Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η παράσταση «Το σκοπευτήριο» του Μιχάλη Παπαδόπουλου, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μανναρίδου-Καρσερά φέρνει επί σκηνής ένα υπαρκτό υπαρξιακό δίλημμα, αυτό της πολιτικής τοποθέτησης έναντι της πραγματικότητας της ζωής και ηθικών διλημμάτων. Ο συγγραφέας μέσα από το έργο του «Το Σκοπευτήριο» προσπαθεί να τοποθετήσει στο θεατρικό σανίδι δύο δυσάρεστες καταστάσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν δύο γονείς. Ο συγγραφέας επιλέγει δύο ιστορίες που εκτυλίσσονται μέσα σε ένα οικογενειακό «αριστερό» διαμέρισμα, το οποίο βρίσκεται στην εμβληματική συνοικία της Καισαριανής. Τα τραγικά συμβάντα έχουν την αφετηρία τους στην πλατεία του Σκοπευτηρίου, ενός τοπόσημου, ενός σημείου που είχε αφήσει έντονο το αποτύπωμά του σε χιλιάδες Αριστερούς. Οι ήρωες, οι γονείς, με αριστερό παρελθόν, που μάλλον έχει αρχίσει να ξεθωριάζει, όπως και οι σχέσεις τους και στο επίκεντρο, ο γιος, που είχε τα πάντα, και είναι είτε θύτης είτε θύμα.
Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος δημιούργησε δύο ιστορίες, με πρώτη ύλη στη μία τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, και στη δεύτερη την ομοφοβία και την τυφλή βία εναντίον σε οτιδήποτε δεν εντάσσεται στην κανονικότητα της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας. Σε αυτό το δίπολο ο συγγραφέας έβαλε μία αστική οικογένεια, αριστερού και αγωνιστικού παρελθόντος, η οποία όμως βρίσκεται στη μέγγενη μιας απόφασης, αναλόγως της θέσης στην οποία βρίσκεται ο γιος της οικογένειας. Στη μία ιστορία ο γιος εμπλέκεται σε ρατσιστική επίθεση, έχοντας ωστόσο μεγαλώσει σε μία οικογένεια που δεν εμφορείται από παρόμοια συναισθήματα και στην άλλη πέφτει θύμα ομοφοβικής βίας, με τους γονείς, αν και προοδευτικοί, να μην μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση, όσον αφορά κυρίως την καταγγελία ή όχι του περιστατικού. Κοινός παρονομαστής και στις δύο ιστορίες είναι η βία και η ομοφοβία, που ωστόσο, σε καθεμία από αυτές παίρνει το ανάλογο βάρος.
Η σκηνοθεσία της Μαρίας Μανναρίδου-Καρσερά κινείται στον άξονα της απορίας των ηρώων για το πώς αντιμετωπίζουν τις δύο ακραίες καταστάσεις, ρυθμίζοντας τον ρυθμό των ηθοποιών, τοποθετώντας τους στον ασφυκτικό μικρόκοσμό τους, και κατ’ επέκταση στο σαλόνι του διαμερίσματός τους.
Η ερμηνεία του Χάρη Κκολού κινείται με φυσικότητα μεταξύ του αριστερού διανοούμενου και του παραδοσιακού άντρα, που δεν είναι ακόμα σίγουρος πώς συμπεριφέρεται ένας πατέρας και δη αριστερός στον ομοφυλόφιλο γιο του. Η ομοφυλοφιλία είπαμε έχει κύριο ρόλο και στις δύο ιστορίες, ως λυδία λίθος της προοδευτικότητας. Η βία, ωστόσο, δεν είναι ανεκτή, κάτι που ο Κκολός ως πατέρας δεν το διαπραγματεύεται.
Η Χριστίνα Χριστόφια χωρίς δυσκολία καταφέρνει να ενσαρκώσει τη μητέρα και τη σύζυγο που προσπαθεί να ζυγίσει το καθήκον με τα πιστεύω και τα πρέπει της. Και στον χαρακτήρα της Χριστόφια διακρίνονται στοιχεία μέτρησης του χαρακτήρα της. Μάνα, δημοσιογράφος, άνθρωπος με αριστερό παρελθόν… Οι απορίες αυτές διαγράφονταν σε ολόκληρη την ερμηνεία της.
Εξαιρετικός ο Μιχάλης Καζάκας και στους δύο ρόλους του, καταφέρνοντας να αποδώσει και το θύμα και τον θύτη με αποτελεσματικό τρόπο. Ο Καζάκας παίρνει τα ηνία των ρόλων του και τιθασεύει τους χαρακτήρες που υποδύεται με πίστη.
Το κείμενο του Μιχάλη Παπαδόπουλου είναι επίκαιρο και χωρίς κειμενικούς και νοηματικούς μεγαλοϊδεατισμούς, δείχνει πώς διλήμματα που ίσως να πιστεύουμε ότι δεν μας αφορούν μπορούν να έλθουν ανά πάσα στιγμή ενώπιόν μας και πώς αυτά εύκολα δύνανται να βάλουν τον καθένα και την καθεμία από εμάς στη δίνη δυσάρεστων αποφάσεων.
