Δυστυχώς δεν προλάβαμε

Αυτή η ατάκα συμπυκνώνει τη χρόνια νοοτροπία της δημόσιας διοίκησης, η οποία κάθε άλλο παρά χρηστή αποδεικνύεται πως είναι. Τις πλείστες φορές (μην πω όλες) ερχόμαστε εκ των υστέρων, αφότου δηλαδή έγινε η ζημιά, να λάβουμε μέτρα ή να παραδεχτούμε τα αυτονόητα, και η διαδικασία που ακολουθείται είναι πάνω κάτω η ίδια: δεσμεύσεις για έρευνα ευθυνών και πορίσματα που καταλήγουν στο βάθος των συρταριών. Κάπως έτσι και με την υπόθεση της πλημμυρισμένης αποθήκης φαρμάκων που αποκάλυψε η εφημερίδα «Φιλελεύθερος». Μια αποθήκη στην οποία φυλάσσονται φάρμακα για εξειδικευμένες θεραπείες ασθενών καθώς επίσης και φάρμακα που χρειάζεται ο ΟΚΥΠΥ για τη λειτουργία των κρατικών νοσοκομείων, με άλλα λόγια, μια αποθήκη που δεν θα έπρεπε με τίποτα να είναι «ευάλωτη» σε καταιγίδες ή άλλες δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Ακόμη ένα λοιπόν τρανταχτό παράδειγμα της τσαπατσουλιάς με την οποία λειτουργεί η κρατική μηχανή, που μονίμως τρέχει πίσω από τα γεγονότα ανίκανη να τα προλάβει, πόσω μάλλον να τα προνοήσει.

Και μόνο όταν μας βρει το κακό έρχονται οι πάντες να υποδείξουν τι έπρεπε να είχε γίνει, με πρώτα και καλύτερα τα κόμματα που αναδιπλώνονται για να εκμεταλλευτούν την κρατική ανεπάρκεια προς ίδιον όφελος, μήπως κερδίσουν πέντε ψωροψήφους παραπάνω (ειδικά όταν πλησιάζουν εκλογές), λες και αυτά είναι άμοιρα ευθυνών για την πάγια κρατική ανευθυνότητα. Οι δε εκάστοτε αρμόδιοι/αναρμόδιοι παριστάνουν τις πάπιες χωρίς ίχνος ντροπής που επέτρεψαν με την ανοχή ή τη σιωπή τους ή την ανεπάρκειά τους να διογκωθεί το πρόβλημα με ζημιογόνες επιπτώσεις στον ταλαίπωρο πολίτη. Για έξι χρόνια γνώριζαν εκεί στο υπουργείο Υγείας ότι η αποθήκη φαρμάκων δεν ήταν κατάλληλη. Τους το υποδείκνυε η Ελεγκτική Υπηρεσία από το 2018 μέσα από τις εκθέσεις της, καθώς επίσης και οι φαρμακευτικές υπηρεσίες με γραπτή αναφορά το 2019. Και τι έγινε; Τίποτα απολύτως. Μεσολάβησε, λέει, η πανδημία και μετά το γεγονός πως η φύλαξη φαρμάκων θα μεταφερόταν στην αρμοδιότητα των ΟΑΥ και ΟΚΥΠΥ (πράγμα που δεν συνέβη ποτέ), και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου ήτανε, λέει, έτοιμοι να προωθήσουν τη μεταστέγαση –έγιναν μάλιστα και οι σχετικές διαδικασίες– αλλά «δυστυχώς δεν πρόλαβαν» επειδή τους «πρόλαβε η θεομηνία». Αποτέλεσμα: Ζημιά ύψους 850.000 ευρώ και 105.941 συσκευασίες φαρμάκων καταστραμμένες. Τι έχουν να πουν άραγε οι κύριοι ιθύνοντες που παρέλασαν από τις εν λόγω αποθήκες στο χρονικό διάστημα των προειδοποιήσεων; Τι έχει να πει η κατά τ’ άλλα λαλίστατη γενική διευθύντρια του υπουργείου; Τι έχουν να πουν και όλοι όσοι ήξεραν αυτά τα έξι χρόνια περί της ακαταλληλότητας των αποθηκών και δεν έπραξαν τίποτα; Ο εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Υγείας είπε πάντως το εξής εκπληκτικό: «Εάν υπάρξουν ευθύνες», είπε, «σίγουρα θα αποδοθούν». Και ευλόγως έρχεται ο ταλαίπωρος σκεπτόμενος πολίτης να διερωτηθεί τι μπορεί να σημαίνει αυτό το «εάν»; Παίζει να σημαίνει ότι ενδέχεται να μην υπάρχουν ευθύνες; Και σ’ αυτή την περίπτωση πώς είναι δυνατόν να φυλάγονταν φάρμακα σε ακατάλληλες αποθήκες, με αποτέλεσμα αυτές να πλημμυρίσουν και να καταστρέφουν πολλά από αυτά, αλλά να μη φταίει κανείς γι’ αυτό; Και δη, μετά που υπήρξαν οι σχετικές υποδείξεις περί της ακαταλληλότητας του υποστατικού; Υπάρχει πιθανότητα να θεωρούν, εκεί στο υπουργείο Υγείας, πως ενδέχεται να φταίει μόνο η καταιγίδα και κανείς από τους υπεύθυνους/ανεύθυνους; Και ότι γι’ αυτό δεν θα χρειαστεί να αναλάβει κάποιος την ευθύνη που η μεταστέγαση δεν έγινε την ώρα που έπρεπε να γίνει; Είναι πάντως πραγματικά απορίας άξιο πού βασίζει αυτό το «εάν» ο κ. εκπρόσωπος Τύπου. Λέτε εκεί στο υπουργείο να σκέφτονται να ρίξουν όλο το φταίξιμο στον Θεό, με την αιτιολογία ότι παρενέβη στα σχέδιά τους και «δυστυχώς δεν πρόλαβαν», (έξι χρόνια) μετά, να προλάβουν το κακό; Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει ο ταλαίπωρος πολίτης αυτό το ακατανόητο «εάν»;