Του Παναγιώτη Καπαρή
Ξυπνάς πρωί, πριν πλακώσει το κυκλοφοριακό χάος, αράζεις σε μια καφετέρια με φίλους, απολαμβάνεις κουβέντα και καφέ, δίπλα από ένα πολυσύχναστο δρόμο, λίγο πριν μπεις στο μαγκανοπήγαδο της δουλειάς. Απολαμβάνεις τον πρωινό ήλιο και την καλή παρέα και διώχνεις το ψυχοπλάκωμα και τα «καμώματα» των εξουσιών. Τα αυτοκίνητα κινούνται με ρυθμούς χελώνας και οι οδηγοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάνουν το λεγόμενο «σκρολάρισμα» στα κινητά τηλέφωνα. Δηλαδή χαζεύουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βλέπουν τα ηλεκτρονικά τους ταχυδρομεία και ενίοτε απολαμβάνουν και κάποια βίντεο. Συχνά πυκνά και οι καλές νεανίδες κατεβάζουν το σκιάδιο με τον καθρέπτη του αυτοκινήτου και αρχίζουν το βάψιμο και τον καλλωπισμό.
Η απλή ερώτηση στους «καλούς» οδηγούς είναι, γιατί παρανομείτε; Η απλή απάντηση είναι, «γιατί αδιαφορεί το κράτος το οποίο δεν λύνει το κυκλοφοριακό χάος». Φυσικά ποτέ δεν παρανομεί το κράτος, αφού αυτό φτιάχνει τους νόμους. Υπομονετικά οι οδηγοί προχωρούν ακόμη ένα βήμα και λένε ότι για να εισέλθεις το πρωί στη Λευκωσία, πρέπει να περιμένεις στην ουρά για 30 έως 45 λεπτά ή και περισσότερο. Και προσθέτουν χαμογελώντας: «προσπαθούμε να διασκεδάσουμε την ″τρέλα″ του κυκλοφοριακού χάους. Ούτε ενοχλούμε κανένα, ούτε κινδυνεύει κανένας και όταν καθυστερούμε μας κορνάρουν. Την ίδια ώρα προστατεύουμε τους εαυτούς μας, από τα νεύρα μας και από τα ψυχοφάρμακα». Σε δρόμους όπου η κίνηση είναι λογική, όπου υπάρχουν κυκλοφοριακοί κόμβοι, τα ίδια άτομα λένε: «είμαστε διπλά προσεκτικοί και έχουμε και το τηλέφωνο συνδεδεμένο με το κεντρικό σύστημα του αυτοκινήτου, σε περίπτωση κατά την οποία κάποιος τηλεφωνήσει».
Ανάλογη είναι η «τρέλα» και στον αυτοκινητόδρομο με τις τρεις λωρίδες, ο οποίος οδηγεί στη Λευκωσία. Οι οδηγοί κατά κανόνα επιλέγουν τη μεσαία λωρίδα, παρά τη νομοθεσία η οποία επιβάλλει τη χρήση της αριστερής λωρίδας, και μόνο σε περίπτωση προσπεράσματος μπορεί να γίνεται η χρήση των άλλων δύο λωρίδων. Αν ρωτήσει κάποιος τους οδηγούς γιατί παρανομείτε θα πάρει απλώς την απάντηση ότι: «η αριστερή λωρίδα, είναι συνήθως ″ανακατωμένη″ λόγω των φορτηγών. Είναι γεμάτη λακκούβες και επιδιορθώσεις και άσε αν βρεθείς πίσω από κανένα φορτηγό, κινδυνεύεις από τις πετρούλες που πέφτουν στον δρόμο». Η λύση των λεωφορείων και το περίφημο «park and ride» θα μπορούσε να ήταν μια λύση, αλλά και πάλι ο «ήλιος και οι μπόρες» από την μια, και η αργή και ακανόνιστη κίνηση των λεωφορείων από την άλλη, δεν επιτρέπουν στους πολίτες να συμμεριστούν τον ενθουσιασμό των αρμόδιων.
Οι περισσότεροι οδηγοί επιλέγουν ψηλά αυτοκίνητα τύπου «SUV», παρόλο που η Κύπρος έχει μικρές αποστάσεις και σχεδόν παντού, δρόμους με άσφαλτο. Η απάντηση είναι και πάλι απλή. Οι δρόμοι έχουν πολλές παγίδες, τα αναχώματα τσακίζουν σπονδυλικές στήλες και αυτοκίνητα, ενώ η ασφάλεια πάντα προέχει. Υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι επιλέγουν τα ψηλά αυτοκίνητα για να σταθμεύουν στα πεζοδρόμια, αλλά και αυτοί έχουν μια λογική, αφού δεν υπάρχουν χώροι στάθμευσης για όλα τα αυτοκίνητα. Πρόταση για να έχουν όλες οι πολυκατοικίες δύο χώρους στάθμευσης για κάθε διαμέρισμα, δεν μπόρεσε να περάσει από τη Βουλή, αφού τα «συμφέροντα» ήταν πολλά.
Στο ίδιο έργο θεατές και με το ΓεΣΥ, για το οποίο οι δημοσκοπήσεις λένε ότι το 90% των πολιτών είναι ικανοποιημένοι. Την ίδια ώρα, οι στατιστικές λένε ότι ένας στους τρεις πολίτες διατηρεί και ιδιωτική ασφάλεια, πληρώνοντας διπλά, γιατί απλώς δεν εμπιστεύεται το ΓεΣΥ και φοβάται ότι σύντομα θα καταρρεύσει, όπως ο Συνεργατισμός, οι τράπεζες, οι Κυπριακές Αερογραμμές και άλλες δημόσιες επιχειρήσεις. Από πού να αγγίξει κάποιος την εκπαίδευση και να μην «καεί». Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι υπηρετούν στο Δημόσιο, στέλνουν τα παιδιά τους στα πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία. Τι άλλο θέλει κάποιος για να καταλάβει ότι κάτι πάει στραβά και με το σύστημα εκπαίδευσης;
Και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουν διαχρονικά οι άνθρωποι της εξουσίας σε αυτό τον τόπο. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή όλη η «τρέλα» στους δρόμους, στη διοίκηση, στη γραφειοκρατία και σε κάθε έκφανση της ζωής. Όλα ξεκινούν από τα «γερασμένα» μυαλά, τα οποία ακόμη διοικούν τον τόπο και εμποδίζουν τη σύγχρονη τεχνολογία να πολεμήσει τη γραφειοκρατία. Αντί η διοίκηση να υπηρετεί τους πολίτες, οι πολίτες υπηρετούν τη διοίκηση, η οποία ζητάει δεκάδες χαρτιά, απλώς και μόνο για να επιβεβαιώσει την εξουσία της. Ευτυχώς ουδείς αναντικατάστατος και σύντομα ίσως η νέα γενιά θα μπορέσει επί των «ερειπίων» να στήσει ένα νέο σύστημα διοίκησης, φιλικό προς τους φορολογούμενους πολίτες, οι οποίοι είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα, άνθρωποι.
