Του Σταύρου Χριστοδούλου
Με ενδιαφέρον ακαδημαϊκό background και προϋπηρεσία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Κωνσταντίνος Πετρίδης είχε δώσει από νωρίς ποιοτικά δείγματα γραφής ως ανερχόμενο στέλεχος της παράταξής του. Όταν ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω δύο φορές με αφορμή την προσπάθεια που κατέβαλλε για τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας υπηρεσίας. Παρακολουθώντας τη δουλειά του, λοιπόν, την πρώτη πενταετία Αναστασιάδη, η εικόνα που δημιούργησα αφορούσε ένα νέο τεχνοκράτη, με σύγχρονα πολιτικά χαρακτηριστικά, ο οποίος δεν κουβαλούσε παλαιοκομματικά βαρίδια.
Τον τελευταίο καιρό ομολογώ πως αναρωτήθηκα, με διάφορες αφορμές, τι ακριβώς μεσολάβησε ώστε ο πάλαι ποτέ τεχνοκράτης να σηκώσει τόσο ψηλά τον πολιτικό αμανέ. «Ως μέλος της Κυβέρνησης, ως πολιτικό πρόσωπο και ως υπουργός Οικονομικών αποτελεί υποχρέωσή μου να τοποθετούμαι πολιτικά» δήλωσε πρόσφατα, εκθέτοντας με γλαφυρό τρόπο ένα υπερτροφικό εγώ. Από πού αντλεί –αλήθεια– ένας νέος άνθρωπος όλη αυτή την οίηση; Από την εξουσία, είναι η αποκαρδιωτική απάντηση, γεγονός που το έχουμε δει να επιβεβαιώνεται πολλές φορές στο παρελθόν. Από τότε που ο Πετρίδης έκατσε στην καρέκλα του υπουργού Οικονομικών λειτουργεί με υπερβάλλοντα κομματικό ζήλο, ως βασιλικότερος του Βασιλέως. Είναι εντυπωσιακό ότι δεν έχει την ψυχραιμία να διδαχτεί ούτε από τον προκάτοχό του, ο οποίος μετά τις φανφάρες περί success story προσγειώθηκε ανώμαλα. Ο Χάρης Γεωργιάδης, με το αλαζονικό ύφος του σωτήρα της κυπριακής οικονομίας, έπειτα από μερικά χαστούκια αναγκάστηκε να κατεβάσει τους τόνους. Ενδεχομένως, επειδή όταν σκάσει στα χέρια σου μια βόμβα, όπως ο Συνεργατισμός, γίνεσαι –αν όχι σοφότερος– σίγουρα πιο πραγματιστής.
Ο Κωνσταντίνος Πετρίδης, πάλι, δεν φαίνεται να πτοείται από οτιδήποτε. Ο κομματικός πατριωτισμός του υπερβαίνει τον ορθολογισμό του με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε προπαγανδιστή της υποψηφιότητας του Αβέρωφ Νεοφύτου. Η απόκλισή του δε από την πραγματικότητα είναι τόσο εμφανής, σε σημείο που εύλογα αναρωτιέται κανείς αν με τον υπουργό Οικονομικών ζούμε στην ίδια χώρα. Προσωπικά δεν μηδενίζω τη δουλειά της κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν το λιγότερο κοντόφθαλμο. Ισχυρίζομαι όμως δύο πράγματα: Πρώτον, ότι η διακυβέρνηση της τελευταίας πενταετίας χαρακτηρίζεται από ένα τεράστιο ηθικό έλλειμμα. Και δεύτερον, ότι η πραγματικότητα εκεί έξω πόρρω απέχει από τις προεκλογικές διακηρύξεις του κυβερνητικού υποψηφίου.
Για το ηθικό έλλειμμα τα έχουμε πει ξανά. Είναι σημαντικό όμως να επαναλάβουμε ότι συνδέεται με μια τυχοδιωκτική οικονομική πολιτική που μετέτρεψε την Κύπρο σε μια χώρα με σημαία ευκαιρίας. Το εμπόριο χρυσών διαβατηρίων δεν είναι απλώς ένας λεκές στο πέτο του Νίκου Αναστασιάδη. Συμβολίζει και εμπεριέχει τη φιλοσοφία μιας διακυβέρνησης που έκλεισε τα μάτια σε καραμπινάτες υποθέσεις διαφθοράς για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ημετέρων. Με μια λογιστική λογική μάλιστα που δεν συνάδει με ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Αν κρίνω από τις δημόσιες τοποθετήσεις του υπουργού Οικονομικών τα πιο πάνω είναι ψιλά γράμματα. Υπεράνω όλων η αγορά είναι η μόνιμη επωδός μιας μάλλον παρωχημένης φιλελεύθερης ρητορικής που αποθεώνει τους δείκτες, υποβαθμίζοντας την πραγματικότητα επί του εδάφους. Ώσπου έρχεται μια ανεξάρτητη έρευνα, όπως το τελευταίο ευρωβαρόμετρο, για να θυμίσει σε όλους μας σε ποια χώρα ζούμε. Ιδού τι αποκαλύπτεται με τη γλώσσα των αριθμών: Η κυπριακή κοινωνία στο σύνολό της (99%) ανησυχεί για το ολοένα αυξανόμενο κόστος ζωής, τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό (94%). Το 71% των συμπατριωτών μας δηλώνει ότι ζει με δυσκολίες, εκφράζοντας δυσφορία για τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Το ποσοστό αυτών μάλιστα που δηλώνουν δυσαρεστημένοι για τα μέτρα της κυβέρνησης σε σχέση με το αυξανόμενο κόστος διαβίωσης ανεβαίνει στο 79%. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι το 18% των Κυπρίων δηλώνει ότι δυσκολεύεται να πληρώσει τους λογαριασμούς του στο τέλος του μήνα και το 41% ότι δυσκολεύεται κατά καιρούς. Μιλάμε δηλαδή για έξι στους δέκα ανθρώπους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, οι οποίοι έχουν πρακτικό πρόβλημα επιβίωσης.
Ας ελπίσουμε ο Κωνσταντίνος Πετρίδης, «ως μέλος της Κυβέρνησης, ως πολιτικό πρόσωπο και ως υπουργός Οικονομικών», την επόμενη φορά που θα παραδώσει αφ’ υψηλού μαθήματα οικονομικής πολιτικής να θυμάται και αυτούς τους αριθμούς.
