Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ας είμαστε αν μη τι άλλο ειλικρινείς. Όταν έσκασε το θέμα με τις αποκαλύψεις του Μανώλη Κυριάκου στον Πολίτη η αρχική αντίδραση, από πολιτικούς αλλά και δημοσιογράφους, ήταν μουδιασμένη. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου αφού ως προχθές είχα αμφιβολίες εάν έπρεπε να σχολιάσω το περιβόητο Troll-Gate. Οι λόγοι ήταν τρεις: Ο πρώτος αφορά στη διαπίστωση ότι αυτή η υπόθεση έχει άρωμα κλειδαρότρυπας, καθώς δημοσιοποιούνται ιδιωτικές συνομιλίες. Ο δεύτερος αφορά στο χειρότερα κρυμμένο μυστικό της μικρής μας πόλης: ότι το φαινόμενο των ψεύτικων λογαριασμών διατρέχει τα κόμματα οριζόντια. Το τρίτο αφορά στην ευέλικτη (sic) πολιτική διαδρομή του καταγγέλλοντος, ένα κύκλο που ξεκίνησε από τον Αναστασιάδη, συνέχισε στο ΔΗΚΟ, στον Χριστοδουλίδη και έκλεισε στον ΔΗΣΥ. Η πρόσφατη φωτογραφία με τον Ευθύμιο Δίπλαρο είναι ένα δείγμα για το πώς ο Συναγερμός υποδέχεται τα απολωλότα πρόβατα, ακόμη κι αν αυτά εμπλέκονται στη σπίλωση πολιτικών και δημοσιογράφων. Το τελευταίο είναι σημαντικό, γιατί υπάρχουν δύο όψεις στην υπόθεση: Στη μία, ο Νίκος Χριστοδουλίδης ρίχνει λάσπη στον ανεμιστήρα. Στην άλλη, ο επίσημος ΔΗΣΥ συναγελάζεται με τον «ανεμιστήρα» χωρίς να έχει προφανώς κανένα απολύτως ηθικό ενδοιασμό.
Σε κάθε περίπτωση, όποιος ανακατεύει τη λάσπη δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρωμίσει τα χέρια του. Εξ ου και το αρχικό μούδιασμα στη δημοσιοποίηση αυτής της άθλιας ιστορίας η οποία κατέληξε σε σήριαλ «πικάντικων» αποκαλύψεων. Τι άλλαξε όμως και το θέμα κρατήθηκε ψηλά στην ατζέντα της επικαιρότητας, αναγκάζοντας πολιτικούς, υποψηφίους και δημοσιογράφους να τοποθετηθούν; Μα το απύθμενο θράσος του κυρίου Χριστοδουλίδη φυσικά, ο οποίος όχι μόνο δεν απολογήθηκε, όχι μόνο δεν έδωσε κάποια στοιχειωδώς πειστική εξήγηση, αλλά επιχείρησε να βγει και από πάνω. «Βιώνω καθημερινά μια οργανωμένη προσπάθεια, από κάποιους, συκοφάντησης και αποδόμησής μου και μια πολεμική που θα κλιμακωθεί» ανέφερε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, απευθυνόμενος μάλλον σε ένα ακροατήριο που είναι έτοιμο να καταπιεί αμάσητο ό,τι του σερβίρει.
Κατά την άποψή μου ο Νίκος Χριστοδουλίδης με το Troll-Gate ρίχνει τη μεγάλη του ζαριά. Αν του βγει κι αυτή τη φορά, τότε είναι βέβαιο πως η προεκλογική περίοδος θα κυλήσει με έναν εκ των τριών βασικών υποψηφίων να δηλώνει ωσεί παρών, σίγουρος ότι η προκλητική σιωπή του δεν προκαλεί κανένα απολύτως κόστος. Η περίπτωση της λογοκλοπής κατά την εξαγγελία της υποψηφιότητάς του ήταν το πρώτο κρίσιμο τεστ. Τι κι αν το θέμα πήρε διαστάσεις στα παραδοσιακά Μέσα και στα Κοινωνικά Δίκτυα; Ο υποψήφιος για την προεδρία συνέχισε να σφυρίζει αδιάφορα, τα παπαγαλάκια του τα έριξαν στον επικοινωνιολόγο Γιώργο Φλέσσα κι όλα καλά, όλα ανθηρά! Κάτι ανάλογο προσπαθεί προφανώς να κάνει και τώρα, με τη διαφορά όμως ότι στην υπόθεση του Troll-Gate εμπλέκεται ο ίδιος. Θα καταφέρει να τη βγάλει και αυτή τη φορά καθαρή, κόντρα σε κάθε πολιτική λογική; Για την απάντηση θα πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι τις δημοσκοπήσεις του Οκτωβρίου. Αν πάντως η τακτική του «ούσσου να περάσουμε» δικαιωθεί από το αποτέλεσμα, τότε θα δικαιωθούν και όσοι υποστηρίζουν ότι το «φαινόμενο Χριστοδουλίδης» πρέπει να το ερμηνεύσουμε με μη πολιτικούς όρους.
Η προεκλογική περίοδος που διανύουμε είναι πιο ιδιαίτερη από κάθε άλλη στο παρελθόν. Δεν αναφέρομαι στη σκανδαλολογία, αφού σε αυτό τον έρμο τον τόπο κατά τη μεταπολεμική περίοδο ζήσαμε μνημειώδεις ιλαροτραγωδίες. Όπως εκείνη με πρωταγωνιστές τους Τάσσο Παπαδόπουλο και Σπύρο Κυπριανού, για παράδειγμα, η οποία οδήγησε στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Κήρυκας (13.02.1983): «1680 ηρεμιστικά με μία συνταγή – Ο Κυπριανού σε θλιβερή ψυχολογική κατάσταση»! Μετά απ’ αυτό, όσα κι αν λέει ο Χριστοδουλίδης για τον Πάλμα ή την ΠτΒ αποτελούν πταίσματα.
Δεν αφορά στα σκάνδαλα λοιπόν η επικινδυνότητα των όσων συμβαίνουν στον δρόμο για τις εκλογές του 2023. Αλλά στο αληθινά πρωτόγνωρο γεγονός για τα πολιτικά μας ήθη, ένας υποψήφιος να κεφαλαιοποιεί ψήφους χωρίς να μπαίνει στη βάσανο του διαλόγου. Η πολιτική δεν είναι μόνο εικόνα. Να το θυμόμαστε αυτό, γιατί μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
