Του Σταύρου Χριστοδούλου
Η άποψη ότι ο νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάτι σαν πολιτικό βαμπίρ, ρουφάει το αίμα των υποστηρικτών του καταφέρνοντας να είναι ο μόνος εντέλει κερδισμένος, μοιάζει μάλλον βολική για τους λεγόμενους «μικρούς» οι οποίοι βλέπουν τα ποσοστά τους να συρρικνώνονται στις δημοσκοπήσεις. Τι να φταίει αλήθεια γι’ αυτή την κατηφόρα; Η μοιρασιά της κυβερνητικής πίτας ή κάτι βαθύτερο, σχεδόν υπαρξιακό;
Στην περίπτωση της ΕΔΕΚ η έννοια «υπαρξιακό» αποδίδει με ακρίβεια την κατάσταση του κόμματος ενώ δοκιμάζει πλέον τις τελευταίες αντοχές του. Ο Μαρίνος Σιζόπουλος, με τις ρεβανσιστικές του συμπεριφορές κι αφού απομάκρυνε κακήν κακώς όποιον τόλμησε να εκφράσει διαφορετική άποψη, καταδίκασε το κόμμα σε πολιτική μοναξιά. Το 2024 αναμένεται να είναι ένα επώδυνο τεστ επιβίωσης καθώς το δίλημμα για τον κίνδυνο επέλασης της ακροδεξιάς δεν φαίνεται να βρίσκει ξανά πρόθυμο ακροατήριο.
Για τον Νικόλα Παπαδόπουλο, πάλι, ο οποίος υπήρξε ανεξήγητα γαλαντόμος («Αν δεν υπήρχε ο Χριστοδουλίδης θα έπρεπε να τον επινοήσουμε»), οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις είναι ένα πικρό ποτήρι που πίνει γουλιά γουλιά. Τόσο, που φαίνεται ότι ενεργοποιήθηκαν τα παραδοσιακά κομματικά αντανακλαστικά ώστε να παίξει σε δύο ταμπλό. Έτσι στο δρόμο για τις διπλές εκλογές του 2024 το ΔΗΚΟ έριξε γέφυρες, τόσο στον ΔΗΣΥ όσο και στο ΑΚΕΛ, καταφέρνοντας να κτίσει συμμαχίες οι οποίες μπορούν να το κρατήσουν στο παιχνίδι. Αν μπορέσει να παραμείνει τρίτο κόμμα (παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις) η πικρή επίγευση του 2023 ίσως αποδειχτεί για τον Νικόλα μια δυσάρεστη παρένθεση.
Το παζλ των «μικρών», εκτός από τη ΔΗΠΑ η οποία πασχίζει να κεφαλαιοποιήσει με τον παραδοσιακό τρόπο (μάζευε κυβερνητικές θέσεις κι ας είναι και ρόγες), συμπληρώνεται με την τρικυμία στον κομματικό σωλήνα των Οικολόγων. Το αρνητικό πρόσημο δεν αφορά μόνο στην έξοδο της Αλεξάνδρας Ατταλίδου, ούτε στην εκκωφαντική αποτυχία του Χαράλαμπου Θεοπέμπτου να ηγηθεί. Η επιστροφή του Γιώργου Περδίκη στην προεδρία, ως να είναι το Κίνημα Οικολόγων ένα προσωποπαγές κόμμα, αποτελεί πισωγύρισμα που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί στην κομματική μας σκηνή. Αν υπάρξει τίμημα, τον λογαριασμό μάλλον θα τον φέρει το όμορο Βόλτ στις επόμενες εκλογές.
Στο κλαμπ των λεγόμενων «μεγάλων» τώρα, και παρά την πρόσφατη εκλογική τους ήττα, γίνεται προσπάθεια ώστε να πνεύσει αέρας ανανέωσης. Όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, το γεγονός μπορεί να ερμηνευτεί πολιτικά. Ακόμα και στον ΔΗΣΥ ο οποίος βγήκε λαβωμένος από τις τελευταίες εκλογές επιχειρείται ένα restart με τη νέα πρόεδρο να δίνει τον τόνο. Τα βαρίδια είναι βεβαίως πολλά και έχουν καταγραφεί σε πληθώρα ρεπορτάζ και αναλύσεων: η αδυναμία του ΔΗΣΥ να πείσει ότι λειτουργεί ως αξιωματική αντιπολίτευση, η εσωκομματική αντιπολίτευση με ό,τι αυτό συνεπάγεται, η επικυριαρχία της εικόνας σε σχέση με το πολιτικό περιεχόμενο, ακόμα και το χαμηλό επίπεδο του στελεχιακού δυναμικού είναι κάποια από αυτά. Απ’ την άλλη, κανείς δεν πρέπει να προσπερνά τη δυναμική που δημιουργεί η Αννίτα Δημητρίου κυρίως λόγω της υψηλής της δημοτικότητας. Το ερώτημα είναι αν ο μεγάλος χαμένος του 2023, ο άλλοτε κραταιός ΔΗΣΥ, θα καταφέρει να ανακάμψει. Σε έξι μήνες θα γνωρίζουμε την απάντηση η οποία θα κρίνει όχι μόνο το μέλλον της αρχηγού αλλά και τη συνοχή του κόμματος.
Οι επερχόμενες εκλογές όμως θα λειτουργήσουν σαν τεστ και για το αντίπαλον δέος. Το ΑΚΕΛ ναι μεν κλείνει με θετικό πρόσημο το 2023 (δημοσκοπικά τουλάχιστον) αλλά το μεγάλο στοίχημα, της ανόδου των εκλογικών του ποσοστών, βρίσκεται μπροστά του. Όσο για τον Στέφανο Στεφάνου, έχει πολλούς λόγους να αισθάνεται κερδισμένος στον τελικό απολογισμό κι ας έχασε το κόμμα του για τρίτη φορά προεδρικές εκλογές. Πρώτον, κατάφερε στηρίζοντας τον Ανδρέα Μαυρογιάννη κόντρα στις Κασσάνδρες να μείνει ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ εκτός δεύτερου γύρου, χάνοντας μάλιστα τις εκλογές με μια οριακή διαφορά. Δεύτερον, πέρασε μια σειρά από εκσυγχρονιστικές αλλαγές και βγήκε ενισχυμένος από το Καταστατικό Συνέδριο του Νοεμβρίου. Όλα αυτά φυσικά θα κριθούν και θα μετρηθούν εκ του αποτελέσματος, στις εκλογές-ορόσημο του 2024.
