Του Απόστολου Κουρουπάκη
Την περασμένη Κυριακή παρακολούθησα στο θέατρο Ανεμώνα την τελευταία παράσταση του έργου «Κολιέ από μαργαριτάρια» της Κύπριας συγγραφέως Μαριλένας Αχιλλέως, σε σκηνοθεσία Αντρέα Τηλεμάχου, ο οποίος ήταν και ο πρωταγωνιστής της παράστασης.
Το θεατρικό έργο της Αχιλλέως, το οποίο –αν δεν κάνω λάθος– είναι το πρώτο της, καταπιανόταν με την ιστορία της Δήμητρας της Λέσβου, που ζούσε στη Συκαμινιά της Λέσβου και βρήκε τραγικό θάνατο στην Αθήνα, θύμα εγκατάλειψης τροχαίου δυστυχήματος. Ενός ατόμου που επιθυμούσε να είναι γυναίκα, αλλά ο μικρόκοσμος της γενέτειράς του, και η οικογένειά του, δεν μπορούσαν να το αποδεχθούν, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.
Κατ’ αρχάς οφείλω να αναγνωρίσω στο Θέατρο Ανεμώνα και στους καλλιτεχνικούς του διευθυντές, Αντρέα Τηλεμάχου και Μάριο Ξενοφώντος, ότι ανέβασαν το έργο μιας νέας συγγραφέως, της Μαριλένας Αχιλλέως, δείχνοντας έτσι έμπρακτα την εμπιστοσύνη τους σε μία νέα γραφή και μάλιστα με ένα έργο ιδιαίτερο ως προς τη θεματική του, τη ζωή ενός ατόμου που περιθωριοποιήθηκε, που χλευάστηκε και που ταλαιπωρήθηκε, λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού, αλλά και την επιθυμία του να αυτοπροσδιορίζεται ως Δήμητρα, αντί για το όνομα που του δόθηκε κατά τη γέννησή του, δηλαδή Δημήτρης.
Η επιλογή επίσης να παρασταθεί το έργο κρίνω ότι είναι παρακινδυνευμένη, μιας και είναι ένα δύσκολο θέμα και εν πολλοίς ταμπού στη χώρα, ή έτσι τουλάχιστον νομίζουμε. Από πλευράς λοιπόν του Θεάτρου Ανεμώνα ήταν μία γενναία επιλογή, διπλά γενναία, διότι από τη μία δίνει χώρο σε μία νέα συγγραφέα να δοκιμαστεί και από την άλλη επιλέγει να το κάνει με ένα δύσκολο θεματικά έργο. Δύσκολο γιατί αφορά πρόσφατα γεγονότα, αλλά και έργο που είναι επιρρεπές στο να γλιστρήσει στον μη σεβασμό του προσώπου, στη γελοιοποίηση, ή και στη δαιμονοποίηση. Ευτυχώς ο Τηλεμάχου, και σκηνοθετικά και υποκριτικά, κράτησε τον χαρακτήρα της Δήμητρας ακέραιο, κάτι που λογικά θα είχε κάνει και η Αχιλλέως στο κείμενό της. Ένα κείμενο που ακολουθεί μάλλον το θέατρο της τεκμηρίωσης, με μάλλον επιτυχημένο τρόπο, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για την πρώτη συγγραφική της προσπάθεια.
Το έργο της Αχιλλέως, όπως άλλωστε η ίδια η ζωή της Δήμητρας, όπως τη διηγείται και η ίδια η Δήμητρα, βάζει στο επίκεντρο αρκετά ζητήματα, όπως είναι η ψυχιατρικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, η άρνηση από τον οικογενειακό περίγυρο, και άλλα, που όσο και αν φαίνονται ότι είναι ξεπερασμένα, δυστυχώς δεν είναι ακόμα για μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.
Αυτή την εικόνα της κοινωνίας, οι συντελεστές της παράστασης (Αντρέας Τηλεμάχου, Γιάννα Λευκάτη, Έλια Ιωαννίδου, Ευαγόρας Θεοδοσίου, Νικόλας Πέτρου, Μαρίνος Ξενοφώντος και οι Αντρέας Αλκιβιάδης και Μάριος Κωνσταντίνου) τη μετέφεραν στο κοινό, το οποίο, ιδιαίτερα σε αυτή την παράσταση, το παρακολουθούσα, διότι με ενδιέφερε ιδιαίτερα να δω τις αντιδράσεις του. Και αυτές οι αντιδράσεις μού έδειχναν πως η ιστορία της Δήμητρας περνούσε στον κόσμο και μακάρι οι δυσκολίες της και οι αγώνες της να τους εντυπώθηκαν και να στάθηκαν τροφή για σκέψη και η όποια συναισθηματική αντίδραση του κοινού να μην είναι εφήμερη.
Το «Κολιέ από μαργαριτάρια» της Μαριλένας Αχιλλέως ήταν μία πρώτη καλή προσπάθεια, ελπίζω σε επόμενα βήματα. Η επιλογή του Θεάτρου Ανεμώνα επίσης να εμπιστευτεί την Αχιλλέως κρίνω πως τους δικαίωσε και θα ήθελα να δω και άλλες παρόμοιες κινήσεις.
