Του Παναγιώτη Καπαρή
Θαύμα, θαύμα, δεν εξηγείται διαφορετικά η κατάσταση με τα «τρελά» μαθητικά λεωφορεία. Παίρνουν φωτιά και καίγονται στα καλά καθούμενα, χαλούν τα φρένα σε μεγάλες κατηφόρες και έχουν, όπως ψιθυρίζεται, και ένα σωρό άλλα προβλήματα. Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Κώστας Κώστα, αν και κομμουνιστής, επικαλέστηκε και αυτός τον Θεό, στην Επιτροπή Μεταφορών της Βουλής, περιγράφοντας δώδεκα «φοβητσιάρικα» περιστατικά με λεωφορεία τα οποία, είτε λαμπάδιασαν, ακόμη και με το αμφισβητούμενο σύστημα αυτόματης πυρόσβεσης, είτε έχασαν τα φρένα τους στο κατήφορο των Λευκάρων, είτε έφυγαν οι τροχοί, ενώ ταξίδευε. Όλα αυτά ενώπιον του υπουργού Μεταφορών Αλέξη Βαφεάδη, ομάδας υψηλόβαθμων τεχνοκρατών και ομάδας αξιωματικών της Αστυνομίας. Και πιο ανησυχητικό ήταν ότι άκουγαν τις καταγγελίες, χωρίς να οργίζονται. Πάνω από τη συνεδρία, πλανιόταν η τραγωδία του 1981 στον Μονιάτη, όπου σχολικό λεωφορείο, έχασε τα φρένα κατεβαίνοντας από το Τρόοδος, έπεσε σε δεξαμενή, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τρεις μαθήτριες, ο οδηγός να χάσει το χέρι του και να τραυματιστούν 49 άτομα. Μετά από αυτό έκτισαν προστατευτικό τοίχο στην περίφημη «κούρβα του θανάτου».
Μοιραία το μυαλό, πάει στο μακρινό 2005 και στο τραγικό ατύχημα ή στο έγκλημα για πολλούς, με το αεροπλάνο της «ΗΛΙΟΣ», στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 121 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά. Χάθηκε και τουλάχιστον ακόμη ένα αγέννητο παιδί, το οποίο συνήθως δεν λέγεται. Και για όσους θυμούνται, πριν από το μοιραίο ταξίδι παρουσιαζόταν η ιδιωτική αεροπορική εταιρεία, με τους επώνυμους μετόχους, τους ακριβοπληρωμένους συμβούλους και τους ξακουστούς διευθυντές, ως το «ανφάν γκατέ» της κυπριακής επιχειρηματικότητας. Και μόλις έγινε το μεγάλο κακό, ποιος τους είδε όλους αυτούς, οι οποίοι από «υπεράνθρωποι» έγιναν «ανθρωπάκια». Και τι δεν λέχθηκε τότε, με το προβληματικό αεροπλάνο, τον ακατάλληλο πιλότο και τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Αλλά όλα σύντομα ξεχάστηκαν, εκτός από τις «κατάρες» των συγγενών, οι οποίες ακόμη επαναλαμβάνονται στα μνημόσυνα. Μπορεί οι πρωταγωνιστές της τραγωδίας να γλίτωσαν από την ανθρώπινη δικαιοσύνη, αλλά σίγουρα υπάρχουν και οι ερινύες και η θεία δίκη.
Μόλις τρία χρόνια αργότερα, το 2008 ένα σκοτεινό βράδυ, έπεσε η στέγη του νεόδμητου Δημοτικού Θεάτρου στη Λευκωσία. Μερικές μέρες προηγουμένως κάθονταν στις αναπαυτικές καρέκλες του θεάτρου, ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κυπριακή πολιτική ηγεσία και εκατοντάδες «επώνυμοι» και «ανώνυμοι» πολίτες. Μερικές ώρες προηγουμένως διασκέδαζαν στο θέατρο εκατοντάδες παιδιά. Ο Θεός μάς λυπήθηκε, ήταν η κοινή παραδοχή όλων, πιστών και απίστων. Ξεκίνησαν οι έρευνες, ξεκίνησαν οι οργίλες δηλώσεις, ξεκίνησαν οι ατέλειωτες συζητήσεις εντός και εκτός Βουλής. Αποτέλεσμα ήταν κανείς να μην τιμωρηθεί, κανένας να μην αναλάβει την ευθύνη, οι αρμόδιοι να «ποιούν την νήσσα» και ο φορολογούμενος πολίτης να πληρώσει ξανά και ξανά τα σπασμένα.
Στη μακρά μαύρη λίστα με τις τραγωδίες, βρίσκεται και η πτώση του ελικοπτέρου της Εθνικής Φρουράς, με τον αρχηγό της Δύναμης τον Ευάγγελο Φλωράκη και ομάδα αξιωματικών. Από τότε μέχρι σήμερα κανένας δεν βγήκε επισήμως να ανακοινώσει τα αίτια της τραγωδίας, ενώ οι υποψίες για προβληματικό ελικόπτερο, για προβληματική συντήρηση, ακόμη και για τρέλες στον αέρα, πάνε και έρχονται. Το 2006 συνετρίβη ρωσικό επιθετικό ελικόπτερο στην Πάφο, ένα με Ελληνοκύπριο αξιωματικό και έναν Ρώσο εκπαιδευτή. Τότε λέχθηκε ότι αιτία ήταν ο καύσωνας, ο οποίος ήταν ακατάλληλος για ρωσικά ελικόπτερα, αλλά μέχρι εκεί. Πριν από μερικές μέρες ο αρχηγός της Αστυνομίας Στέλιος Παπαθεοδώρου ανέφερε στην Επιτροπή Μεταφορών της Βουλής ότι το «μισό» αρχηγείο Αστυνομίας είναι κενό. Ο χώρος όπου βρισκόταν το ΓΕΕΦ δεν χρησιμοποιείται, γιατί υπάρχουν στατικά προβλήματα. Καλά, γιατί παραμένει στο άλλο μισό η ηγεσία της Δύναμης και ένα σωρό άλλες νευραλγικές υπηρεσίες. Δεν φοβούνται άραγε κάθε φορά που εισέρχονται στον χώρο μήπως πέσει το κτίριο πάνω από τα κεφάλια τους; Το υπουργείο Εργασίας για χρόνια έλεγαν ότι είναι επικίνδυνο. Ευτυχώς πρόλαβαν και μετακόμισαν σε πολυτελέστατα γραφεία στο κέντρο της Λευκωσίας. Το περίφημο Παρθεναγωγείο, έξω από την Εκκλησία της Φανερωμένης στη Λευκωσία, όταν φοιτούσαν παιδιά –στην πλειονότητά τους ξένοι– ήταν καλό και άγιο. Αλλά για να εισέλθουν στον χώρο οι καθηγητές και οι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής Σχολής, χρειάστηκε να γίνουν έργα πολλών εκατομμυρίων ευρώ, για να μην πέσει πάνω στα κεφάλια τους. Αυτοί φαίνεται κάτι περισσότερο γνωρίζουν.
Τα επικίνδυνα, μολυσμένα και προβληματικά κτίρια στη δημόσια υπηρεσία είναι δυστυχώς πάρα πολλά και σκοτώνουν καθημερινώς και καρκίνους και άλλες ασθένειες προκαλούν σε πολλούς εργαζόμενους. Το ερώτημα είναι αν σε αυτό τον «μαύρο κατάλογο» βρίσκεται και το Προεδρικό Μέγαρο και αν μετά το 1974 ελέγχθηκε ποτέ η στατικότητά του. Ευτυχώς ακόμη μας «λυπάται» ο Θεός.
