Του Ανδρέα Ανδρέου
Παρακολουθήσαμε προχθές άλλο ένα αλαλούμ στη Βουλή για το θέμα της μαζικής αναστολής των εκποιήσεων που υποστηριζόταν από κάποιους, της αντίθεσης σε αυτό το ενδεχόμενο που υποστηριζόταν σχεδόν από τους υπόλοιπους, τις «κωλοτούμπες» που έκαναν 4-5 άλλοι, και τις εκατέρωθεν αντεγκλήσεις μεταξύ των μεν, των δε... και κάποιων με τον εαυτό τους!
Το όλο σκηνικό έφερε ξανά στην επιφάνεια την έλλειψη ευθυκρισίας και την απουσία μέτρου στο ζύγισμα του τι είναι ωφέλιμο και τι αρεστό, ανάμεσα σε μια σημαντική μερίδα των εκπροσώπων του λαού. Στο τέλος, επειδή κάποιοι τήρησαν υπεύθυνη στάση μέχρι τέλους και επειδή κάποιοι άλλοι άλλαξαν στάση την τελευταία στιγμή, και επειδή 1-2 άλλοι πάτησαν ή δεν πάτησαν το κουμπί της ψηφοφορίας «ως εκ θαύματος», αποφεύχθηκε (τουλάχιστον προς το παρόν) μια στροφή προς τα χειρότερα.
Όπως είπα και σε μια σχετική μου ανάρτηση την περασμένη Τρίτη σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι λυπηρό και συνάμα τραγικό το γεγονός ότι το 2023, μετά από τα τραγικά γεγονότα του 2012- 2013 και ό,τι επακολούθησε τα επόμενα χρόνια, υπάρχουν ακόμη βουλευτές και κομματικές παρατάξεις που δεν κατανοούν ότι δεν μπορούν να παίζουν παιχνίδια διακυβεύοντας το μέλλον ενός λαού, μιας οικονομίας και μιας χώρας.
Αυτοί οι κάποιοι θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να ενθαρρύνουν την μη αποπληρωμή δανειακών υποχρεώσεων και να θέτουν σε μόνιμο κίνδυνο τους καταθέτες. Θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να θέτουν σε κίνδυνο την πιστοληπτική ικανότητα του κράτους, χωρίς να τους καίγεται καρφί αν αξιολογηθεί η χώρα μας με υποβάθμιση στα σκουπίδια. Τα επιχειρήματά τους παιδαριώδη –πλην πιασάρικα– αποσκοπούν στο να φανούν αυτοί υπεράνω και να αυξάνουν (νομίζουν) τη δημοτικότητά τους. Αν δεν ισχύει το άλλο, ότι δηλαδή το κάνουν με κάθε καλή πρόθεση επειδή πιστεύουν ότι οι προτάσεις τους είναι πραγματικά επωφελείς για την κοινωνία, την οικονομία και την χώρα και οι άλλοι είναι στυγνοί κινδυνολόγοι που εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα και δη οικονομικά συμφέροντα, τότε φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι ακόμη πιο τραγικά.
Αν περνούσαν οι προτάσεις που βρίσκονταν ενώπιον της ολομέλειας για ψήφιση, τότε όλοι οι δανειολήπτες που βρίσκονται σε πορεία εκποίησης των περιουσιακών τους στοιχείων για εξόφληση ή μερική εξόφληση του χρέους τους, θα σταματούσαν τη διαδικασία επειδή θα έθεταν το θέμα του ξεκαθαρίσματος του πραγματικού ύψους του δανείου τους, είτε το αμφισβητούσαν είτε δεν το αμφισβητούσαν. Εφόσον θα τους δινόταν το δικαίωμα της αναστολής εκποίησης γιατί να μην το αξιοποιούσαν; Ας μην ξεχνάμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που βρίσκονται σε αυτή την κατηγορία μη εξυπηρετούμενων δανείων δεν προέκυψαν τώρα, ούτε τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά είναι εκεί για περισσότερα από δέκα χρόνια. Άρα είναι κάποια άτομα που είναι εκ φύσεως κακοπληρωτές, που ποτέ δεν πέρασαν το κατώφλι της τράπεζας, που επέλεξαν να μην αξιοποιήσουν κανένα εναλλακτικό μέτρο διευθέτησης χρέους κατά τα τελευταία 7-8 χρόνια, αλλά επιλέγουν συνειδητά να «κουντούν τα πράγματα ως πάρατζιει»….
Υπάρχουν φυσικά και οι περιπτώσεις δανειοληπτών που έχουν χρονίζοντα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και που προσπάθησαν να βρουν λύσεις στο πρόβλημά τους και που βρήκαν πόρτες ερμητικά κλειστές από το τραπεζικό τους ίδρυμα ή μια εταιρεία εξαγοράς πιστώσεων. Και στο μεταξύ το χρέος να φούσκωνε με τόκους και τώρα να μην ξέρουν τι να κάνουν. Αυτές ειδικά οι περιπτώσεις έπρεπε και πρέπει να τύχουν ρύθμισης από την πολιτεία. Αντί όμως η πολιτεία να δει αυτές τις περιπτώσεις και να τις προστατεύσει, πήγαν κάποιοι βουλευτές να εφαρμόσουν κάτι τόσο γενικό και τόσο πλατύ που έθετε σε κίνδυνο τα πάντα.
Η διά νόμου ενθάρρυνση της μαζικής αναστολής των εκποιήσεων θα επέφερε άμεση υποβάθμιση της χώρας μας στην κατηγορία των σκουπιδιών. Και δεν θα υποβαθμιζόταν μόνο η οικονομία, αλλά και οι τράπεζες. Το ξέρω ότι κάποιοι βγάζουν «τσούννες» όταν ακούνε τη λέξη «τράπεζα», αλλά αν πάμε πίσω σε μη επενδυτική βαθμίδα (aka σκουπίδια) τι θα λένε αυτοί οι βουλευτές στα νεαρά άτομα που θα θέλουν 50% και βάλε δική τους συνεισφορά και πολύ ψηλότερα επιτόκια από τα σημερινά για να αποκτήσουν στέγη. Μήπως να κάνουν υπομονή και θα έρθουν καλύτερες μέρες, ή θα μέμφονται πάλι τις άκαρδες τράπεζες και την αχάμπαρη κυβέρνηση που δεν μερίμνησε εγκαίρως.
Γιατί επιλέγουν να μην λαμβάνουν υπόψη τις εκατοντάδες χιλιάδες καταθετών που παρά τα τραύματα τους της περασμένης δεκαετίας εξακολουθούν να κρατάνε τις καταθέσεις τους εδώ; Ποιος ο σεβασμός προς αυτούς που αποτελούν το λίκνο ανάπτυξης της οικονομίας μας όταν τους φέρνουν ενώπιον ενός ορατού νέου κουρέματος; Επειδή σε περίπτωση που οι τράπεζες χρειαστούν κεφάλαια, οι σπόνσορές τους θα είναι πρώτιστα οι καταθέτες.
Αλλά δεν είναι μόνο οι καταθέτες στην εξίσωση. Αλήθεια, ποιος ο σεβασμός προς τις πολλές εκατοντάδες χιλιάδες καλοπληρωτών που βρέξει-χιονίσει-πυρώσει πληρώνουν τις δόσεις τους ανελλιπώς Είναι σαν να τους αποκαλούν ανόητους που πληρώνουν –επειδή υπάρχει η πιο «φθηνή» επιλογή του να μην πληρώνουν.
Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους. Με όσα θετικά και να καταφέραμε μετά το 2013, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που είναι σχετιζόμενα με την ακίνητη περιουσία ανέρχονται στο 26% –ένα ποσοστό που μας διατηρεί στην κορυφή της Ε.Ε. Το ποσοστό αυτό είναι υπερδιπλάσιο από τη δεύτερη χώρα που είναι η Βουλγαρία με ποσοστό 12,7%, ενώ ο μέσος όρος της Ε.Ε. είναι στο 1,7% –δηλαδή το μέγεθος μας είναι δεκαπενταπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Ενώ είναι μια πρωτιά που δεν θέλουμε να έχουμε, κάποιοι φαίνεται να νιώθουν τέτοια περηφάνεια και θέλουν να τα αυξήσουν. Μία είναι η λύση: μικρότερα νούμερα και λιγότερα «νούμερα».
