Του Παναγιώτη Καπαρή
Χριστός Ανέστη και ο χείμαρρος του θεϊκού φωτός πλημμυρίζει τον ουρανό, τη γη και τα καταχθόνια. Η παραδείσια χαρά βασιλεύει και συνέχει όλους τους ανθρώπους, φτωχούς και πλούσιους, αρρώστους και υγιείς, καταφρονημένους και δοξασμένους. Ο ανθρώπινος πόνος και ο φόβος, κονιορτοποιούνται μπροστά στο μυστήριο της νίκης επί του θανάτου. Ο φόβος του πολέμου στην Ουκρανία, ο τρόμος των νεκρών και των προσφύγων, μεταποιούνται σε ελπίδα ζωής. Το άγχος της οικονομικής στενότητας και τα τελευταία διαβολικά τεχνάσματα του κορωνοϊού, διαλύονται μπροστά στην παντοδυναμίας του Λυτρωτή. Η χαμερπής ταπεινότητα της καθημερινής κουτοπονηριάς μεταβάλλεται σε πλησμονή σοφίας και σε προσφορά αγάπη. Η σκληροκαρδία των ανθρώπων, μετατρέπεται σε γλυκό χαμόγελο. Τα εχθρικά καρφώματα, μεταβάλλονται σε αδελφικά φιλιά. Το καταραμένο μίσος, μετατρέπεται σε ευλογημένη αγάπη. Το σκότος της κόλασης εξαφανίζεται, μπροστά στο φως του παραδείσου. Τα επίγεια ενώνονται με τα επουράνια. Η ασυγκράτητος χαρά της Αναστάσεως βασιλεύει σε όλη την πλάση και σε όλα τα ανθρώπινα όντα. Ο άνθρωπος οδηγείται από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν και γίνεται κατά χάριν Θεός.
Χριστός Ανέστη και στους σύγχρονους αναζητητές του Πάσχα, οι οποίοι ψάχνουν εναγωνίως τη χαμένη αθωότητα των παιδικών τους αναμνήσεων. Σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι με την επίδειξη, τα μακρινά ταξίδια, τις συνεχείς εναλλαγές τόπων, με το εγωιστικό κλείσιμο στον εαυτό τους, με τη μίζερη αντίδραση στη χάρη του Θεού, θα καταφέρουν να εκδικηθούν την μεγαλύτερη αδυναμία τους, δηλαδή να πολύ απλά, να μπορέσουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Μόνο με την έξοδο από το εγώ και τη συνάντηση του εσύ, μόνο με το θάψιμο του εγωισμού και την ανάδειξη της ταπείνωσης, μπορεί ο άνθρωπος να βιώσει το μυστήριο της Ανάστασης του Χριστού. Μόνο με το άπλωμα του χεριού στον άλλο, μόνο με το άγγιγμα των ψυχών, μόνο με αγάπη που δεν αναζητά ανταπόδοση, μόνο τότε έρχεται η ανάπαυση του σώματος, η ειρήνη στην ψυχή και η αληθινή ευτυχία.
Χριστός Ανέστη και οι θεατρινισμοί και οι υποκρισίες, όλων αυτών οι οποίοι τάχα παλεύουν για το καλό μας, αλλά κατά κανόνα χωρίς εμάς, αποκαλύπτονται και τίθενται στο περιθώριο. Με την Ανάσταση του Χριστού το πλάσμα του Θεού, από άτομο μεταπλάθεται σε πρόσωπο. Από μοναξιασμένη μονάδα, μεταποιείται σε αγαπητική κοινωνία. Η κολασμένη ύπαρξη μεταμορφώνεται σε παραδείσια και φωτοφόρα μορφή. Η έξοδος από το «καβούκι» του εγωισμού, οδηγεί στον αληθινό παράδεισο. Ο Χριστός γίνεται η πορεία, η μέριμνα, η ανάγκη, το νόημα, η ελπίδα, η βεβαιότητα, η παρηγοριά, η γνώση, το θεμέλιο, ο στόχος, ο πόνος, ο έρωτας, η αγάπη και τελικά η υπέρλογη χαρά του ανθρώπου.
«Χριστός Ανέστη χαρά μου», έλεγε ο άγιος παππούλης της Ρωσίας και όλου του κόσμου, ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Η Ανάσταση του Χριστού και η νίκη επί του θανάτου, γεννά την αληθινή χαρά. «Χαρά μου», το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο, στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Ζωή χωρίς χαρά, είναι ζωή κολασμένη. Ζωή χωρίς Χριστό, είναι ζωή που οδηγεί στον θάνατο. Η συνάντηση με τον άλλο, τον διπλανό, τον αδελφό, ακόμη και με τον εχθρό, φέρνουν τελικά την αληθινή χαρά. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους αγίους από τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Οι άγιοι ζώντας εν Χριστώ, βλέπουν παντού τη χάρη και τα θαύματα του Θεού. Ευφραίνονται βιωματικά και όχι χαζοχαρούμενα. Ο παράδεισος αρχίζει από αυτή τη ζωή και συνεχίζεται στην άλλη, στην ατελεύτητο, την πλημμυρισμένη από χαρά και φως.
Χριστός Ανέστη στην πανήγυρι των πανηγύρεων, όπου «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιωτής της αιωνίου απαρχής, και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον». Νικητές του θανάτου και νικητές στη ζωή, πορευόμαστε όλοι οι πιστοί στην καινή κτίση, στην άνω Ιερουσαλήμ, στην παραδείσια βιωτή, υμνούντες και δοξολογούντες, το νικητή του Θανάτου, τον δωρεοδότη Αναστάντα Χριστό. Μακριά από άγχη και μικρότητες, από πάθη και αμαρτίες, πλήρως ανακαινισμένοι οι άνθρωποι, ολόλαμπροι εν ειρήνη, ανακράζουν το Χριστός Ανέστη. Διαχρονικά και καθεχρονικά, αιώνια και παντοτινά, στην αέναη παραδείσια μυστηριακή κίνηση, αναβοώμεν: «Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
