Του Παναγιώτη Καπαρή
Χριστός Ανέστη και η ασυγκράτητος χαρά της Αναστάσεως βασιλεύει σε όλη την πλάση και σε όλα τα ανθρώπινα όντα. Ο χείμαρρος του θεϊκού φωτός, πλημμυρίζει τον ουρανό, τη γη και τα καταχθόνια. Ο άνθρωπος οδηγείται από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν και γίνεται κατά χάριν Θεός. Χριστός Ανέστη και η παραδείσια χαρά βασιλεύει και συνέχει όλους τους ανθρώπους, φτωχούς και πλούσιους, αρρώστους και υγιείς, καταφρονημένους και δοξασμένους. Ο ανθρώπινος πόνος και ο φόβος, κονιορτοποιούνται, μπροστά στο μυστήριο της νίκης επί του θανάτου.
Χριστός Ανέστη και ο φόβος των πολέμων, ο τρόμος των νεκρών και η αγωνία για τους πρόσφυγες, μεταποιούνται σε ελπίδα ζωής. Το άγχος της οικονομικής στενότητας και των ψυχοφθόρων αδικιών, διαλύονται μπροστά στη παντοδυναμία του Λυτρωτή. Η χαμερπής ταπεινότητα της καθημερινής κουτοπονηριάς, μεταβάλλεται σε πλησμονή σοφίας και σε προσφορά αγάπης.
Χριστός Ανέστη και η σκληροκαρδία των ανθρώπων μετατρέπεται σε γλυκό χαμόγελο. Τα εχθρικά καρφώματα, μεταβάλλονται σε αδελφικά φιλιά. Το καταραμένο μίσος, μετατρέπεται σε ευλογημένη αγάπη. Το σκότος της κόλασης εξαφανίζεται, μπροστά στο φως του παραδείσου. Τα επίγεια ενώνονται με τα επουράνια.
Χριστός Ανέστη και στους σύγχρονους αναζητητές του Πάσχα, οι οποίοι ψάχνουν εναγωνίως τη χαμένη αθωότητα των παιδικών τους αναμνήσεων. Σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι με τις επιδείξεις, τα μακρινά ταξίδια, τις συνεχείς εναλλαγές τόπων και ανθρώπων και με το εγωιστικό κλείσιμο στον εαυτό τους, θα μπορέσουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Χριστός Ανέστη και σε όλους τους ταπεινούς ανθρώπους, οι οποίοι βγαίνουν από το εγώ τους, ανοίγουν την καρδιά τους, θάβουν τον εγωισμό τους, απλώνουν το χέρι στους βασανισμένους και αγγίζουν τις ψυχές των ταλαιπωρημένων, με αγάπη και αναστάσιμο φως.
Χριστός Ανέστη και το πλάσμα του Θεού, από άτομο, μεταπλάθεται σε πρόσωπο. Από μοναξιασμένη μονάδα, μεταποιείται σε αγαπητική κοινωνία. Η κολασμένη ύπαρξη, μεταμορφώνεται σε παραδείσια μορφή και αποκτά φωτοφόρα όψη.
Χριστός Ανέστη και η έξοδος από το «καβούκι» του εγωισμού, οδηγεί στον αληθινό παράδεισο. Ο Χριστός γίνεται η πορεία, η μέριμνα, η ανάγκη, το νόημα, η ελπίδα, η βεβαιότητα, η παρηγοριά, η γνώση, το θεμέλιο, ο στόχος, ο πόνος, ο έρωτας, η αγάπη και τελικά η υπέρλογη χαρά του ανθρώπου.
Χριστός Ανέστη και έρχονται στο προσκήνιο τα λόγια του αγίου παππούλη της Ρωσίας, του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, «Χριστός Ανέστη, χαρά μου». Η Ανάσταση του Χριστού και η νίκη επί του θανάτου, γεννά την αληθινή χαρά.
Χριστός Ανέστη και η «χαρά μου», είναι το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο, στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Ζωή χωρίς χαρά, είναι ζωή κολασμένη. Ζωή χωρίς Χριστό, είναι ζωή που οδηγεί στον θάνατο.
Χριστός Ανέστη και η συνάντηση με τον άλλο, τον διπλανό, τον αδελφό, ακόμη και με τον εχθρό, οδηγούν βιωματικά και όχι μόνο ψυχολογικά στην αληθινή χαρά.
Χριστός Ανέστη και οι άγιοι ζώντας εν Χριστώ, βλέπουν παντού τη χάρη και τα θαύματα του Θεού. Ευφραίνονται βιωματικά και όχι χαζοχαρούμενα. Ο παράδεισος αρχίζει από αυτή τη ζωή και συνεχίζεται στην άλλη, στην ατελεύτητο, την πλημμυρισμένη από χαρά και φως.
Χριστός Ανέστη και σήμερα οι πιστοί «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες» ευφραίνονται όπως υποδεικνύει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Πάντες απολαύσετε του συμποσίου της πίστεως. Πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσε γαρ ημάς του Σωτήρος ο θάνατος».
Χριστός Ανέστη και νικητές του θανάτου, νικητές της ζωής, πορευόμαστε όλοι οι πιστοί στην καινή κτίση, στην άνω Ιερουσαλήμ, στην παραδείσια βιωτή, υμνούντες και δοξολογούντες, τον νικητή του Θανάτου, τον δωρεοδότη Αναστάντα Χριστό.
Χριστός Ανέστη και στο πανηγύρι των πανηγύρεων, «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιωτής της αιωνίου απαρχής, και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον».
Χριστός Ανέστη. «Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
