Του Παναγιώτη Καπαρή
«Εμείς θα αντέξουμε τον παγωμένο χειμώνα, οι Γερμανοί είναι σκληροτράχηλοι και πειθαρχημένοι, αλλά δεν ξέρω, πώς θα αντέξουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, οι οποίοι πνίγονται σε ένα ποτήρι νερό» ήταν η αφοπλιστική απάντηση Γερμανού αξιωματούχου, στην απλή ερώτηση αν το κλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, θα παγώσει όλη η Ευρώπη και θα φέρει αναταραχή στη γηραιά ήπειρο. Η χαλαρή κουβέντα, μεταξύ μπύρας και λουκάνικων, σε κουτούκι του Βερολίνου, συνεχίστηκε χωρίς ταμπού και χωρίς διπλωματικές υπεκφυγές. Ο καλός Γερμανός σημείωνε ότι: «Τα δύσκολα δεν είναι στο κρύο και τα χιόνια, αλλά στον υπερπληθωρισμό, ο οποίος άρχισε να κτυπά ξανά την πόρτα της Γερμανίας και όλης της Ευρώπης, όπως συνέβη πριν από τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Οι τεχνοκράτες, τα συμβούλια, οι ομάδες προβληματισμού και όλοι αυτοί οι οποίοι σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα, σπάζουν τον νου τους, πώς θ’ αντιμετωπίσουν το τέρας του υπερπληθωρισμού, ο οποίος ήδη οδήγησε σε εκτόξευση των τιμών, σε κατρακύλα του ευρώ και το πιο επικίνδυνο, σε άνοδο της Ακροδεξιάς και των ευρωσκεπτικιστών, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση». Η κουβέντα συνεχίστηκε με τα σενάρια περί διάλυσης και ενδυνάμωσης της Ευρώπης, περί κρίσης και ευκαιριών για ανασύσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία πηγαινοέρχονταν, όπως οι μπύρες στο τραπέζι.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όπως λεν ιστορικοί και διπλωμάτες και στην κουβέντα ήρθαν οι αιτίες των δύο πρώτων παγκοσμίων πολέμων, οι οποίες δεν ήταν άλλες, από τη φτωχοποίηση των Γερμανών, λόγω της εκτόξευσης του πληθωρισμού. Υπάρχει και η θεωρία ότι ήταν ο αποπληθωρισμός, ο οποίος έφερε την ανεργία και τη φτωχοποίηση. Ωστόσο, επί της ουσίας, η φτώχια έφερε την πείνα, οδήγησε τις μάζες σε απελπισία, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στη χαλάρωση των ηθών, στην άνοδο του εθνικισμού, στην παγίδα των επενδύσεων στις πολεμικές βιομηχανίες και τελικά στους δύο πολέμους, οι οποίοι αιματοκύλησαν όλη την ανθρωπότητα. Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οι ηγεσίες του κόσμου δημιούργησαν την Κοινωνία των Εθνών, ένα σώμα συνεννόησης, το οποίο ωστόσο απέτυχε, αφού όλοι ήταν ίσοι και όλοι είχαν λόγο, άρα επήλθε η ισοπέδωση των δυνάμεων και η αδυναμία λήψης αποφάσεων. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σκέφθηκαν πιο ψύχραιμα οι ηγέτες και δημιούργησαν τα Ηνωμένα Έθνη για να εκδίδουν ψηφίσματα, αλλά και το Συμβούλιο Ασφαλείας, στο οποίο συμμετέχουν μόνο οι νικητές και οι ισχυροί και το οποίο μπορεί να λαμβάνει ουσιαστικές αποφάσεις.
Τα χρόνια πέρασαν και η λήθη των καταστροφικών πολέμων οδηγεί στην ανατροπή ακόμη και αυτής της «ισορροπίας του τρόμου». Η Γερμανία επαναλειτουργεί την πολεμική βιομηχανία, το ΝΑΤΟ επεκτείνεται, η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία, η Ευρώπη βυθίζεται στη φτώχεια, τα ακραία και φασιστικά κινήματα ανέρχονται σε δομές εξουσίας και νέες ασιατικές δυνάμεις έρχονται στο παγκόσμιο προσκήνιο. Ο κόσμος αλλάζει, ο τρόμος των πυρηνικών όπλων και ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, ήδη άρχισε να προκαλεί άγχος και ταραχή σε όλους τους ανθρώπους.
Ο μέγιστος των φιλοσόφων ο Ηράκλειτος, έλεγε ότι «πατήρ πάντων πόλεμος» ορίζοντας ουσιαστικά ότι όλα ξεκινούν από την ανισορροπία των δυνάμεων, από το χάσμα μεταξύ πλουσίων και πτωχών ή πιο απλά από τις αδικίες μεταξύ των ανθρώπων. Η λαϊκή σοφία στον τόπο μας όρισε με εμπειρικό τρόπο την ίδια αλήθεια λέγοντα ότι: «όλα εδώ πληρώνονται». Οι ισχυροί της γης, αλλά και όλοι οι κουτοπόνηροι κατεργαραίοι, όπως στρώνουν έτσι και θα κοιμηθούν, έστω και αν νομίζουν ότι είναι αναντικατάστατοι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έφερε τη φτωχοποίηση στις νότιες χώρες της Ευρώπης, μεταφέροντας τον πλούτο στις βόρειες, στο όνομα της ειρήνης και ευημερίας των λαών, φαίνεται ότι ήλθε η ώρα να «πληρώσει» για τις επιλογές ή καλύτερα για τις κουτοπονηριές της.
Τα δύσκολα έρχονται, όπως παραδέχονται ή καλύτερα προβλέπουν, οι ισχυροί της γης και όλοι οι οικονομολόγοι. Ο παγωμένος χειμώνας στην Ευρώπη, όσες προετοιμασίες και αν έκαναν οι κυβερνήσεις και η υπερ-κυβέρνηση των Βρυξελλών, σίγουρα θα είναι πολύ δύσκολος για τους ανθρώπους. Η μόνη ελπίδα, η μόνη αντίσταση, στην καταιγίδα η οποία προσεγγίζει απειλητικά, ακούει στο όνομα αλληλεγγύη ή φιλανθρωπία και σίγουρα όχι της ανθρωποφαγίας. Η αλληλεγγύη πρέπει να ξεκινήσει σε θεσμικό επίπεδο και σίγουρα θα επεκταθεί και στους ανθρώπους, σε ηθικό επίπεδο. Όλοι όσοι πέρασαν από το καμίνι πολέμων και εθνικών τραγωδιών, ξέρουν πολύ καλά ότι η αξία των χρημάτων κονιορτοποιείται, μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και το μόνο που μένει είναι πάντα η αγάπη.
