Του Παναγιώτη Καπαρή
«Ρε κουμπάρε, φώναξα τον φίλο μου από τη Συρία, έφερε και τους “μαύρους” του, εσάσαν μας το παλιόσπιτο και πλήρωσα πολλά λίγα. Κάθε χρόνο, έφερνα τον κουμπάρο από τη Χώρα, τον πλήρωνα ένα καρατέλο λίρες και πριν μπει ο χειμώνας, ξεκινούσαν να πέφτουν οι σουβάδες και να τρέχουν τα δώματα». Στην κουβέντα του καφενέ, οι αποκαλύψεις δεν είχαν τέλος, για την εκμετάλλευση ή αλλιώς για την εργοδότηση ποικιλοτρόπως αλλοδαπών, οι οποίες συνοδεύτηκαν και από πικάντικες λεπτομέρειες. Πικρές αλήθειες, οι οποίες συνήθως κρύβονται κάτω από χαλί του καθωσπρεπισμού και της ανήθικης ηθικής της κυπριακής κοινωνίας, η οποία αρέσκεται να κοροϊδεύει τον εαυτό της.
Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, έφθασαν στην Κύπρο χιλιάδες άνθρωποι με απίστευτα ακαδημαϊκά προσόντα, αλλά και πολλές εκατοντάδες νεόπλουτοι «άρπαγες», με πολλά εκατομμύρια δολάρια στην τσέπη. Οι μορφωμένοι, με τον ένα ή άλλο τρόπο, «εκδιώχθηκαν» σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αφού δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά ή δεν είχαν την πολυτέλεια να μάθουν ελληνικά. Γιατροί, εργάζονταν ως νοσοκόμοι, αρχιτέκτονες και αρχαιολόγοι, ως εργάτες, αξιωματούχοι ως οδοκαθαριστές και ούτω καθεξής. Τα χρόνια πέρασαν, οι λεγόμενοι ολιγάρχες, οι οποίοι ποτέ δεν έμαθαν ελληνικά, έφεραν τα αμαρτωλά διαβατήρια, ανέτρεψαν με τα υψηλά επιτόκια τις τράπεζες, έφεραν το κούρεμα των καταθέσεων και «μέθυσαν» με την ασυδοσία τους αμαρτωλούς Κύπριους, οι οποίοι μια ζωή έψαχναν για την «αρπακτή».
Στο νησί των Αγίων και του παραδείσιου ήλιου, έφθασαν από τις ανατολικές χώρες και πολλοί ονειροπόλοι του ελληνισμού, οι οποίοι ωστόσο δεν είχαν γεμάτες τις τσέπες με ρούβλια και δολάρια. Με το δυνατό μυαλό τους και την απίστευτη εργατικότητά τους, κατάφεραν και να μάθουν ελληνικά και να ενταχθούν στην κοινωνία. Ωστόσο, το σύστημα δεν τους αφήνει να ησυχάσουν, αφού τους ταλαιπωρεί με τη γραφειοκρατία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι με τα παιδιά τους, τα οποία δύσκολα μπορούν να πάρουν την υπηκοότητα, με αποτέλεσμα να πλέκονται σε απίστευτες ταλαιπωρίες στις συναλλαγές τους με τη διοίκηση. Παρόλα αυτά, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, όπως αυτές παρουσιάστηκαν κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, όπου παιδιά με διαφορετικό χρώμα και χαρακτηριστικά, κρατούσαν την κυπριακή και ελληνική σημαία και με περηφάνεια διαλαλούσαν ότι «Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας» σύμφωνα και με τον Ισοκράτη.
Στην Ελλάδα, πριν δύο και πλέον δεκαετίες, μετανάστευσαν μαζικά στη χώρα, δεκάδες χιλιάδες Αλβανοί - Έλληνες της Βορείου Ηπείρου και δεκάδες χιλιάδες Πόντιοι - Έλληνες από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίοι στην ουσία έκτισαν τη νέα Ελλάδα. Ανέγειραν τις υποδομές για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ενώ κάλυψαν και ένα τεράστιο κενό σε εργατικά χέρια. Στην Ελλάδα, με ένα μαγικό και καθόλου οργανωμένο τρόπο, οι ομογενείς έμαθαν όλοι ελληνικά και εντάχθηκαν στην κοινωνία. Σε αυτό το άτυπο εγχείρημα εντάχθηκαν και πολλοί μετανάστες από αφρικανικές χώρες, με καλύτερο παράδειγμα τον παγκόσμιο μπασκετμπολίστα, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Στη Γερμανία πριν από μερικά χρόνια έγινε μια μελέτη για το μέλλον του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας, η οποία κατέληξε σε δύο συμπεράσματα. Είτε έπρεπε να «εισάγονται» κάθε χρόνο μέχρι και πέντε εκατομμύρια εργαζόμενοι, είτε να αυξηθεί το όριο αφυπηρέτησης μέχρι τα 70 έτη. Οι Γερμαναράδες, οι οποίοι ξέρουν πολύ καλά το δικό τους συμφέρον, εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την οικονομική κρίση στα κράτη της Νότιας Ευρώπης και άρπαξαν τα «δυνατά μυαλά» των φτωχών χωρών. Ερευνητές, γιατροί, νοσοκόμοι, δικηγόροι, λογιστές αλλά και εκατομμύρια εξειδικευμένοι εργάτες, δουλεύουν εδώ και χρόνια στις βιομηχανίες της ισχυρότερης μέχρι στιγμής χώρας της Ευρώπης. Σε αυτό το άγριο παιχνίδι, μπήκαν και οι μορφωμένοι μετανάστες από αιματοβαμμένες χώρες, όπως η Συρία. Απαραίτητη προϋπόθεση για εργασία στη Γερμανία, είναι η γνώση της γερμανικής γλώσσας, εκπαιδευτική διαδικασία, η οποία υλοποιείται με γενναιόδωρες χορηγίες του κράτους.
Πριν από μερικά χρόνια ο μακαρίτης Σωκράτης Χάσικος ανέφερε ότι είναι καλό να ενσωματώσουμε πρώτα τους χριστιανούς μετανάστες και «έπεσαν για να τον φάνε», καλώς ή κακώς, όλοι οι λεγόμενοι ευαίσθητοι πολίτες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σήμερα που γίνεται το «σώσε» στο Πουρνάρα, με τους Αφρικανούς μετανάστες, η σιωπή και τα συνθήματα έρχονται να αντικαταστήσουν τη λογική. Η επόμενη μεγάλη μεταναστευτική πρόκληση για την Κύπρο ακούει σήμερα στο όνομα των Ουκρανών. Καλό θα είναι, αντί να στοιβαχθούν οι άνθρωποι αυτοί σε παραπήγματα, να αρχίσει μια σοβαρή προσπάθεια να μάθουν ελληνικά και να ενσωματωθούν στην κυπριακή κοινωνία, όσοι βεβαίως μπορούν. Και αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι να αισθάνονται χρήσιμοι και η κυπριακή Πολιτεία και οικονομία, να καταγράψουν «κέρδη».
