Της Ελένης Ξένου
Η φίλη μου μου στέλνει μήνυμα, πέφτουνε βόμβες, γράφει, είναι στο καταφύγιο, και η κόρη της μαζί, η κόρη της θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε κείνο το φεστιβάλ μουσικής στην έρημο σκέφτομαι, της αρέσει να γυρνάει τα φεστιβάλ μουσικής, σ’αυτό ευτυχώς δεν πήγε, θα μπορούσε όμως εύκολα να είχε πάει, τρομάζω στην σκέψη και ο φόβος δεν βρίσκει έξοδο διαφυγής από πουθενά. Είμαι στην αυλή μου όταν έρχεται το μήνυμα, μόλις πότισα τους βασιλικούς και την βουκαμβίλια και όπου νάναι πρέπει να ετοιμαστώ να πάω στο θέατρο, ο Τ μου θύμωσε που δεν φρόντισα να κρατήσω εισητήρια πιο νωρίς και τώρα δεν υπάρχουν θέσεις, έκανε το αδύνατο δυνατό να μου βρει δύο μπροστά-μπροστά, πρέπει να το δεις είπε, είναι ένας ύμνος στην ζωή υπογράμμισε, υπάκουσα και σε λίγο πρέπει να φύγω, το μήνυμα της φίλης έρχεται ωστόσο και με καθηλώνει, πέφτουνε βόμβες, γράφει, ο ύμνος της ζωής τρέχει στα καταφύγια να κρυφτεί και αυτό συμβαίνει σε μια παράλληλη πραγματικότητα, που όσο κι’αν φαίνεται ξέχωρη από την δική μου, δεν είναι, είναι σε άμεση συνδεσιμότητα όπως κάθε τί που κάνει τον κόσμο σμπαράλια και τον άνθρωπο κάτι πολύ λιγότερο από άνθρωπο.
Η φίλη μου ζει χρόνια στο Τελ Αβίβ, εδώ και χρόνια εκεί είναι η ζωή της, μαζί μεγαλώσαμε, είναι φίλη μου παιδική, είναι δηλαδή ένα κομμάτι του εαυτού μου, δυσκολεύομαι να διαχειριστώ την εικόνα της μέσα στο καταφύγιο, όπως και τις βόμβες που πέφτουνε πάνω από τα κεφάλια του κόσμου που απελπισμένος τρέχει να κρυφτεί, όλα αυτά σε συνδυασμό με την δική μου φαινομενική ομαλότητα αλλά και με την βιωμένη συνειδητοποίηση πως η ζωή που ξέρεις μπορεί να αλλάξει από την μια στιγμή στην άλλη, με αφήνει σαστισμένη σε ένα ανυπεράσπιστο παρόν, όπως, υποθέτω, και κάθε άνθρωπο με επίγνωση της σπασμένης πραγματικότητας. Πριν μερικούς μήνες ήμουνα σπίτι της, περπατούσαμε στην λεωφόρο Ρότσιλ, εγώ ακόμα σε διαδικασία ανάρρωσης, εκείνη με τα δικά της θέματα, μου έλεγε πως μέσα της κυκλοφορεί συνέχεια μια ανησυχία, πως όλα συνηγορούν ότι κάτι κακό θα συμβεί, ο κόσμος εδώ και καιρό κατεβαίνει στους δρόμους, είπε, κάτι αλλιώτικο αιωρείται στην ατμόσφαιρα, κάτι απειλητικό, έτσι το διαισθανόταν, προσπαθούσα να της το βγάλω από το μυαλό, δεν ήξερα ωστόσο πώς, είχαμε και οι δύο ξεμείνει από ψευδαισθήσεις. Κατεβαίναμε καθημερινά στη θάλασσα, ήταν ο μόνος τρόπος, φουσκώναμε τα πνευμόνια μας και εισπνέαμε ιώδιο, η θάλασσα ήταν το γιατρικό μας, σε κάθε αναπνοή διώχναμε τις μαύρες σκέψεις και τις βαριές σκιές και ό,τι από μικρές μάθαμε να το απωθούμε προκειμένου να παραμείνουμε πιστές στον ύμνο της ζωής.
Φεύγοντας από τις παραλιακές μας βόλτες επιστρέφαμε στο σπίτι με τα πόδια και σαν μικρά παιδιά ψάχναμε στους κορμούς των δέντρων και στα πεζούλια και στα πεζοδρόμια τους μικρούς πήλινους αγγέλους που κάποιος καλλιτέχνης σκέφτηκε να τοποθετήσει ευελπιστώντας σε μια νέα συννενόηση μήπως έτσι το καλό βρει τους τρόπους να νικήσει το κακό. Αποχαιρετιστήκαμε, θυμάμαι, σε κείνο το ταξίδι με ένα περίεργο προαίσθημα πως την επόμενη φορά που θα βλέπαμε η μια την άλλη κάτι θεμελιακό θα άλλαζε, δεν θέλαμε όμως να το ονοματίσουμε, ούτε και να το παραδεχτούμε. Σπρώχνω τον εαυτό μου μέχρι το θέατρο, η τέχνη ενέχει πάντα μια παρηγοριά λέω, η φίλη και οι βόμβες που πέφτουν παραμένουν σφηνωμένες στο μυαλό μου και η λίστα με τα υπέροχα πράγματα της ζωής που σε λίγο ακούγεται από το στόμα της ηθοποιού δυστυχώς αδυνατεί να μου ανακουφίσει τις αγωνίες. Πιο πολύ στριφογυρίζει στο μυαλό μου εκείνο που είπε κάποτε ο Κορτάσαρ, “πως είναι δυνατόν”, είπε, “ο άνθρωπος ως γένος, ως είδος, ως συνισταμένη πολιτισμών να έφτασε στην εποχή μας ακολουθώντας ένα δρόμο που διόλου δεν του εξασφαλίζει την οριστική εγκαθίδρυση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ευτυχίας, ένα δρόμο γεμάτο δυστυχίες, αδικίες και καταστροφές, όπου ο άνθρωπος είναι ο λύκος του ανθρώπου;”.
Να πάρεις την επόμενη πτήση και ναρθείτε εδώ, γράφω μήνυμα στην φίλη το ίδιο βράδυ μόλις γυρίζω σπίτι, δεν ξέρω αν το βλέπει, δεν ξέρω αν βρίσκεται ακόμα στο καταφύγιο και ποιά γειτονιά βομβαρδίζεται τώρα, μπαίνω στα σόσιαλ μήντια, η απόλυτη βία κυκλοφορεί σε βίντεο, πόνος αβάσταχτος και κλάμα και τρόμος, και ο άνθρωπος στην χειρότερη του εκδοχή. Όλα έχουν διαλυθεί, ο κόσμος ξανά σε κομμάτια και τα κομμάτια σε καινούργια κομμάτια και τίποτα δεν αφήνεται να το περικλείσεις στέρεο σε μια έννοια. Θα χρειαστεί να τα ονοματίσουμε όλα ξανά από την αρχή, είπε ο Κορτάσαρ, μάτι το μάτι, χείλι το χείλι, ήλιο τον ήλιο, εκείνος βέβαια για άλλη εποχή μιλούσε, το πόσο όμως ταιριάζει στην σημερινή είναι για να λυγίζεις μπροστά στο ερώτημα αν ο κόσμος θα αλλάξει ποτέ και αν το καλό θα καταφέρει να νικήσει το κακό ώστε κάποτε ο ύμνος της ζωής να ακούγεται παντού και δυνατά. Η φίλη μου απαντά την επόμενη το πρωί, λέει πως έρχεται με την κόρη της στην μεσημεριανή πτήση, σκέφτομαι να της πω να πάμε μέχρι την θαλασσα μόλις έρθει, δεν είμαι ωστόσο σίγουρη αν είναι καλή ιδέα, έχω μια υποψία πως αυτή την φορά ακόμα και η θάλασσα θα προτιμά να την αφήσουμε να κλάψει με την ησυχία της.
