Του Απόστολου Κουρουπάκη
Φτάνει στο τέρμα της και αυτή η προεκλογική περίοδος και μάλλον δεν μάθαμε και πολλά για το πώς επιθυμούν οι βασικοί υποψήφιοι για την προεδρία της Δημοκρατίας να δουν τη χώρα, όχι μετά τη 12η Φεβρουαρίου, αλλά μετά την ολοκλήρωση της πενταετούς θητείας του. Δεν μάθαμε τίποτε καινούργιο, κι ας παρακολουθήσαμε διάφορα ντιμπέιτ, τα οποία ουσιαστικά ήταν παράλληλοι μονόλογοι, οι οποίοι είχαν αφορμή κάποια ερώτηση του/της δημοσιογράφου, διότι στην πραγματικότητα δεν απαντούσαν, στρεψοδικούσαν και κατέφευγαν σε ad hominem επιθέσεις.
Θυμήθηκαν στα επιτελεία και για ακόμη μία φορά τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄, την τενέκκα του Γλαύκου Κληρίδη, και τον Γεώργιο Γρίβα, και μετά περιμένουν από τη νέα γενιά να ενδιαφερθεί για τα πολιτικά πράγματα.
Ζήσαμε μία προεκλογική περίοδο, όπου η εισπήδηση έγινε τέχνη, αναλόγως με το πού έγερνε η πλάστιγγα, διάφοροι και διάφορες αποφάσισαν να αλλάξουν καράβι, αν πάρουμε τη λέξη κατά την ερμηνεία της στα ναυτικά πράγματα, ενώ ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά την εκκλησιαστική ερμηνεία της λέξης απέφυγε οποιαδήποτε εισπήδηση, μεγάλης έκτασης, και δεν αναμείχθηκε στα προεκλογικά πράγματα, και λειτούργησε «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτον» χωρίς όμως να σκέφτεται πως «περίλυπος έστιν η ψυχή του», αφού δήλωσε πως όποιος από τους τρεις και αν εκλεγεί θα είναι κάτι σαν συνέχειά του...
Για ακόμη μία φορά υποσχέθηκαν μεταμόρφωση της χώρας, ανάπτυξη πέρα από τα σύνορά μας. Τα προεκλογικά «θα» εκατοντάδες, και μάλιστα εκπεφρασμένα με βεβαιότητα και προϋπολογισμένα, όχι λόγια του αέρα, που μπορούν να τινάξουν την οικονομία μας στον αέρα. Λόγια σταράτα και δεσμεύσεις κατά πάντα υπολογισμένες.
Για το μείζον ζήτημα της Κυπριακής Δημοκρατίας πολλές οι απόψεις, αλλά και οι αλληλοκατηγορίες. Άνοιγμα του Βαρωσιού, τουρκικές βάσεις στην Καρπασία, στο Λευκόνοικο, γεωτρύπανα, χαμένες ευκαιρίες λύσεις, συνομιλίες που αργούν να γίνουν... τετελεσμένα που χρειάζονται εθνική συνεννόηση για να αντιμετωπιστούν και όχι κοκορομαχίες και λόγια έπεα πτερόεντα. Ακούσαμε πολλά στα ντιμπέιτ, στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, στις συνεντεύξεις των περισσοτέρων... τα περισσότερα, κατά την ταπεινή μου άποψη, χιλιοειπωμένα, άλλα λόγια κρότου λάμψης, ιδέες που απλώς ακούγονται ωραίες και συμπαγείς... αλλά που είναι κενές περιεχομένου.
Φτάνουμε στο τέλος μιας προεκλογικής περιόδου, κατά την οποία «ανίερες συμμαχίες» δημιουργήθηκαν, ελπίζοντας σε Ειρήνη της Βεστφαλίας, για το κοινό καλό, άλλες κυοφορούνται, και μοιάζουν να έχουν χαρακτηριστικά σωτηριολογικά, διότι «Hannibal ante Portas». Μοιάζουν όλοι να θέλουν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, κυνηγάνε το κοινό όφελος, αλλά φαίνεται πως δεν έχουν υποτάξει την ατομική τους βούληση, για να θυμηθούμε και τον Ρουσσώ.
Παρόλα τα παραπάνω χρέος αναφαίρετο του πολίτη, κάθε πολίτη, είναι η προσέλευση στην κάλπη, ώστε να μπορέσει αργότερα να απαιτήσει τα υπεσχημένα, ψηφίζοντας είναι ωσάν ο κερδισμένος να έχει υπογράψει μία συναλλαγματική, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο οφειλέτης και ο πολίτης ο πιστωτής. Οφείλει να λοιπόν ο νέος πρόεδρος να μην αθετήσει όσα έχει τάξει, διότι το τάξιμο και το ξετάξιμο δεν είναι στις επιλογές όπου θέλει να εγκατοικήσει στον Λόφο. Η ψήφος λοιπόν όλων είναι η εγγύηση ότι ο νικητής των εκλογών δεν είναι απόλυτος δημοκρατικός άρχων, αλλά υπηρέτης του λαού.
