Του Σταύρου Χριστοδούλου
«Αν δεν ήταν το ΓεΣΥ ούτε που ξέρω τι θα έκανα» μου είπε. Έτσι απλά, χωρίς μελοδραματισμούς, με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που καλείται να διαχειριστεί μια πολύ κρίσιμη μάχη. Σκεφτείτε πώς είναι να ξυπνάς ένα πρωί και όλα όσα θεωρούσες δεδομένα αίφνης να ανατρέπονται. Και να βρίσκεσαι σε μια δίνη –γιατρούς, εξετάσεις, θεραπείες, χειρουργεία– όπου επιστρατεύεις όλη τη δύναμη ψυχής που διαθέτεις για να νικήσεις την αρρώστια. Όταν συμβεί αυτό, ένα πράγμα χρειάζεσαι: αξιόπιστο σύστημα υγείας. Ένα σύστημα υγείας που θα σου παρέχει όποια ιατρική φροντίδα απαιτείται ανεξάρτητα από το αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, νέος ή γέρος. Ένα σύστημα υγείας για όλους. Δίκαιο και κοινωνικά ευαίσθητο. Αυτό είναι το ΓεΣΥ. Και γι’ αυτό, αν πρέπει να κάνουμε τον τελικό απολογισμό της κρίσης που προκλήθηκε με τον διορισμό του Πέτρου Αγαθαγγέλου στο Δ.Σ. του ΟΑΥ, για μένα ένας είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής: το πρόσωπο που ανέφερα πριν. Ο ασθενής, ο δικαιούχος, η κοινωνία των πολιτών.
Ήταν ένα power game αυτό που όλοι παρακολουθήσαμε; Φυσικά και ήταν. Καταπώς δείχνουν δε τα πράγματα, με τις αιτιάσεις περί ασυμβίβαστου του προέδρου του ΟΑΥ, στο παιχνίδι αυτό υπάρχει και παράταση. Οι ομάδες πάντως δεν είναι καινούργιες. Από τότε που ήταν υπουργός ο Γιώργος Παμπορίδης δημιουργήθηκαν τα δύο στρατόπεδα, των υπερασπιστών και των πολέμιων του ΓεΣΥ. Με πιο ενδιαφέρουσα βεβαίως την πολυσυζητημένη ενδοσυναγερμική σύγκρουση όπου υπουργοί της ίδιας κυβέρνησης βρέθηκαν αντιμέτωποι. Η απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας «να βάλει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα», όπως χαρακτηριστικά είπε κάποιος, αναζωπύρωσε αυτή την παλιά κόντρα. Με τη διαφορά όμως ότι αυτή τη φορά, απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές αναπτύχθηκε ένα ευρύ μέτωπο υπέρ του ΓεΣΥ που διατρέχει τα κόμματα και την κοινωνία οριζόντια.
Οι οργανωμένοι ασθενείς έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά δεν ήσαν μόνοι. Η Κοινωνική Συμμαχία αριθμεί 14 οργανώσεις, ανάμεσά τους και τους πυλώνες του συνδικαλισμού ΠΕΟ και ΣΕΚ. Δεν θα επιχειρήσω μια αναλυτική καταγραφή των όσων ένωσαν τις δυνάμεις τους γιατί είναι βέβαιο πως κάποιον θα αδικήσω. Θεωρώ όμως ότι είχε ιδιαίτερη αξία η παρέμβαση των πρώην υπουργών Υγείας Παμπορίδη και Ιωάννου, καθώς και του ΑΚΕΛ, με το ειδικό βάρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όσο για τους «απέναντι», ας περιοριστούμε στο ότι και αυτή τη φορά τον τόνο έδωσαν τα συμφέροντα. Όταν ο Μαρίνος Σωτηρίου φτάνει στο σημείο να μιλήσει για «Τζιχάντ κατά του διορισμού του Πέτρου Αγαθαγγέλου» είναι φανερό πως κάποιοι εκτός από την ψυχραιμία τους έχασαν και το μέτρο. Το ευτύχημα είναι ότι εντέλει πρυτάνευσε η λογική. Όχι γιατί επήλθε η επιφοίτηση βεβαίως, αλλά επειδή ο Νίκος Αναστασιάδης κατάλαβε το μέγεθος του πολιτικού κόστους. Η προσωπική του παρέμβαση προκάλεσε στην αλλαγή της πορείας πλεύσης του ΚΕΒΕ ώστε να οδηγηθούμε στην εκτόνωση της κρίσης.
Ποιος έχασε; Αυτοί που ενορχήστρωσαν τον διορισμό Αγαθαγγέλου, με πρώτο βιολί τον υπουργό Υγείας Χατζηπαντέλα. Απλή, αγνή, απορία: Είναι δυνατόν ο γερόλυκος της πολιτικής Αναστασιάδης να παραπλανήθηκε από ένα πρωτάρη υπουργό; Γιατί αν ο Πρόεδρος υπήρξε θύμα παραπλάνησης, τότε αυτός που τον παραπλάνησε θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες. Θυμάμαι ότι επί ΠΑΣΟΚ, τότε που οι ανασχηματισμοί έδιναν και έπαιρναν, χρησιμοποιήθηκε ο κομψότερος όρος «αναδόμηση». Σε κάθε περίπτωση, όταν ένας υπουργός τα κάνει μαντάρα πηγαίνει στο σπίτι του. Εκτός πάλι κι αν δεν παραπλανήθηκε κανείς και όλα ήταν στο πλαίσιο ενός σχεδίου που κατέρρευσε λόγω της λαϊκής κατακραυγής. Food for thought για όσους προσπαθούν, ανάμεσα στα τόσα άλλα που έφερε η πρωτόγνωρη προεκλογική περίοδος, να σημειολογήσουν τις κυβερνητικές συμπεριφορές.
Ποιος κέρδισε; Αυτό το ερώτημα έχει περισσότερο αξία ν’ απαντηθεί. Όχι για να θριαμβολογήσουν τα μέλη της Κοινωνικής Συμμαχίας αλλά για να θυμηθούμε ότι κύτταρο της δημοκρατίας είναι ο πολίτης. Κι ότι ο πολίτης έχει φωνή. Φωνή που όταν υψωθεί και ενωθεί με άλλες φωνές, μπορεί το μήνυμα να φτάσει στα πιο ψηλά δώματα της εξουσίας. Με αυτό τον τρόπο κερδίζει εντέλει η κοινωνία.
