Του Παναγιώτη Καπαρή
Ο πελλός θέλει τον αντίπελλο του, έλεγε «τσιάκος» αστυνόμος πριν από μερικές δεκαετίες στη Λεμεσό. Πριν ακόμη κατασκευαστεί ο αυτοκινητόδρομος Λεμεσού - Πάφου, οι οδηγοί ήταν υποχρεωμένοι να διέρχονται από τις βρετανικές βάσεις. Ένας νέος Βρετανός αστυνόμος το είδε αλλιώς και θέλησε να εφαρμόσει, κατά γράμμα, τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Έβαλε τους Ελληνοκύπριους αστυνομικούς των βάσεων να σταματούν και να καταγγέλλουν χωρίς «οίκτο» τους οδηγούς. Σε κάθε κατηφόρα έστηναν ραντάρ και κατήγγελλαν τους οδηγούς, ακόμη και αν έτρεχαν πέντε μίλια πάνω από το όριο. Τότε δεν υπήρχαν τα εξώδικα και έπρεπε να τρέχουν στα δικαστήρια, τα οποία ξαφνικά δεν προλάβαιναν να επιβάλλουν πρόστιμα. Οι οδηγοί ξεκίνησαν τα παράπονα και τις διαμαρτυρίες. Ο «μάγκας» αστυνόμος της Λεμεσού πήρε τηλέφωνο τον Βρετανό συνάδελφό του και τον παρακάλεσε να δει με λίγο διαφορετική ματιά το θέμα και του είπε ότι δεν είναι εγκληματίες οι οδηγοί, είναι φτωχαδάκια, και δεν αξίζει τον κόπο τόση ταλαιπωρία και τόσα πρόστιμα. Ο Βρετανός ούτε να ακούσει. Τότε ο αστυνόμος της Λεμεσού έβαλε δύο αστυνομικούς με γνώσεις αγγλικών στην είσοδο και την έξοδο των βρετανικών βάσεων. Σταματούσαν όλα τα αυτοκίνητα με Βρετανούς και κατήγγελλαν τους οδηγούς για ταχύτητα και άλλα πολλά ασήμαντα παραπτώματα. Σε μια βδομάδα «βρεγμένος» ο Βρετανός αστυνόμος πήρε τηλέφωνο τον συνάδελφό του και τον κάλεσε σε γεύμα για να βρουν μια λύση στο «πρόβλημα». Από εκείνη την ημέρα όλα ήταν «μέλι γάλα» και σταμάτησε το κυνήγι «μαγισσών».
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για δεκαετίες η Νέα Υόρκη ήταν μια επικίνδυνη πόλη. Πριν από μερικά χρόνια ένας δήμαρχος, σε συνεργασία με τον σερίφη –να σημειωθεί ότι οι σερίφηδες εκλέγονται από τους πολίτες– θέλησαν να μετατρέψουν την πόλη, με οποιοδήποτε κόστος, σε μια από τις πιο ασφαλείς πόλεις στον κόσμο, όπως και τελικά το πέτυχαν. Άρχισαν να συλλαμβάνουν πολίτες, για μικρά αδικήματα, όπως ταχύτητα, παράνομη στάθμευσης και άλλα πταίσματα και να τους στέλνουν σε φυλακές. Στο «πογκρόμ» συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Οι Αμερικανοί έχουν μια πολύ καλή συνήθεια να αναθέτουν σε ανεξάρτητους φορείς, να ελέγχουν κάθε δαπάνη και κάθε απόφαση, χωρίς να το γνωρίζουν οι ελεγχόμενοι. Οι εκθέσεις τους δεν είναι μόνο λογιστικές, αλλά καταγράφουν τα κέρδη και τις ζημιές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές και μάλιστα με στατιστικά νούμερα. Οι ελεγκτές εντόπισαν ότι εκτοξεύτηκε η εγκληματικότητα εκτός Νέας Υόρκης, με πρωταγωνιστές άτομα τα οποία φυλακίστηκαν για δευτερεύοντα αδικήματα στη Νέα Υόρκη. Την ίδια ώρα εκτοξεύτηκαν άλλου είδους εγκλήματα στη Νέα Υόρκη, τα οποία είχαν σχέση με τις διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις και το οικονομικό έγκλημα, σε ανώτερα δώματα της κοινωνίας. Το τελικό συμπέρασμα, σύμφωνα και με τα στατιστικά δεδομένα, ήταν ότι η «μηδενική ανοχή» στη Νέα Υόρκη δεν ήταν προς το συμφέρον της χώρας, αλλά αντιθέτως έφερε –συνολικά– αρνητικά αποτελέσματα. Οι αμερικανικές εφημερίδες παρομοίασαν τις ενέργειες του δημάρχου και του σερίφη με την καταστροφική ιστορία της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική και από τότε δεν τόλμησε άλλος να επαναλάβει το πείραμα.
Στην Κύπρο, τους τελευταίους μήνες έγινε ένα σιωπηλό «πογκρόμ», με τις κάμερες φωτοεπισήμανσης οι οποίες πάνε να οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη. Σε μια μέρα, έγιναν παράνομοι σχεδόν όλοι οι Κύπριοι, με πρόστιμα εκατοντάδων ευρώ και με «απειλητικούς» βαθμούς ποινής. Ο υπουργός Μεταφορών και η υπουργός Δικαιοσύνης, περί «άλλων τυρβάζουν» και άφησαν τους «ένστολους» και τους «μανδαρίνους» να κάνουν «παιχνίδι». Αναγκάζονται τώρα οι βουλευτές να τρέχουν για να μειώσουν τα πρόστιμα και τον χρόνο διαγραφής των βαθμών ποινής, ώστε να προλάβουν τα χειρότερα. Σε λίγες βδομάδες οι «τιμωρημένοι» δεν θα μπορούν να ανανεώσουν τις άδειες κυκλοφορίας, δεν θα μπορούν να μεταβαίνουν στις δουλειές τους και οι φτωχοί θα καταστούν πλέον πεινασμένοι, από τα εξοντωτικά πρόστιμα. Κατά τα άλλα τα ναρκωτικά θερίζουν, οι μεθυσμένοι τρέχουν δαιμονισμένα και τα θανατηφόρα αποδίδονται μόνο στον «αόρατο» ανθρώπινο παράγοντα. Η ψυχολογική διάσταση, του φόβου με τις κάμερες στα φώτα τροχαίας, ούτε καν αναφέρεται.
Όλοι αυτοί οι αρμόδιοι και οι αναρμόδιοι, ας μετακινηθούν λίγο από τα αποτυχημένα βρετανικά πρότυπα, ας πάνε στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αμερική, ακόμη και στα Κατεχόμενα, για να δουν πώς εφαρμόζουν το σύστημα φωτοεπισήμανσης. Τοποθετούν προειδοποιητικές ευδιάκριτες πινακίδες, στα 300 στα 200 και στα 100 μέτρα πριν από τις κάμερες, και μόνο ένας «τυφλός» δεν μπορεί να μειώσει την ταχύτητα. Η προστιμολαγνεία, με τις αμαρτωλές κάμερες, είναι μια απάτη, όπως απάτη είναι η εντύπωση ότι η εξουσία είναι ασύδοτη. Όλα εδώ πληρώνονται και για τους μικρούς και για τους μεγάλους, και η θεία δίκη δεν κάνει λάθος.
