Του Σταύρου Χριστοδούλου
Για τον Δημοκρατικό Συναγερμό υπάρχουν καλά και κακά νέα. Τα καλά νέα αφορούν στη «χειραφέτηση» της προέδρου του κόμματος. Όπως μου είπε χαρακτηριστικά συνάδελφος του πολιτικού ρεπορτάζ, η Αννίτα για το θέμα της αποπαγοποίησης θέσεων στο Δημόσιο πιστώνεται με την πρώτη στιβαρή πολιτική της πράξη. Η απόφαση να μη στηρίξει το κόμμα τούς 400 νέους διορισμούς που ζήτησε η κυβέρνηση έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα ότι δεν πρέπει να θεωρείται ο ΔΗΣΥ δεδομένος, παρά τα συχνά σούρτα φέρτα συναγερμικών στελεχών στον Λόφο. Σημαντική ήταν βεβαίως η βοήθεια του Ονούφριου Κουλλά για να μεταδώσει αποτελεσματικά το μήνυμα, γεγονός που δεν πρέπει να θεωρείται διόλου αυτονόητο. Η νέα ανθρωπογεωγραφία της Πινδάρου άλλωστε, συνοδεύεται με πολλά ερωτηματικά τόσο για την επάρκεια όσο και για το ειδικό πολιτικό της βάρος. Ο Κουλλά μπορεί να είναι ο λιγότερο φωτογενής από τη νέα ηγεσία, αποδεικνύεται όμως σταθερή αξία και με πολιτικό περιεχόμενο.
Τα κακά νέα, δυστυχώς για την πρόεδρο, εμπεριέχονται σε αυτά ακριβώς τα σούρτα φέρτα ή αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς, στις πολλές και διαφορετικές προσωπικές ατζέντες. Θα τολμήσω να πω στα πολλά υπερτροφικά εγώ, καθώς ο πιο δόκιμος τρόπος για να «διαβάσει» κανείς τη νέα συναγερμική πραγματικότητα είναι με ψυχολογικούς όρους. Παρατηρώντας το μεγάλο κομματικό κάδρο, διακρίνουμε την τάση προσωπικότητες του χώρου να κάνουν δημόσιες παρεμβάσεις ως ελεύθεροι σκοπευτές. Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Πετρίδη, με τη συνέντευξή του την περασμένη Κυριακή στην «Καθημερινή», είναι χαρακτηριστική. Δεν επιχείρησε να κάνει αρχηγική εμφάνιση κι ούτε αμφισβήτησε την πρόεδρο. Έκανε όμως κάτι που δύσκολα περνά απαρατήρητο: έδωσε ένα αυτόνομο στίγμα, με πολιτικές μάλιστα φιλοδοξίες όπως μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο. Τίποτε το κακό δεν θα υπήρχε σε αυτό, εάν η περίπτωση του τέως υπουργού ήταν μεμονωμένη. Το πρόβλημα όμως για τον ΔΗΣΥ είναι ότι αρκετές «αυτόνομες» και «αυτόφωτες» φωνές συνωστίζονται τελευταία γύρω από την ηγεσία, δημιουργώντας σύγχυση. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός στην επικοινωνία για να κατανοήσει ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο προκύπτει θέμα συνοχής και ευκρίνειας στην εικόνα που εκπέμπεται.
Η υψηλή δημοτικότητα της Αννίτας Δημητρίου μπορεί να βοηθά στη δημιουργία θετικών εντυπώσεων, όμως δεν είναι αρκετή. Να θυμίσουμε ότι δημοφιλείς αρχηγοί υπήρξαν και άλλοι στο παρελθόν, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση τον Βάσο Λυσσαρίδη, αλλά το γεγονός αυτό από μόνο του δεν δημιουργεί πολιτικό κεφάλαιο. Η δημιουργία πολιτικού κεφαλαίου προϋποθέτει συμπαγή πολιτικό λόγο και διακριτές θέσεις με σαφή χαρακτηριστικά. Για να το πούμε λαϊκά, αν είσαι αντιπολίτευση πρέπει και να φαίνεσαι. Όταν κάποιοι φλερτάρουν π.χ. απροκάλυπτα με την προοπτική της συγκυβέρνησης ή όταν ακόμα χειρότερα αντιμετωπίζουν πατερναλιστικά την ηγεσία με αφ’ υψηλού παραινέσεις, αυτό που καταφέρνουν είναι να θολώνουν περισσότερο τα νερά.
Επιστρέφω στην περίπτωση του Ονούφριου Κουλλά γιατί κατά την άποψή μου σε αυτή τη συγκυρία είναι το πιο αξιόπιστο στήριγμα της νέας προέδρου. Όταν η Σάβια Ορφανίδου πλατσουρίζει στα απόνερα του lifestyle (με κίνδυνο να πνιγεί) και ο Ευθύμιος Δίπλαρος με το ένα μάτι κοιτάει τα εθνικόφρονα σωματεία, ενώ με το άλλο βλέπει στο Προεδρικό, κάποιος πρέπει να κάνει την πολιτική δουλειά. Δύσκολη δουλειά, αν σκεφτεί κανείς ότι το κόμμα προσπαθεί να βρει ακόμα τον βηματισμό του, κουβαλώντας τα βαρίδια της διακυβέρνησης Αναστασιάδη –κυρίως τις κατηγορίες περί διαφθοράς. Επιπλέον δεν πρέπει να ξεχνάμε το κεφάλαιο Αβέρωφ, το οποίο και να θέλουν κάποιοι να ξεχάσουν, δεν φαίνεται ότι ο τέως πρόεδρος θα τους το κάνει εύκολο. Οι τελευταίες του κινήσεις –είτε αυτές αφορούν δηλώσεις για την οικονομία / Κυπριακό είτε η ζωηρή παρουσία του στο Χ– στέλνουν το μήνυμα ότι ο Αβέρωφ παραμένει ενεργός παίχτης.
Το άθροισμα των πιο πάνω αν πρέπει να αποτυπωθεί σε μια μόνο έννοια, αυτή είναι το «power game». Ένα ανελέητο και εξαντλητικό παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα στην ηγεσία, τους επίδοξους δελφίνους και τους κάθε λογής παράγοντες με τα υπερτροφικά εγώ και τις προσωπικές ατζέντες. Δύσκολη η εξίσωση για την Αννίτα Δημητρίου.
