Του Παναγιώτη Καπαρή
Παγίδα κατάντησε το σύνθημα «Δεν Ξεχνώ» 50 χρόνια μετά την εισβολή και την κατοχή. Τα «αχ και βαχ» συνεχίζονται από τους τότε νεαρούς του 1974 και σημερινούς ασπρομάλληδες, οι οποίοι ο ένας μετά τον άλλο φεύγουν για τις αιώνιες μονές. Το μόνο το οποίο μένει, είναι το πάλαι ποτέ σύνθημα, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, το 1453: «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι…». Η διαφορά είναι ότι το σύνθημα της Άλωσης φαίνεται να αγγίζει μόνο όλους όσοι δεν έζησαν στα Κατεχόμενα, ή γεννήθηκαν στις ελεύθερες περιοχές. Οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί αναλυτές λένε ότι πατρίδα είναι ο τόπος όπου ένας άνθρωπος έζησε τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του. Από εκεί και πέρα, όλα μπαίνουν σε σφαίρες ιδιοκτησίας και συμφερόντων, και όλα οδηγούνται σε «ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη…», κατά τον Γιώργο Σεφέρη.
Όλοι εμείς οι πρεσβύτεροι πλέον, περάσαμε από την «κάμινο» του πραξικοπήματος, της εισβολής, της προσφυγιάς και των άλλων βασάνων, πολεμούμε ακόμη τις νύκτες, με τους ήχους των αεροπλάνων, με τους συριγμούς των σφαιρών, με τη μυρωδιά του αίματος και του θανάτου. Πλέον χάνουμε καθημερινώς τις ελπίδες μας, από τα ανεκπλήρωτα «κούφια λόγια» των φοβισμένων πολιτικών, οι οποίοι τάσσουν εδώ και δεκαετίες «φούρνους παξιμάδια» για να βγουν στην εξουσία, και λίγο αργότερα «βυθίζονται» σε αστείους νομικισμούς και σε ταπεινές σκοπιμότητες, για να αποφύγουν τις ευθύνες και την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό. Τα σχέδια των ξένων πάνε και έρχονται, οι ελπίδες εναλλάσσονται με τις απογοητεύσεις, σε ένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό κοροϊδίας, το οποίο κρατάει πλέον μισό αιώνα.
Στο όνομα του «μεγάλου σκοπού», στο όνομα του «ποθούμενου» διαπράχθηκαν και διαπράττονται «εγκλήματα» εις βάρος πρώτα των συγγενών των αγνοουμένων, ακολούθως των προσφύγων, και σήμερα όλου του πληθυσμού, ο οποίος υποφέρει από τη φτώχεια και τη μιζέρια. Η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με βασικό στόχο την επίλυση του Κυπριακού, και το μόνο το οποίο «απόλαυσε» στο τέλος της ημέρας είναι «το κούρεμα» των καταθέσεων και τη φτώχεια. Τα Ηνωμένα Έθνη, στα οποία εναποθέσαμε τις ελπίδες μας, επιρρίπτουν και στις δύο πλευρές την ευθύνη για το αδιέξοδο των 50 χρόνων και εξισώνουν –και θεωρητικά και πρακτικά– τον θύτη με το θύμα. Οι αμφιβολίες ότι στραβά αρμενίζουμε τείνουν να καταστούν βεβαιότητα, και το σιγοψιθύρισμα περί δύο κρατών, δηλαδή της παράδοσης των ιερών και των οσίων μας, με τη δική μας υπογραφή, τείνει να καταστεί από απευκταία και ευκταία λύση, μήπως και γλυτώσουμε τη «μικροζωή» την οποία απολαμβάνουμε στην ελεύθερη Κύπρο.
Τα χρόνια περνούν και το μόνο το οποίο μένει είναι τελικά οι προφητείες, η μόνη ουτοπική ελπίδα ότι κάτι θα γίνει, ότι ένα θαύμα θα συντελεστεί και ο Πενταδάκτυλος θα αποσείσει τα κατοχικά στρατεύματα. Η πλάκα είναι ότι οι προφητείες συμπορεύονται σε μεγάλο βαθμό με θεωρίες και αναλύσεις πολιτικών επιστημόνων, παρεξηγημένων και μη, οι οποίοι βλέπουν τα γεγονότα από ψηλά και καταθέτουν τις θέσεις, κυρίως στο Διαδίκτυο. Οι εν εξελίξει πόλεμοι στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή συμπλέουν με την οικονομική πτώση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την αγωνία για το μέλλον του δολαρίου, το οποίο καθημερινώς παραγνωρίζεται από την είσοδο του «BRICS», δηλαδή των συναλλαγών εκτός δολαρίου. Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία, Ινδία και άλλες μεγάλες χώρες, «καταστρέφουν» καθημερινώς το δολάριο, δηλαδή τη μηχανή η οποία κόβει χρήμα διεθνώς, εδώ και πολλές δεκαετίες. Φυσικά το νέο «γεφύρι» κτίζεται πάνω στο αίμα και την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Πέραν από όλα αυτά, υπάρχουν και οι ρήσεις αγίων ανθρώπων οι οποίες δίνουν πραγματική ελπίδα για το αύριο. Πριν από 70 χρόνια ο μακαριστός Χατζηφλουρέντζος από τη Μηλιά της Αμμοχώστου έλεγε: «Θα αφήσετε τα σπίτια σας όπως είναι και θα φύγετε. Θα αργήσετε λίγο, αλλά θα έρθετε πίσω… Η Κύπρος θα ελευθερωθεί από μόνη της, χωρίς να τη βοηθήσει κανένας…». Ο άγιος των ημερών μας, ο Άγιος Παΐσιος, αλλά και άλλοι σύγχρονοι άγιοι έλεγαν ότι «το Κυπριακό δεν θα λυθεί, ούτε μέσα από διαδηλώσεις, ούτε μέσα από τη διαδικασία των συνομιλιών, του όποιου προέδρου, αλλά μέσα από μια διαδικασία γεωπολιτικής ανακατάταξης… η Τουρκία θα διαλυθεί». Οι προφητείες αγίων ανθρώπων είναι πάρα πολλές και όλες συγκλίνουν στην αναμενόμενη απελευθέρωση της κατεχόμενης Κύπρου, σίγουρα όχι μέσα από συνομιλίες και συμβιβασμούς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, και ο χρόνος σίγουρα θα δείξει την αλήθεια.
