Της Ελένης Ξένου
Είναι ο γιατρός στο τηλέφωνο, με ρωτάει αν θα ήθελα να μιλήσω στο Συνέδριο του Ογκολογικού Κέντρου της Τράπεζας Κύπρου για τα 25χρονα του, θα είναι κι’ άλλοι ασθενείς, λέει, θα μιλήσουν για το πώς βίωσαν την εμπειρία του καρκίνου, ναί θέλω του απαντώ, θέλω να φανώ χρήσιμη, αυ-τή είναι μια λέξη που με γυροφέρνει από τότε που θεραπεύτηκα, να είμαι όσο πιο χρήσιμη γίνεται.
Κλείνω το τηλέφωνο, είναι η πρώτη φορά που καλούμαι να συμπυκνώσω τα όσα έζησα σε μερικές παραγράφους, δοκίμασα ξανά να γράψω, δεν τα κατάφερα, χρειάζεται χρόνος, μου είπε μια φίλη που πέρασε κι’αυτή από τέτοια φουρτούνα, δική της η λέξη και την κράτησα γιατί έτσι ήταν, μια μεγάλη φουρτούνα. Από πού όμως να αρχίσω, διερωτώμαι, ανοίγω το συρτάρι και βγάζω το ημε-ρολόγιο που έγραφα καθόλη την διάρκεια των θεραπειών μου, διαβάζω σκόρπια τις σημειώσεις μου, Πέτρου και Παύλου η μέρα που διαγνώστηκα, 29 Ιουνίου, ένας χρόνος πριν, ίσως αρχίσω από εκείνη την μέρα, την θυμάμαι στην κάθε της λεπτομέρεια. Ξύπνησα, έκανα καφέ και άρχισα να γράφω την λίστα με τα “επείγοντα”, πρώτα από όλα να ευχηθώ στον αδελφό μου, μετά να περά-σω από τις Πολιτιστικές, να προετοιμαστώ για την στήλη μου, να κλείσω κάποια επαγγελματικά ραντεβού και στις 4.00 το απόγευμα να πάω στο ραντεβού με την γαστρεντερολόγο για τα αποτε-λέσματα της κολονοσκόπησης. Η γιατρός ζητά να είναι και ο σύντροφος μου μαζί, υποψιάζομαι πως κάποια περιπλοκότητα με περιμένει, ο καρκίνος δεν είναι ωστόσο τις υποψίες μου, καθόμαστε και οι δύο απέναντι της, φοράμε όλοι μάσκα, εκείνη μιλάει χαμηλόφωνα, είναι κακοήθης η μάζα, λέει, ο Χ ακούει το κάπα σαν λάμδα, ευτυχώς είναι καλοήθης μου λέει μετά ενώ περιμένουμε το ανσανσέρ, κακοήθης είπε του λέω, ένα μόνο γράμμα διαφορά το καλό από το κακό σκέφτομαι, εκείνος επιμένει, εύχεται να έχει δίκαιο, δεν έχει, είναι καρκίνος του λέει η γιατρός όταν μπαίνει ξανά μέσα στο γραφείο της, ο όγκος είναι αρκετά μεγάλος, του τονίζει.
Κάθομαι μπροστά από τον υπο-λογιστή μου, ανοίγω καινούργιο document, γράφω ένδειξη “συνέδριο”, ίσως αρχίσω μ ’αυτή την σκηνή την αφήγηση μου σκέφτομαι, ίσως θα ήταν χρήσιμο να μοιραστώ πως ένιωσα όταν άκουσα την διάγνωση, μπορώ άραγε να το περιγράψω, ένιωθα μέσα στον εαυτό μου και την ίδια ώρα έξω από αυτόν, λες και δεν συνέβαινε σε μένα αλλά συνέβαινε, είναι κατανοητό να το πω έτσι διερω-τώμαι, δεν ξέρω, αλλάζω παράγραφο. Πώς θα το πω στην μάνα μου ήταν η πρώτη μου σκέψη, είναι μεγάλη γυναίκα, πρέπει να δείξω δυνατή για να το αντέξει, στο κάτω-κάτω ο γιατρός είπε πως είναι διαχειρίσιμο, οφείλω να είμαι δυνατή, γι’ αυτά έγραφα άλλωστε μια ζωή, αυτή την δύ-ναμη έψαχνα ταξιδεύοντας και παρατηρώντας τις πραγματικότητες του κόσμου, την δύναμη του ανθρώπου που υπερβαίνει την λογική και την εξήγηση, που αγγίζει το νόημα του θαύματος και του σύμπαντος, αυτήν την δύναμη όφειλα να νιώσω, είναι εντάξει να λυγίσεις μου είπε μια φίλη που πέρασε δύο φορές καρκίνο, είναι εντάξει να φοβηθείς και ίσως τελικά αυτή να είναι και η αφετηρία της δύναμης.
Μέσα σε μια βδομάδα η ζωή μου ανατρέπεται, εγχειρίσεις, γιατροί, ορολογίες που δεν καταλαβαίνω, ένα σακκουλάκι κρέμεται από την κοιλιά μου, αξονικοί, μαγνητικοί, τηλέφωνα με εξωτερικό σε φίλους γιατρούς, υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να κάνω, όχι δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά να εμπιστευτώ τους γιατρούς μου και να πειθαρχήσω σαν στρατιώτης, είναι μια μάχη που πρέπει να την κερδίσω, έχω σύμμαχό μου την αγάπη από την οικογένεια και τους φίλους μου κι’ αυτό είναι ανεκτίμητο, με συγκινεί κάθε μέρα η αγάπη και η έγνοια τους και τα τάματα και τα αναμένα κεριά και τα αγιάσματα και οι προσευχές τους, είναι πολλά που με συγκινούν κάθε μέρα. Η τρυφερότητα των νοσοκόμων, η φροντίδα από τα παιδιά του Πασυκάφ, η ευγένεια και το χαμό-γελο των παιδιών στο ακτινολογικό, η έγνοια των γιατρών μου, η βουκαμβίλια στην αυλή μου, η μυρωδιά από το καπνιστήρι, η ανιδιοτέλεια του Χ και τόσα άλλα. Ίσως ήταν η στιγμή να ανακαλύ-ψω την δύναμη της προσευχής, γράφω στο μέσο περίπου του ημερολογίου μου, ίσως ήταν η ώρα να μάθω να συνομιλώ με την καρδιά μου και να αναπνέω στον ευλογημένο της ρυθμό. Κάθε μέρα ακτινοθεραπεία και δύο βδομάδες 24ωρη χημειοθεραπεία, αγοράζω καινούργιες πιτζάμες, όσο εί-μαι μέσα στο Ογκολογικό ακούω μουσικές που κάποτε με έκαναν να χορεύω μέχρι το πρωί, ο Χ μου φέρνει δώρο ροζ ακουστικά, τα φορώ και δυναμώνω την ένταση, κουνάω το κεφάλι ρυθμικά, μια φίλη με μαθαίνει τεχνικές αναπνοών για να ηρεμώ το μυαλό και το σώμα μου και να οξυγονώ-νω τα κύτταρα μου, διαβάζω το βιβλίο “ο θεραπευτικός μου εαυτός” που με ανακουφίζει και με ενδυναμώνει, το οξυγόνο σκοτώνει τα καρκινογόνα κύτταρα, γράφει, βαθιές αναπνοές κάθε πρωί, μεσημέρι και βράδυ και λίγο πριν κοιμηθώ βλέπω στο ipad τους Friends για να γελάω, το γέλιο είναι κι’ αυτό θεραπευτικό. Θα προλάβω να τα πω όλα αυτά στο συνέδριο, διερωτώμαι, μάλλον όχι, πρέπει να μάθω να είμαι πιο περιεκτική, είναι και οι υπόλοιποι ασθενείς, έχω μιλήσει ήδη μαζί τους στο τηλέφωνο, η Ι. θα διαβάσει κάτι από το βιβλίο που έγραψε λέει, η Λ. για το πόσο σημα-ντική είναι η ψυχολογική καθοδήγηση και ο Κ για το πόσο τον βοήθησε να γυρνάει νοερά πίσω στα παιδικά του χρόνια. Πόσο ευάλωτα πλάσματα είμαστε και ταυτόχρονα γεμάτα θαύμα, σκέφτομαι, ίσως αυτό να τονίσω στο επίλογο της αφήγησης μου, ίσως πάλι εκείνη την ώρα κάτι άλλο από τα τόσα πολύτιμα που μου έμαθε αυτό το “ταξίδι” να έρθει στο μυαλό μου…
