Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μία ακόμη εορταστική περίοδος έφτασε, πολλά τα χαμόγελα, μεγάλα τραπέζια στρώθηκαν και θα στρωθούν για να γιορτάσουν και όσοι πιστεύουν και όσοι δεν πιστεύουν, άλλωστε φέρνοντας στα μέτρα μου και το του Ιωάννη πιστεύσαντες και μη «ευφρανθείτε η τράπεζα γέμει».
Φυσικά δεν είναι για όλους γεμάτη η τράπεζα, για πολλούς το τραπέζι θα είναι φτωχικό, απλό, σχεδόν καθημερινό, και όσοι γράφουμε από την προνομιούχα θέση μας θ’ αρκεστούμε και θα βαυκαλιστούμε με τα ωραία μας λόγια, και θα μας μοιάζει αρκετό, θα έχουμε κάνει το καθήκον μας... Θα νομίζουμε κιόλας ότι τους το γεμίσαμε το τραπέζι, αλλά και άλλοι πολλοί το ίδιο θα κάνουν, και θα εκπληρώνουμε, όπως κάθε φορά, το κοινωνικό μας καθήκον, γράφοντας και μιλώντας λόγια ωραία... μέχρι να περάσουν αυτές οι μέρες, και να ξαναχυθούμε στη μάχη της καθημερινότητάς μας, χωρίς να θυμόμαστε τα ωραία λόγια μας, τα εορταστικά μας συναισθήματα θα υπνώττουν ώσπου να τα ενεργοποιήσει και πάλι μια άλλη εορταστική περίοδος.
Και στο μεσοδιάστημα η τράπεζα πολλών θα παραμένει άδεια, και θα είναι πολλοί αυτοί που θα μένουν στην ουρά μιας υπηρεσίας ή στο έλεος ενός φιλάνθρωπου. Άραγε εμείς όλοι οι υπόλοιποι τι μπορούμε να κάνουμε; Σίγουρα δεν μπορούμε να γεμίσουμε τις τράπεζες όλων, δεν έχουμε τη δυνατότητα να δώσουμε τη χαρά σε όλα τα παιδιά που στερούνται ένα απλό παιχνίδι. Δεν μπορούμε να κάνουμε οι πολλοί σπουδαία και μεγάλα, αλλά μπορούμε να προσπαθούμε να κάνουμε μικρά, που συμποσούμενα μπορούν να είναι και θαύμα.
Αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε όσοι έχουμε την τύχη να είμαστε σε θέση προνομιούχα είναι να μην πέφτουμε πρηνείς, όταν ακούμε ποδοβολητά λύκων, να στεκόμαστε όρθιοι και ας με συγχωρεί ο ποιητής. Αφού δεν μπορούμε να γεμίσουμε τα τραπέζια όλου του κόσμου, τουλάχιστον να μη γινόμαστε άπληστοι, να προσπαθούμε να είμαστε κατά το δυνατόν στο πλευρό του δίπλα μας, έστω και αν αυτό μας ξεβολεύει στιγμιαία και μας εκθέτει. Δύσκολο το εγχείρημα; Σαφώς, δυσκολότατο, αλλά όχι ακατόρθωτο, κάθε μέρα κάποιος δίπλα μας, γνωστός ή άγνωστος, θα έχει ανάγκη να ξέρει ότι μπορεί να βρει ένα απάγκιο, και αυτό θα πρέπει να προσπαθούμε να προσφέρουμε κάθε μέρα και ας μην είναι εορταστική περίοδος.
Μα και η επίσημη Πολιτεία θα πρέπει να εμπνέει τους πολίτες της να είναι συνεπείς με τις αξίες του κράτους δικαίου και της ευνομίας. Ακόμη περισσότερο η Εκκλησία, η οποία θα πρέπει να ξαναβρεί τη χαμένη της πνευματικότητα, αν θέλει να διατηρήσει τον φιλάνθρωπο χαρακτήρα της, και όχι φυσικά για να κερδίσει πιστούς, η πνευματικότητα και η πίστη είναι καθαρά προσωπικά ζητήματα, και καμία εκκλησιαστική πολιτική δεν μπορεί να εμφυσήσει αυτά τα χαρακτηριστικά σε κανέναν. Ματαιοπονούν λοιπόν όσοι θεσμοί νομίζουν πως με νουθεσίες, κούφια συνθήματα και λαμπρές εκδηλώσεις θα δημιουργήσουν ανθρώπους που θα αφουγκράζονται ειλικρινά τους γύρω τους.
Χρειάζεται κόπος πολύς, και πολλά φωτεινά παραδείγματα, για να καταφέρει ο άνθρωπος να στέκεται με τρόπο υπεύθυνο απέναντι στον πιο αδύναμο, στον ξένο, σε αυτόν που δεν του μοιάζει. Χρειάζεται δουλειά πολλή για να σταματήσουμε να συντηρούμε στερεότυπα, χρειάζεται να κάνουμε πολλές ερωτήσεις στον εαυτό μας κάθε μέρα, και να μην έχουμε απαντήσεις, για να καταλάβουμε πού τελικά στεκόμαστε στην απεραντοσύνη του σύμπαντος κόσμου. Χρειάζεται να σκεφτόμαστε καθημερινά την ασημαντότητά μας στον χρόνο, μήπως και αντιληφθούμε ότι οι εγωισμοί μας απλώς ικανοποιούν το εγώ μας για σύντομο μόνο χρόνο, αλλά φθειρόμαστε ψυχικά και ώσπου να το πάρουμε χαμπάρι έχουμε πορωθεί τόσο πολύ, που πλέον το χάδι, το γαλήνιο βλέμμα, το χαμόγελο και το γέλιο τα βλέπουμε με τεράστια καχυποψία.
Μακάριοι, λοιπόν, όσοι έχουν καταφέρει να είναι άνθρωποι μέσα στην άγρια αγέλη της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που δημιουργεί συχνά ανθρωπάρια, που οι θεσμοί της συχνότατα επιβραβεύουν τους ιταμούς, τους στρεψοδικείς. Χρέος του ανθρώπου δεν είναι άλλο πάρεξ κάθε μέρα να μπορεί να λέει χαλάλι σου εαυτέ μου και αυτή η μέρα, την άξιζες. Χρέος όλων μας να μπορούμε να προσπαθούμε να μη χαραμίζουμε ούτε μία ώρα της μέρας μας σε οργίλες αντιδράσεις και φίλαυτες συμπεριφορές. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να καταβάλλεται ούτε από χαμέρπεια, ούτε από τεχνητή μετριοφροσύνη, ούτε και από δοτή φιλανθρωπία, αλλά να προσπαθεί να λέει στον εαυτό του όσο πιο συχνά γίνεται ότι η αλλαγή στον κόσμο θα έλθει μόνο όταν ο ίδιος καταφέρει να είναι ο Άλλος που στέκεται αμήχανα απέναντί του.
Σαφώς και υπάρχουν και εκείνοι που πραγματικά θα έχουν προσπαθήσει και θα προσπαθούν να γεμίσουν ένα ψυγείο ή ένα τραπέζι, ή ένα χέρι παιδιού μ’ ένα παιχνίδι ή μια ψυχή. Αυτοί βέβαια το κάνουν χωρίς να το τελαλήσουν σε Ανατολή και Δύση... και μακάρι να μπορούσαμε να τους διακρίνουμε μέσα από το θάμπος των λαμπιονιών.
Καλές γιορτές
