Του Παναγιώτη Καπαρή
Ήταν η σειρά του Αλέξη Βαφεάδη, του νέου υπουργού Μεταφορών, να πει σχεδόν τα ίδια στην Επιτροπή Μεταφορών της Βουλής. Τα ίδια, λένε, εδώ και δεκαετίες οι προκάτοχοί του, δηλαδή, ότι η μόνη λύση για επίλυση του κυκλοφορικού χάους στη Λευκωσία και τη Λεμεσό είναι η χρήση λεωφορείων. Ο Αλέξης Βαφεάδης έχει το άλλοθι ότι ακόμη δεν ενημερώθηκε για το πολυδαίδαλο υπουργείο του και φυσικά δικαιολογείται, αφού δεν απέκτησε ακόμη την πολιτική πείρα. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι ενός υπουργείου δεν βρίσκονται εκεί για να υιοθετούν άκριτα και χωρίς προβληματισμό τις θέσεις των τεχνοκρατών, αλλά βρίσκονται στους υπουργικούς θώκους, για να ανοίγουν δρόμους στους τεχνοκράτες.
Τα προγράμματα χρήσης λεωφορείων ξεκίνησαν με πακέτα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, πριν από πάρα πολλά χρόνια. Ωστόσο, τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά και τα τεράστια λεωφορεία πηγαινοέρχονται σχεδόν άδεια ή κατά κανόνα με αλλοδαπούς. Ο πρώην υπουργός Μεταφορών, ο Νίκος Νικολαΐδης, επιχείρησε να εφαρμόσει πιλοτικά το μέτρο «2συν», με ειδικές λωρίδες στην είσοδο της Λευκωσίας, αλλά μετά τις «καταιγιστικές» αντιδράσεις το απέσυρε πάραυτα. Παρόμοιο μέτρο εφαρμόζεται, στην «ακατανόητη» λεωφόρο Αγλαντζιάς, το οποίο μόνο ταλαιπωρία προκαλεί και αναγκάζει τους εξοργισμένους οδηγούς να «παρανομούν». Το μόνο μέτρο το οποίο πέτυχε ήταν η μεταφορά επιβατών στα αεροδρόμια, το περίφημο μέτρο της «στάθμευσης και μετεπιβίβασης», το οποίο για χρόνια εξαγγελλόταν και ποτέ δεν εφαρμοζόταν. Η μόνη λύση είναι σίγουρα η μεταφορά με λεωφορεία των χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι εργάζονται στο κέντρο της Λευκωσίας. Αλλά, ποιος άραγε έχει τη δύναμη να ανεβάσει τους υπαλλήλους σε λεωφορεία; Το παραμύθι των ποντικών οι οποίοι αποφάσισαν να κρεμάσουν κουδούνι στην ουρά του γάτου, επαναλαμβάνεται και πάλι.
Ο νέος υπουργός Μεταφορών εξήγγειλε πολλά «μεγαλεπήβολα» μέτρα για αντιμετώπιση του κυκλοφοριακού, αλλά ούτε κουβέντα δεν έκανε για τα απλά και καθημερινά. Οι μεγάλες μεταφορικές εταιρείες ετοιμάζουν για τους υπαλλήλους τους διαδρομές, οι οποίες δεν έχουν δεξιόστροφες επιλογές κίνησης, ώστε να μην καθυστερούν και κυρίως για να εξοικονομούν καύσιμα. Αν κυκλοφορήσει κανείς στους κύριους άξονες της πρωτεύουσας, θα διαπιστώσει ότι είναι γεμάτοι με δεξιόστροφες επιλογές κίνησης, γεγονός το οποίο προκαλεί τεράστιες ουρές αυτοκινήτων. Η Λευκωσία γέμισε και με φώτα τροχαίας, διπλά και τρίδιπλα, τα οποία δεν διαφέρουν από τα «καταστροφικά» κυρτώματα, σε επίπεδο μόλυνσης του περιβάλλοντος και σε σπατάλη καυσίμων. Στους τετραπλούς δρόμους δεν υπάρχουν διαχωριστικά κιγκλιδώματα, με αποτέλεσμα οι οδηγοί εύκολα να παρανομούν, για να πάνε σε φούρνους και περίπτερα. Η καλύτερη και ευκολότερη λύση είναι φυσικά οι κυκλικοί κόμβοι, ώστε οι οδηγοί να μπορούν να επιστρέφουν στον δρόμο και στο κατάστημα της επιλογής τους. Σε δρόμους εκτός του αστικού κέντρου υιοθετήθηκε η πρακτική των κυκλικών κόμβων και τα αποτελέσματα, τουλάχιστον εμπειρικά, είναι εξαιρετικά. Τι να πει κανείς για τους ανισόπεδους κόμβους, εντός των πόλεων, οι οποίοι έμειναν στα χαρτιά. Μόνο ο κόμβος στην διασταύρωση των λεωφόρων Λεμεσού και Αγλαντζιάς, αν προχωρούσε, θα μπορούσε να λύσει το μισό κυκλοφοριακό πρόβλημα της πρωτεύουσας.
Παραλογισμών συνέχειας και με τις μονοδρομήσεις. Εισέρχεσαι στη Λευκωσία, είτε για δουλειά σε κάποιο υπουργείο, είτε για να επισκεφθείς το κέντρο της πόλης. Αν δεν είσαι Λευκωσιάτης, την πάτησες, αφού βρίσκεται μέσα σε ένα πραγματικό λαβύρινθο, υπό τη δαμόκλειο σπάθη των καμερών φωτοεπισήμανσης. Άντε και κατάφερες και μπήκες στην πόλη, πώς άραγε μπορείς να βγεις; Η λεωφόρος Καλλιπόλεως αποτελεί μια πραγματική παγίδα με τα αναχώματα και το υπερβολικά στενό πλάτος του δρόμου, για το οποίοι πολλοί επιμένουν ότι είναι παράνομο, εκτός από παράλογο. Η λεωφόρος Κέννεντυ, διπλής κατεύθυνσης, ακόμα χειρότερη. Κατά τα άλλα, όλοι οι παράδρομοι έγιναν μονόδρομοι και πολύ σωστά, αλλά οι κύριες οδικές αρτηρίες έμειναν διπλής κατεύθυνσης.
Η ίδια ιστορία και με τις ποδηλατολωρίδες, οι οποίες είναι μόνο για εγκαίνια. Το κλίμα της Κύπρου, με τον καύσωνα το καλοκαίρι και τις μπόρες τον χειμώνα, δεν επιτρέπει τη χρήση του ποδηλάτου για μετάβαση στην εργασία. Οι ελάχιστοι, οι οποίοι το τόλμησαν κατά καιρούς, «προδόθηκαν» πρώτα από τη μυρωδιά του ιδρώτα και από τον «τρόμο» των αυτοκινήτων. Η λύση για την Κύπρο είναι η χρήση μικρών μοτοσικλετών ή σκούτερ, τα οποία ωστόσο πρέπει να διακινούνται σε ειδικές λωρίδες, γιατί όχι στις κενές ποδηλατολωρίδες. Οι μετακινήσεις θα γίνουν ευκολότατες, χωρίς ιδρώτα και κυρίως χωρίς καυσαέρια. Από εκεί και πέρα, χρειάζεται και λίγη φαντασία στην πολιτική και όχι μόνο αντιγραφές, πρακτικών χωρών, στις οποίες κατά κανόνα σπούδασαν οι τεχνοκράτες του Δημοσίου. Άλλο η ζεστή Κύπρος και άλλο οι ψυχρές χώρες της Ευρώπης. Η φύση είναι πιο ισχυρή και από τα ισχυρότερα μυαλά.
