Κύριο Άρθρο
Χωρίς ταβάνι στο ύψος των βασικών επιτοκίων και με μοναδικό στόχο το μεσοπρόθεσμο 2% πορεύεται η ΕΚΤ στη μάχη κατά του πληθωρισμού. Αν και ο στόχος του 2% φαντάζει σήμερα ανέφικτος, η νομισματική αρχή δεν θα κουραστεί να τονίζει ότι οι παρεμβάσεις στα επιτόκια θα συνεχιστούν μέχρις ότου ο στόχος να γίνει κατορθωτός. Την άποψη για την μεγάλη δυσκολία που υπάρχει στο να προσεγγιστεί ο στόχος μαρτυρούν και τα στοιχεία του δομικού πληθωρισμού Φεβρουαρίου που τον κατέγραψαν στο 7%. Να σημειώσουμε ότι δομικός είναι ο πληθωρισμός που εξαιρεί τα τρόφιμα και την ενέργεια, τα δύο δηλαδή συστατικά που επηρεάζονται από τον πόλεμο στην Ουκρανία ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε ο βασικός λόγος για όποιον προσπαθούσε να εξηγήσει το φαινόμενο του πληθωρισμού που ταλανίζει εδώ και πέραν του ενός έτους την Ευρώπη. Προκύπτει συνεπώς ότι ο πληθωρισμός μπήκε για τα καλά στις δομές της ευρωπαϊκής οικονομίας και η προσπάθεια αναστροφής θα είναι σημαντικά πιο επίπονη από ότι αρχικά υπολογιζόταν.
Οι οικονομικοί αναλυτές, σε μια προσπάθεια να διαχειριστούν την αβεβαιότητα, θέτουν φορτικά με κάθε ευκαιρία την ερώτηση για το πότε θα σταματήσει η παρέμβαση στα επιτόκια χωρίς όμως να εισπράττουν κάτι περισσότερο από το ότι τα μηνιαία στοιχεία είναι αυτά που οδηγούν κάθε φορά στις αποφάσεις. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι η μοναδική παραδοχή από επίσημα χείλη παραπέμπει σε μια σημαντική απόσταση που θα πρέπει να καλυφθεί πριν μπορέσει η κατάσταση να θεωρηθεί ότι έχει τεθεί υπό έλεγχο. Αυτό όμως είναι που προκαλεί τρόμο στις κυβερνήσεις, καθώς η χωρίς έλεγχο άνοδος των επιτοκίων κάποια στιγμή θα «σπάσει» την οικονομική ανάπτυξη η οποία προς το παρόν στηρίζεται σε μια υγιή αγορά εργασίας, για πόσο όμως ακόμα δεν μπορεί κανένας να πει με σιγουριά.
H EKT, λοιπόν, βάζει δύσκολα στις κυβερνήσεις οι οποίες εισπράττουν την δυσαρέσκεια των πολιτών λόγω της ακρίβειας
H EKT, λοιπόν, βάζει δύσκολα στις κυβερνήσεις οι οποίες εισπράττουν την δυσαρέσκεια των πολιτών λόγω της ακρίβειας την οποία προσπαθούν να διαχειριστούν μέσα από μια επιδοματική πολιτική. Ακόμη κι έτσι οι συστάσεις της Φρανκφούρτης δεν διακατέχονται από μια αντίληψη θετική για τον τρόπο που παραχωρούνται τα επιδόματα. Για πολλοστή φορά η σύσταση είναι προς την κατεύθυνση της στόχευσης, κάτι που όμως στην υλοποίηση δεν αποτελεί μια απλή διαδικασία αφού σε πολλές χώρες τα στοιχεία χρήζουν αναθεώρησης προκειμένου να υλοποιηθεί μια ανάλογη πρωτοβουλία.
Στην Κύπρο η άνοδος των επιτοκίων επηρεάζει την αγορά πίστης η οποία αποτελεί την μοναδική επιλογή χρηματοδότησης για στεγαστικούς και επενδυτικούς σκοπούς. Τα υφιστάμενα δάνεια που έχουν ως βάση κυμαινόμενα επιτόκια, είδαν τις δόσεις τους να ανατιμώνται κατά τουλάχιστον 50%. Μια άλλη σημαντική παράμετρος που επηρεάζεται από την αύξηση των επιτοκίων έχει να κάνει και με την παραχώρηση επιτοκίων στις καταθέσεις, κάτι που έχει να συμβεί εδώ και πολλά χρόνια. Εδώ η κατάσταση αντιμετωπίζεται ως μη επείγουσα και μόνο κατά περίπτωση μπορεί να συμφωνηθεί κάποια απόδοση στις καταθέσεις, αν και όλοι αντιλαμβάνονται πως οι τράπεζες δεν τις χρειάζονται και άρα δεν πρόκειται να «πολεμήσουν» για να κρατήσουν κάποια κατάθεση όπως συνέβαινε την προηγούμενή δεκαετία.
Τα πιο πάνω δημιουργούν ένα δύσκολο τοπίο για την νέα κυβέρνηση η οποία δηλώνει την προσήλωσή της στην δημοσιονομική πειθαρχία και την χρηματοοικονομική σταθερότητα, αλλά σύντομα θα καταλάβει πως περιθώρια για ελιγμούς δεν υπάρχουν.
