Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η πολιτική και ο κόσμος της είναι στενά συνδεδεμένη με τον ίδιο τον πολιτισμό και ιδιαίτερα στη μοιρασμένη Κύπρο, που εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες ακροβατεί στα σχοινιά της. Οι δε πολιτικοί της νήσου επίσης εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες απευθύνονται στους πολίτες αυτής της γης, γυναίκες και άντρες, ωσάν να είναι ερίφια και πρόβατα και ο καθείς τα μαντρίζει όπου τον βολεύει. Κάθε κομματικός σχηματισμός έχει και τους δικούς του τουρκόπουλους και τσοπάνηδες, στους οποίους αναθέτει βασικά καθήκοντα... με κυριότερο τον ρόλο του τσομπανόσκυλου, με τους από πάνω να ελέγχουν αν όλα βαίνουν καλώς και αν ακολουθείται η πεπατημένη.
Κυρίαρχοι θεσμοί, επίσημοι ή όχι, ανά καιρούς παίρνουν τον λόγο και δίνουν το σύνθημα, σφυρίζουν στους από κάτω τους την έναρξη του μαντρίσματος... δίνοντας και τα κατάλληλα εργαλεία, που στην κυπριακή περίπτωση δεν είναι τίποτε άλλο από ονόματα ιστορικών προσώπων, τα οποία ελλείψει νέων, είναι οι «φωτεινοί σηματοδότες» μιας συνέχειας που δεν λέει να λείψει. Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄, Γλαύκος Κληρίδης, Γεώργιος Γρίβας, παρακαταθήκη του Εζεκία Παπαϊωάννου, και μαζί με αυτούς παρωχημένους πολιτικούς τίτλους, όπως αυτός του εθνάρχη, που σε καμία άλλη χώρα του κόσμου, που θέλει να λέγεται σύγχρονη δεν χρησιμοποιούνται πλέον.
Αυτές οι πολιτικές μαντρίσματος, αυτή η ανεξάντλητη προγονολατρεία και ιεροποίηση ανδρών επιφανών φυσικά και επηρεάζει και τον πολιτισμό της χώρας, όχι τις επί μέρους εκφάνσεις του, αλλά το γενικότερο πλαίσιό του. Όλα στον πολιτισμό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κινούνται στο δίπολο δεξιοί κα αριστεροί, όλοι/ες και όλα ακροβατούν από το ένα άκρο στο άλλο. Συντεχνίες, απόψεις, θεάσεις και θεωρήσεις της Τέχνης, της κάθε τέχνης, πρέπει να βρουν χώρο και θέση σε αυτό το δίπολο. Όλα μοιράζονται εκατέρωθεν του πολιτικού συστήματος, και όταν η συγκεκριμένη τοποθέτηση δεν είναι εύκολη υπόθεση βλέπουμε μία υβριδική κατάσταση, η οποία συμπυκνώνεται στη φράση «Και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα», διότι πρέπει, κάποιες φορές να τα πηγαίνουμε με όλους καλά.
Φυσικά, κανείς από τους πολιτικούς ταγούς αυτής της χώρας δεν φημίζεται για πολιτιστική ζέση, και ακολούθως και οι ακόλουθοι των κομμάτων. Όλα στο τέλος μπαίνουν στη συζήτηση τι έκανε ο τάδε το 1930, το 1950, το 1960, το 1970 και τι έγινε εκείνες τις δεκαετίες και πάει το παραμύθι κορδόνι μέχρι τις μέρες μας. Ελλείψει ηγετών, κοιτάμε πίσω, για να δούμε ποιους θα χρησιμοποιήσουμε ώστε να προσελκύσουμε ωφέλιμο κοινό, είτε για να προσέλθει στις κάλπες, είτε για να προσέλθει στα θέατρα, στις εκθέσεις, στα φεστιβάλ. Ελλείψει στιβαρού και σύγχρονου πολιτικού λόγου, που είναι παγκόσμιο φαινόμενο και ουχί κυπριακό μόνο, οι πολιτικοί μας αναμασούν κούφια λόγια, ξεπερασμένες ατάκες και παρωχημένα συνθήματα, τα οποία εξυπηρετούν συγκεκριμένη μάζα πολιτών, μια μάζα όμως που με έναν περίεργο τρόπο επηρεάζει τον ίδιο τον πολιτισμό της χώρας.
Ελλείψει πολιτικών που έχουν όραμα, που έχουν σκεφτεί πώς θα θέλουν να έχουν αφήσει τη χώρα, όταν θα τελειώσει η προεδρική τους θητεία, μας πηγαίνουν στο παρελθόν, το οποίο το προβάλλουν ωσάν να είναι κάτι κοντινό, κάτι που αφορά το σήμερα και πρέπει να το διατηρήσουμε. Και αυτή η ανιστορική προβολή έρχεται και κολλά στο δέρμα του πολιτισμού μας και είναι αδύνατον πολλές φορές να πάμε έστω και ένα βήμα παρακάτω.
Λείπουν εκείνοι οι άνδρες πολιτικοί, λείπουν εκείνες οι γυναίκες πολιτικοί, που θα βάλουν κάτω τα δεδομένα της κοινωνίας του σήμερα και θα σκεφτούν δημιουργικά, επ’ ωφελεία όλων, και όχι μόνο των οικονομικά ισχυρών και των κομματικών μηχανισμών. Φταίμε και εμείς τα μέσα, φυσικά, αφού γινόμαστε παθητικοί δέκτες νέων λέξεων και ιδεών άκριτα, απλώς για να κάνουμε τη δουλεία μας. ∆εχόμαστε να μας κοροϊδεύουν με λόγια που αν τα ακούγαμε από έναν φίλο ή μία φίλη μας, απλώς θα λέγαμε ότι μας λέει παραμύθια.
Τώρα αυτό γίνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου βγάζουν/με όλοι μας τον θυμό μας, καταγγέλλουμε, στηλιτεύουμε, κατακεραυνώνουμε και αμέσως πάμε στο επόμενο ποστ. Περιμένουμε ωσάν τα όρνια την επόμενη ατάκα, του επόμενου πολιτικού ή της επόμενης πολιτικού για να αρχίσουμε να ξαναθυμώνουμε και πάει το γαϊτανάκι γύρω γύρω και στο τέλος και οι πολλοί και οι λίγοι χορεύουμε στον ρυθμό των ακόμα ολιγότερων. Ασχολούμαστε με το αν ο κ. Χριστοδουλίδης είναι ο Μακάριος της εποχής μας... αντιλαμβάνεστε πόσο άκυρο είναι κάτι τέτοιο; Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, απαντήσεις επί απαντήσεων, για κάτι που είναι τόσο απλό, δεν μπορείς να συγκρίνεις τον Μακάριο της πολύ μακράς πολιτικής διαδρομής σε ταραγμένα και εντελώς διαφορετικές δεκαετίες με τον κ. Χριστοδουλίδη, ο οποίος λειτούργησε και λειτουργεί στο 21ο αιώνα, όπου όλα είναι διαφορετικά.
Κλείνοντας σημειώνω πως όσο δεν συμφιλιωνόμαστε με την ιστορία μας, έστω την πρόσφατη, τόσο θα τη βρίσκουμε μπροστά μας, όχι ως μάθημα, αλλά ως μπαμπούλα, για να τρώμε το φαΐ μας, ό,τι φαγητό μάς σερβίρουν όμως οι άλλοι!
