Της Ελένης Ξένου
Πρώτα μου δείχνει τους Όνειρους. Μετά τη Νυξ. Θεότητες του ύπνου, της νύχτας και των ονείρων, διαλέγει για να ονοματίσει τα έργα του. Ακόμη δεν ξέρει πού θα τα κρεμμάσει λέει, ποιό θάναι δίπλα από ποιό, θα τον βοηθήσει ο Σ που θα έρθει εδώ στο χώρο σε μια-δύο μέρες, προς το παρόν περπατάμε με προσοχή ανάμεσα τους, κάποια είναι ακουμπισμένα στον τοίχο, αλλά στο πάτωμα, τα περιεργαζόμαστε με τρυφερότητα, αυτό αρμόζει άλλωστε στα όνειρα, η τρυφερότητα. Ακόμα μια έκθεση του λέω, εκείνος χαμογελάει, πόσες και πόσες περάσαμε μαζί, από την πρώτη την πειραματική σε ένα μικρό μπάγκαλοου κάπου στην ζούγκλα της Ταυλάνδης όπου κολλούσαμε τα σχέδια στους ξύλινους τοίχους με σέλοτειπ και συνειδητή αμεριμνησία, μέχρι αυτήν σήμερα κάπου σε ένα στενό της Παλιάς Λευκωσίας, σε μια άφατη πλέον συμφυλίωση με το αίνιγμα που ορίζει την ύπαρξη μας.
Τα όνειρα του τον παίδευαν τους τελευταίους μήνες, ξυπνούσε μέσα στην νύχτα και δεν μπορούσε μετά να κλείσει μάτι μέχρι που αποφάσισε να τα ζωγραφίζει για να ησυχάσει, για να τα ησυχάσει, διάλεξε μάλιστα καινούργιο υλικό, βούτηξε μέσα στις λαδομπογιές και χτυπήθηκε με το πινέλο του ώσπου να άνοιξει η μυστική κρύπτη που οδηγεί σε ένα άλλο σύμπαν, πολύ πιο μαγικό. Ανοίγει κρασί, το γιορτάζουμε προκαταβολικά, δεν πίνω πια αλκοόλ αλλά σηκώνω το ποτήρι ψηλά και εύχομαι στην υγειά μας, η ευχή εκτοξεύεται στον αέρα σαν φωτοβολίδα, φτάνει μέχρι τον βραδυνό ουρανό, διασχίζει τα αστέρια και παίρνει θέση δίπλα στο φεγγάρι, θα είναι πανσέληνος όπου νάναι, μια δύο μέρες ακόμα και το φεγγάρι ολόγιομο θα λούζει τα όνειρα και τους Όνειρους μας.
Θα σε δώ το Σάββατο του λέω, τον καληνυχτίζω και διαλέγω να περπατήσω μέχρι το σπίτι, τα σοκκάκια της παλιάς πόλης έχουν μια άλλη αύρα το βράδυ, αχνοφαίνεται κάτω από τους φανοστάτες σαν ομίχλη αλλά δεν είναι ομίχλη, υποψιάζομαι πως είναι οι ψύθιροι των ταπεινών αιώνων που κυκλοφορούν αδέσποτοι ψάχνοντας κάπου μια στέγη, δεν την βρίσκουν πουθενά και πάνε και κάθονται κάτω από τις λάμπες σαν ζωύφια. Από τα μπαράκια ακούω διάφορες μουσικές να ξεχύνονται στα πεζοδρόμια, το παράταιρο σμίξιμο της μιας με την άλλη παρενοχλεί την ησυχία του ουρανού, μακάρι να μπορούσα να βάλω τον κόσμο στην σίγανση για λίγο, αυτό το εύχομαι συχνά-πυκνά τον τελευταίο καιρό και ειδικά βράδια σαν το αποψινό που υποψιάζομαι πως τα αστέρια κάτι λένε μεταξύ τους, κάτι λένε και με το φεγγάρι. Προσπερνώ μπόλικες γάτες που αράζουνε πλάι στο φύλακα της Αρχιεπισκοπής και άλλες τόσες που περιφέρονται σαν δικαιούχοι στην αυλή του Παγκυπρίου, με περιεργάζονται ή είναι η ιδέα μου, τί να σκέφτονται άραγε, διερωτώμαι, μόνο αν τις συναντήσω στο ύπνο μου ίσως συννενοηθούμε σε μια κοινή γλώσσα, προς το παρόν η κάθε μια παραμένει στο κόσμο της και στις δικές του δονείσεις.
Πού πάμε άραγε όταν γέρνει το κεφάλι μας πάνω στο μαξιλάρι και αρχίζουν τα όνειρα της νύχτας, μήπως την ώρα που κοιμάται αυτός ο εαυτός ξυπνά ένας άλλος πιο ανυπόταχτος στο προφανές και πιο θαραλλέος μπροστά στο αλλόκοτο και στο ανεξήγητο; Ο Ρίλκε λέει πως “οι άνθρωποι σ’αυτό το σημείο δείχτηκαν φοβιτσιάρηδες και αυτό έβλαψε ανείπωτα την ζωή” και εννοεί πως “όλα εκείνα που ονομάζουμε φαντασίες και οράματα, ολόκληρος ο “κόσμος των πνευμάτων”, ο θάνατος και όλα αυτά τα τόσο συγγενικά και ομοούσια με μας πράγματα τα διώξαμε με την καθημερινή μας αντίσταση τόσο μακριά από την ζωή, ώστε οι αισθήσεις μας που θα μπορούσαν να τα συλλάβουν ατρόφησαν και μαράθηκαν”. Ναι, βέβαια, συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι πολύ πιθανόν να συμβεί, να ατροφήσουν οι αισθήσεις που συλλαμβάνουν το αίνιγμα όταν κάνει κουμάντο μόνο ο εαυτός που δεν εμπιστεύεσαι το αίνιγμα, εκείνος που σώνει και καλά απαιτεί εξηγήσεις ακόμα και για τα ανεξήγητα. Και ίσως γι’αυτό ο άλλος μας εαυτός που ξυπνά όσο εμείς κοιμόμαστε και δεν αρνιέται τίποτα είναι που θα μας δείξει τελικά το μονοπάτι το οποίο φτάνει μέχρι το βάθος της ύπαρξης μας. Με άλλα λόγια, αφήστε τα πράγματα να ακολουθήσουν το δρόμο τους λέει ο Ρίλκε, θυμάμαι τα λόγια του, κοιτάζω το φεγγάρι και υποψιάζομαι πως οι Όνειροι ετοιμάζουν ήδη μεγάλο γλέντι.
Υγ. Τα έργα είναι από την νέα δουλειά που εκθέτει ο Κώστας Νεοφυτίδης κάτω από τον τίτλο “Vivid Dreams” στην KOTA gallery, Αριάδνης 26-29 Παλιά Λευκωσία. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου 2023.
