Του Ανδρέα Ανδρέου
Οι μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι συνυφασμένες με τα ορεινά χωριά. Και παρόλο που είμαστε σε μια ζεστή, μεσογειακή, μικρή χώρα, άμα ο καιρός είναι βοηθητικός και ρίξει έστω λίγο χιόνι, η μαγεία κορυφώνεται. Φέτος είναι μια τέτοια χρονιά και το ασπρισμένο Τρόοδος μας χαρίζει μαγευτικές στιγμές.
Το Τρόοδος όμως είναι μόνο η κορυφή της εμπειρίας. Όταν πραγματικά το θελήσουμε, πλείστες των κοινοτήτων της ζώνης γύρω από το Τρόοδος μπορούν να μας χαρίσουν ωραίες στιγμές χαλάρωσης, ξεκούρασης, αλλαγής σκηνικού και να μας δώσουν απλόχερα «εμπειρίες του χωριού» – όπως μάθαμε να λέμε – που δεν βλέπουμε ούτε στα όνειρά μας μέσα στο βουητό των πόλεων που μάθαμε να ζούμε την καθημερινότητά μας.
Τα τελευταία χρόνια έγιναν πράγματα που μόνο βελτίωση μπορεί να χαρακτηριστεί σε σχέση με το τοπίο σχεδόν απόλυτης εγκατάλειψης που επικρατούσε στο πρόσφατο παρελθόν. Μια εγκατάλειψη που είναι προϊόν της αστυφιλίας, του γερασμένου πληθυσμού που συνεχώς συρρικνώνεται και της παντελούς έλλειψης επενδύσεων τόσο σε έργα υποδομής, όσο και σε ιδιωτικές επενδύσεις ουσίας. Επενδύσεις ουσίας είναι ανεξάρτητες κλίμακας επειδή κάθε επενδυτική κίνηση έχει τη σημασία της σε τέτοιες μικρές κοινότητες.
Εξαιρετικής σημασίας είναι το γεγονός ότι μπήκε το νερό στ’ αυλάκι για την κατασκευή σύγχρονων οδικών δικτύων που θα συνδέουν τις ορεινές αυτές περιοχές με τα αστικά κέντρα της Λεμεσού και της Λευκωσίας και εννοείται πως μέσω αυτών έρχονται πιο κοντά και οι υπόλοιπες επαρχίες. Η σύντμηση του χρόνου πρόσβασης από και προς αυτές τις ορεινές περιοχές και κάτω από συνθήκες επαυξημένης οδικής ασφάλειας είναι στοιχεία που ενεργούν καταλυτικά στην αναβίωση των ορεινών κοινοτήτων.
Ένα άλλο στοιχείο που χρήζει ειδικής αναφοράς είναι η περιοχή του Αμιάντου. Όλοι θυμόμαστε πως μέχρι πριν από μερικά χρόνια η περιοχή θύμιζε κρανίου τόπο με αυτές τις άχαρες γκρι βουνοπλαγιές που ήταν αποτέλεσμα της λατόμευσης δεκαετιών. Με το κλείσιμο του λατομείου, το Τμήμα Δασών προέβη σε πλήρη αναδάσωση και …. fast-forward σήμερα το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αξιοσημείωτο. Οι βουνοπλαγιές έχουν πρασινίσει σχεδόν καλύπτοντας πλήρως την προηγούμενη ασχήμια και τώρα είναι ένα σκηνικό που με την κατάλληλη προστασία σε λίγα χρόνια θα αποτελεί μια σοβαρή και πανέμορφη προέκταση του δάσους. Αν βάλουμε στην εξίσωση και την τεχνητή λίμνη που έχει δημιουργηθεί τότε το πάλαι ποτέ μεταλλείο με τις εγκαταστάσεις του αποτελεί μια εξαιρετική μαγιά για τη δημιουργία ενός σύγχρονου resort που θα ελκύει χιλιάδες κόσμου ολόχρονα.
Η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου – αν είναι δυνατόν σε ετήσια βάση – είναι ένας στρατηγικός στόχος που με τα πιο πάνω στοιχεία μπαίνει πλέον στο οπτικό μας πεδίο. Η απουσία αξιόλογου προϊόντος ήταν αυτή που στερούσε πολλά από την επιτυχία αυτού του στόχου. Όταν υπάρχει το προϊόν μπορούμε να ελκύσουμε και τουρίστες. Το μόνο σίγουρο είναι πως κανένας τουρίστας δεν θα έρθει αν δεν υπάρχει αυτό το προϊόν, που είναι ακριβώς το τι ζούσαμε μέχρι τώρα. Η απουσία υποδομών αυξάνει το ρίσκο, που με τη σειρά του μειώνει τις επενδύσεις. Συνεπώς οι σοβαρές υποδομές που είναι σε πορεία υλοποίησης θα έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα που είναι και το ποθητό.
Ήδη έχουμε δεκάδες παραδείγματα νέων επενδυτικών κινήσεων στην περιφέρεια του Τροόδους. Επενδύσεις σε γη και υποστατικά με στόχευση τον τουρισμό και την παραθεριστική κατοικία σε κοινότητες όπως οι Πλάτρες και ο Σαϊττάς. Αυτά τα έργα θα υλοποιηθούν, καλώς εχόντων των πραμάτων, σταδιακά εντός τριετίας από τα σήμερα. Πέραν όμως αυτών, κάποιο ενδιαφέρον σημειώνεται στις κοινότητες Προδρόμου, Πεδουλά και Λεμύθου, αλλά η μετουσίωση σε πράξεις είναι ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Η έλλειψη οράματος από τις τοπικές αρχές είναι η κύρια αιτία που κρατά κοινότητες σαν και αυτές πίσω.
Όραμα που σε αντίθεση φαίνεται να έχουν σε αφθονία κοινότητες όπως ο Καλοπαναγιώτης και η Κακοπετριά. Τα μεγαλύτερα άλματα τα τελευταία χρόνια τα έχει κάνει ο Καλοπαναγιώτης, ο οποίος έχει μεταμορφωθεί από ένα γραφικό χωριό της Μαραθάσας, σε ένα mini- resort με αξιώσεις. Ένα χωριό που μπορεί να σε κρατήσει εκεί για αρκετές μέρες χωρίς να τίθεται θέμα να πλήξεις. Ένα χωριό που πέραν των κυπρίων επισκεπτών έλκυσε κατά την περίοδο των Χριστουγέννων και ξένους τουρίστες που δήλωναν κατενθουσιασμένοι με το φαγητό, την φιλοξενία, το γραφικό τοπίο, τις ευκαιρίες περιήγησης και που ευθαρσώς τόνιζαν πως θα επανέλθουν. Φυσικά μέγιστο ρόλο έπαιξε και παίζει η μεγάλη επένδυση που έγινε από κύπριο επιχειρηματία, ο οποίος δημιούργησε μια εξαιρετική τουριστική μονάδα με σεβασμό στην παράδοση της κοινότητάς του, αλλά και σε «χειρουργικές» αναβαθμίσεις υποδομών του χωριού. Εγώ προσωπικά δηλώνω ενθουσιασμένος.
Η Κακοπετριά εκμεταλλεύεται με θετικό τρόπο την αίγλη και την ιστορία της σαν ένας ορεινός τουριστικός προορισμός δεκαετιών. Στην όλη προσπάθεια του Υφυπουργείου Τουρισμού για δημιουργία εορταστικού κλίματος σε πέντε κοινότητες των ορεινών περιοχών, αντικειμενικά η Κακοπετριά λαμβάνει το χρυσό μετάλλιο. Το τουριστικό της «χωριό» ήταν το καλύτερο και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν συγκεντρωμένο στην πλατεία. Η πλατεία είναι μεγάλη υπόθεση για μια κοινότητα και η Κακοπετριά αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα. Είναι κάτι που στερούνται σχεδόν όλες οι άλλες κοινότητες της περιοχής οι οποίες δεν έχουν ένα τέτοιο σημείο αναφοράς ή που αν έχουν, απέτυχαν να το αναδείξουν δεόντως.
Η σπίθα για αναβίωση των ορεινών περιοχών της περιοχής Τροόδους άναψε. Ας ελπίσουμε πως και ο κόσμος θα αγκαλιάσει τη νέα προσπάθεια για να δούμε τις περιοχές αυτές να ξαναζωντανεύουν. Νέες επιχειρήσεις πρέπει να επενδύσουν και οι τοπικές επιχειρήσεις πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους για να διαθέσουν τα εξαιρετικής ποιότητας τοπικά προϊόντα τους. Ο κόσμος πρέπει να πιστέψει σε αυτό και να χαρίσει απλόχερα την υποστήριξη του. Η προοπτική δημιουργίας πολλών θέσεων εργασίας είναι εκεί.
Εύχομαι Καλή Νέα Χρονιά, με προσωπική και οικογενειακή ευτυχία και υγεία σε όλους, και θα τα πούμε ξανά σύντομα!
