν πανηγυρικά). Αλλά ακόμη κι αν δεχτούμε πως το βράδυ των εκλογών ήταν τόσο σοκαρισμένοι (και πικκαρισμένοι) για να σκεφτούν καθαρά και να πράξουν σωστά, ούτε τις επόμενες μέρες ωστόσο είδαμε να συμβαίνει κάποια παραίτηση, ή έστω να βγαίνουν στελέχη και να θέτουν θέμα ηγεσίας. Αντ’ αυτού, στην καλύτερη των περιπτώσεων έλεγαν τις ίδιες αοριστολογίες του τύπου «θα αναλύσουμε τα αποτελέσματα και θα συλλογιστούμε και θα περισυλλογιστούμε» και στη χειρότερη προσπαθούσαν με εκνευρισμό να ρίξουν το φταίξιμο αλλού.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει αφενός πως εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει τους κομματάρχες μας και δη αυτούς του Ενδιάμεσου (βλέπε ΔΗΚΟ, ΔΗΠΑ, ΕΔΕΚ) είναι να αυτοσυντηρηθούν οι ίδιοι στην καρέκλα αντί να συντηρήσουν το κόμμα τους σε μια πολιτική υγεία και, αφετέρου, ότι τα κόμματα έχουν τελικά αποψιλωθεί τόσο πολύ που δεν διαθέτουν πλέον στελέχη με πολιτικό ανάστημα, τα οποία να αμφισβητήσουν δημόσια τους αρχηγούς τους υπερασπιζόμενα τη δυσαρέσκεια των πολιτών. Κανένας τους δεν μοιάζει να έχει κατανοήσει ότι ο μόνος τρόπος να τους πάρει ξανά στα σοβαρά το εκλογικό σώμα –το οποίο υπενθυμίζω ότι επέλεξε να τους γελοιοποιήσει στο μέγιστο βαθμό– θα ήταν αν αναλάμβαναν την προσωπική ευθύνη μέσα από τις παραιτήσεις τους. Η ανανέωση των κομμάτων γίνεται μέσα από την αλλαγή προσώπων, και όταν οι κομματάρχες δεν το αντιλαμβάνονται αυτό τότε σημαίνει πως εκείνο για το οποίο κόπτονται πάνω από όλα είναι η καρέκλα. Και αυτό είναι που διαφάνηκε τόσο απροκάλυπτα σε αυτές τις εκλογές.

Πόσο θλιβερά γαντζωμένοι παραμένουν στην καρέκλα και πόσο εξαρτημένοι από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και ματαιοδοξίες είναι, ώστε να μην αντιλαμβάνονται καν την απαξίωσή τους από τους πολίτες. Με πιο απλά λόγια, ο κόσμος ψηφίζοντας τον Φειδία έβγαλε τη γλώσσα του στο πολιτικό σύστημα, διακωμωδώντας το, και οι πολιτικοί ηγέτες δεν έκαναν τίποτα εμπράκτως για να αποδείξουν πως έλαβαν το μήνυμα. Τι έπρεπε να κάνουν; Να παραιτηθούν. Οτιδήποτε λιγότερο παραμένει ένδειξη της ανικανότητας (ή της απροθυμίας τους) να επανακτήσουν επαφή με την πραγματικότητα.