Του Παναγιώτη Καπαρή
O ανεπανάληπτος Νιόνιος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, τραγουδάει ότι ο «άντρας και η γυναίκα δεν είναι ίσοι, γιατί η γυναίκα είναι ανώτερη». Οι γυναίκες είναι ανεράδες στον έρωτα και σκορπούν τη χαρά και τη ζωή, αλλά και μάγισσες στη φαυλότητα και φέρνουν τον πόνο, τη θλίψη, ακόμη και τον θάνατο. Η ιστορία είναι γεμάτη από ιστορίες μεγάλων ανδρών, οι οποίοι εξανδραποδίστηκαν για χάρη μιας γυναίκας. Αλλά αντιστρόφως, η λογοτεχνία αρέσκεται σε μύθους ωραίων γυναικών, οι οποίες θυσιάζονται για τον έρωτα και την αγάπη. Και όλα καταλήγουν στον στίχο: «της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε o παράδεισος...».
«Ζούμε στην εποχή της ανέραστης γυναικοκρατίας, η οποία νομίζει ότι θα ανατρέψει τον Φρόιντ» έλεγε πριν από μερικές μέρες, μεταξύ ποτού και μεζέδων, «δαιμόνια» επιχειρηματίας, με ξεχωριστές επιτυχίες, με ατέλειωτους φίλους, αλλά τελικά μια μοναξιασμένη και φοβισμένη γυναίκα. Και μονολογούσε: «Φαίνεται ότι ο Θεός γελούσε, όταν μ’ έβλεπε να κατακτώ με πάθος, τον ένα μετά το άλλο τους νεανικούς μου στόχους. Κατάφερα τα πάντα, εκτός από την κατάκτηση της αληθινής αγάπης». Όσοι είχαν την τύχη να επισκεφθούν γειτονιές της Νέας Υόρκης, των Βρυξελλών, της Γενεύης, του Λονδίνου, της Σαγκάης και άλλων μεγάλων πόλεων, στις οποίες διαμένουν «τα μεγάλα κεφάλια», κυρίως γυναίκες, θα διαπιστώσει από την πρώτη ματιά, ότι πίσω από τα λαμπερά εστιατόρια, τα μεγάλα γραφεία και τις πανάκριβες λιμουζίνες, βρίσκονται πολλοί φοβισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι ξέρουν να διατάζουν άτομα, αλλά δεν ξέρουν να αγαπούν ανθρώπους.
Ξέρουν να κινούν τα νήματα της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά αδυνατούν να τιθασεύουν τον «άγριο» εαυτό τους. Άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν ένα καλό λόγο, ψάχνουν με το φανάρι ανθρώπους, κατά την ρήση του φιλόσοφου Διογένη.
Αν ταξιδέψει κάποιος στις ανατολικές χώρες, του πρώην σοβιετικού μπλοκ, θα μάθει για τη συνήθεια των γυναικών, να αποκτούν στα 20 τους χρόνια ή και νωρίτερα παιδί και μέχρι τα 30 τους, να χωρίζουν και να μεγαλώνουν μόνες τους, τα παιδιά τους. Δεν είναι τυχαίο και το γεγονός ότι οι περισσότερες γυναίκες από τις χώρες αυτές, οι οποίες φθάνουν στην Κύπρο, είτε για διακοπές, είτε για δουλειές, έχουν κατά κανόνα ένα παιδί, το οποίο αφήνουν στη γιαγιά για να το μεγαλώσει. Αυτές «κάνουν τη ζωούλα τους» και επιπλέον στέλνουν χρήματα για το παιδί τους. Σε αυτή την εξίσωση, ο σύζυγος συνήθως απουσιάζει και αποκτά μόνο τα επίθετα «χαμένος» και μεθύστακας.
Η πραγματική δύναμη στην Κύπρο, σήμερα, βρίσκεται στα χέρια γυναικών, έστω και αν οι στατιστικές λένε ότι υπολείπονται σε μισθούς, σε σχέση με τους άντρες. Μια βόλτα στα σχολεία όλων των βαθμίδων, μια επίσκεψη στα γραφεία της δημόσιας υπηρεσίας και θα διαπιστώσει κάποιος πολύ εύκολα, ότι η συντριπτική πλειονότητα σε όλες τις βαθμίδες είναι γυναίκες.
Την πορεία αυτή ακολουθεί και ο ιδιωτικός τομέας, με λίγη καθυστέρηση. Ήδη επικεφαλής σε δύο από τις τρεις πολιτειακές εξουσίες βρίσκονται γυναίκες. Στη Βουλή η Αννίτα Δημητρίου και στο Ανώτατο Δικαστήριο η Περσεφόνη Παναγή. Τα επόμενα χρόνια με μαθηματική ακρίβεια, θα δούμε και γυναίκα στο ύπατο αξίωμα της εκτελεστικής εξουσίας. Τώρα αν είναι για καλό ή για κακό, είναι μια άλλη ιστορία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι γυναίκες σε διευθυντικές θέσεις είναι τελειομανείς και κατακτούν συχνά πυκνά τα προσωνύμια «τσαρίνα» και «σιδηρά κυρία».
Οι ιστορικοί και οι κοινωνιολόγοι λένε ότι η εποχή της μητριαρχίας, η εποχή των αμαζόνων, ήταν πολύ πιο σκληρή από την εποχή της πατριαρχίας, την οποία ακόμη ζούμε σήμερα. Αυτό αποτυπώνεται σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, ενώ επιβεβαιώνεται και από τα απεχθή εγκλήματα με δράστες γυναίκες. Η ιστορία κάνει κύκλους και σίγουρα πορευόμαστε σε μια νέα εποχή μητριαρχίας, η οποία ίσως για πρώτη φορά θα έχει το πρόσημο του «άφυλου», δηλαδή του ανθρώπου χωρίς φύλο, όπως καταδεικνύουν και όλες οι νομοθεσίες οι οποίες ψηφίζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου.
Η γυναίκα με το φουστάνι της, μπορεί να ανεβάζει πλοία στα βουνά, αλλά και με το φουστάνι της, καταποντίζει σπουδαίους άντρες. Ιστορικός και κλασικός είναι ο διάλογος μεταξύ της Αγίας Κασσιανής και του βυζαντινού αυτοκράτορα Θεόφιλου: «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα… αλλά και διά γυναικός πηγάζει τα κρείττω». Δηλαδή η γυναίκα έδιωξε τον άνθρωπο από τον παράδεισο, αλλά και η γυναίκα τον οδήγησε πίσω στον παράδεισο, διά της Παναγίας. Από εκεί και πέρα, το μόνο σίγουρο, είναι ότι η πάλη των φύλων, όπως την βιώνουν οι δυτικές κοινωνίες, σίγουρα αλλάζει τον κόσμο.
