Του Παναγιώτη Καπαρή
Γροθιά στο στομάχι αποτελεί η θέα των αλλοδαπών διανομέων έτοιμου φαγητού, των γνωστών ντελιβεράδων, οι οποίοι και κάτω από τη βροχή και κάτω από το λιοπύρι, με τις δικές τους μοτοσικλέτες και με τα δικά τους ηλεκτρικά ποδήλατα, τρέχουν για μερικά ψίχουλα, όπως αποκαλύφθηκε από την πρόσφατη απεργία τους. Και άκουσον, άκουσον(!) είναι αυτοεργοδοτούμενοι, αφεντικά τάχα, χωρίς βεβαίως να ξέρουν τι σημαίνει ο όρος αφεντικό. Μόνη τους παρηγοριά το καλό φιλοδώρημα από τους καλοπροαίρετους, κυρίως μεσήλικες. Από την άλλη υπάρχουν και τα κακομαθημένα παιδιά, κυρίως «ματσωμένοι» φοιτητές, οι οποίοι δεν μπορούν ούτε έναν καφέ να φτιάξουν το πρωί στο σπίτι τους. Κάνουν κυριολεκτικά καψόνι στους ντελιβεράδες, αφού απαιτούν, εδώ και τώρα, τον «καυτό» καφέ τους. Αποτέλεσμα οι ντελιβεράδες να μην προλαβαίνουν κάθε πρωί να ανεβοκατεβαίνουν σε διαμερίσματα. Το τραγικό είναι ότι τα παιδιά αυτά, στο όνομα τάχα του διαβάσματος, παραγγέλλουν με πιστωτικές κάρτες και δεν αφήνουν ούτε και φιλοδώρημα. Υπάρχουν και οι φτωχοί φοιτητές, οι οποίοι αναγκαστικά ως καλοί νοικοκυραίοι, ξέρουν να φτιάχνουν αχνιστούς καφέδες, με μηχανές μερικών ευρώ, αλλά και να ψήνουν εξαιρετικές πίτες, όπως έρχονται κατεψυγμένες κυρίως από την Ελλάδα. Κατά τα άλλα, όσοι καταδέχονται να συνομιλήσουν με ντελιβεράδες, γίνονται κυριολεκτικά σοφοί, μαθαίνοντας τα κατορθώματα με τους αρχοντοχωριάτες νεοκύπριους. Το ευτύχημα είναι ότι ακόμη δεν μπήκαν στον «τροχό της παραζάλης» αλλοδαπές γυναίκες.
Το πιο τρομακτικό είναι τα δυστυχήματα με θύματα ντελιβεράδες, μερικοί από τους οποίους σκοτώνονται, αλλά και πολλοί τραυματίζονται βαριά. Στην προσπάθειά τους να παραδώσουν όσο το δυνατό περισσότερα φαγητά και ρόφηματα, ώστε να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, «βουρούν σαν τους πελλούς». Αλλάζουν συνεχώς λωρίδες, μπαίνουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα, ενώ βλέπουν συχνά πυκνά τα φλας από τις κάμερες φωτοεπισήμανσης, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν γιατί και ποιος τους φωτογραφίζει. Οι ντελιβεράδες είναι κατά κανόνα νέοι στην ηλικία και δεν έχουν το αίσθημα του φόβου του θανάτου. Οι περισσότεροι προέρχονται από χώρες όπου δεν υπάρχουν κανόνες οδήγησης ή και τόσα πολλά αυτοκίνητα στους δρόμους. Άρα δεν έχουν αυτό το οποίο ονομάζεται οδική συνείδηση.
Οι νέοι δρόμοι στις πόλεις είναι κατά κανόνα εκτός προδιαγραφών σε ό,τι αφορά το πλάτος, ενώ καταργήθηκαν και οι χώροι στάθμευσης των λεωφορείων, για να πάρουν και να αφήσουν επιβάτες. Σταματούν με το γράμμα του νόμου, στην αριστερή λωρίδα και αναγκάζουν τα αυτοκίνητα, τα οποία ακολουθούν, να σταματούν και να περιμένουν αρκετά λεπτά. Αυτό δεν ισχύει για τους ντελιβεράδες, οι οποίοι αλλάζουν λωρίδα για να μη χάσουν πολύτιμο χρόνο. Στους δρόμους όπου υπάρχουν λεωφορειολωρίδες οι ταμπέλες γράφουν ότι επιτρέπεται η χρήση μόνο από λεωφορεία και ταξί. Καλό θα είναι να προστεθούν και οι μοτοσικλέτες, για να γλιτώσουν μερικοί «φίλοι» αλλοδαποί ντελιβεράδες, οι οποίοι επιτελούν ένα «σπουδαίο» κοινωνικό έργο. Φυσικά, το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να σταματήσει αυτό το τρομακτικό καθεστώς του τάχα αυτοεργοδοτούμενου. Ακολούθως να τεθούν κανόνες για άσκηση του επαγγέλματος του διανομέα, να διδαχθούν τα ελάχιστα ελληνικά και οι άνθρωποι αυτοί να τύχουν κάποιας εκπαίδευσης πριν ριχθούν στη βιοπάλη.
Καλό είναι να ξεκινήσει και ένας προβληματισμός, μια δημόσια συζήτηση, για την παραχώρηση του δικαιώματος στις μικρές μοτοσικλέτες να χρησιμοποιούν τις ποδηλατολωρίδες. Η πολύχρονη εμπειρία δείχνει ότι στην Κύπρο, λόγω κλιματολογικών συνθηκών, καύσωνας το καλοκαίρι και ξαφνικές βροχές τον χειμώνα, είναι αδύνατη η χρήση του ποδηλάτου ως μέσου μετάβασης στην εργασία, όπως συμβαίνει στις βόρειες χώρες. Στις ψυχρές χώρες, με τη συνεχή βροχούλα, η οδήγηση ποδηλάτου κάτω από το πλαστικό μπουφάν, αποτελεί από μόνη της μια απόλαυση, αφενός γιατί ο ποδηλάτης ζεσταίνεται με τη γυμναστική και αφετέρου γιατί ο ήχος της βροχής αποτελεί από μόνος του μια εξαίσια μουσική πανδαισία. Στην Κύπρο όσοι τόλμησαν να χρησιμοποιήσουν το ποδήλατο ως μεταφορικό μέσω, αν επιβίωσαν από τα αυτοκίνητα, απομονώθηκαν λόγω «μυρωδιάς» από τους συναδέλφους τους.
Η φύση είναι πιο δυνατή από τις «κακές» αντιγραφές πρακτικών άλλων χωρών, όσα εκατομμύρια και αν ριχθούν, όσα εγκαίνια σταθμών ποδηλάτων και αν γίνουν. Το ποδήλατο στην Κύπρο είναι εξαιρετικό για γυμναστική, σε πάρκα κατά τις πρωινές ή απογευματινές ώρες, αλλά και τα βράδια στους ποδηλατοδρόμους και σε απομονωμένους δρόμους. Ζούμε σ’ ένα παραδεισένιο νησί, με τον ήλιο, τη θάλασσα και τις συνεχείς εναλλαγές τοπίου. Είναι τραγικό γιατί επιμένουν οι νεοκύπριοι να μη συμβιβάζονται με τη φύση και επιμένουν σε φαραωνικά έργα και σε πρακτικές καταθλιπτικών μουντών χωρών. Το ευχάριστο είναι ότι ουδείς αναντικατάστατος και ότι ούτε το μπετόν έχει ημερομηνία λήξης.
