Ο Αβέρωφ, ο Ανδρέας, ο Νίκος και τα άλλα παιδιά

Η επίσημη εξαγγελία υποψηφιότητας του Νίκου Χριστοδουλίδη για τις προεδρικές εκλογές του 2023, διαμορφώνει ήδη το σκηνικό αν και έπονται δέκα μήνες, εκτός και αν το μέλλον μας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Οι βασικοί διεκδικητές της υποψηφιότητας που έχουν την κομματική στήριξη έχουν πάρει θέση και αυτό που θα έχει αξία το επόμενο διάστημα είναι η «κούρσα προς το λόφο». Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως για πρώτη φορά στα ιστορικά των Προεδρικών εκλογών οι βασικοί διεκδικητές παρουσιάζονται με σχεδόν παραπλήσιες κομματικές καταβολές. Η εξέλιξη αυτή αφορά πρώτιστα την επιλογή του ΑΚΕΛ και δευτερευόντως το Δημοκρατικό Συναγερμό λόγω της σπουδής που επέδειξε να ανοίξει την προεκλογική κούρσα σχεδόν ένα χρόνο πριν ανοίξουν οι κάλπες, με την επίσημη υποψηφιότητα του προέδρου του, Αβέρωφ Νεοφύτου. Υποψηφιότητα που σε συνδυασμό με τις επιλογές Χριστοδουλίδη, ουσιαστικά απειλεί να ακυρώσει τη μοναδική ευκαιρία να καταστεί η Δεξιά η μοναδική παράταξη με τρείς συνεχόμενες θητείες στο Προεδρικό Μέγαρο. Η αντίδραση του Συναγερμού στην εξαγγελία της ανεξάρτητης υποψηφιότητας Χριστοδουλίδη αποκαλύπτει τα συναισθήματα αλλά και τις ανησυχίες που διακατέχουν τα ψηλά δώματα της Πινδάρου. Η τοποθέτηση του υποψηφίου προέδρου της Δεξιάς Αβέρωφ Νεοφύτου , την οποία ακολούθησαν τα στελέχη του ΔΗΣΥ, πως η υποψηφιότητα δηλαδή του για πολλά χρόνια συνεργάτη του Προέδρου της Δημοκρατίας και μέλους του ΔΗΣΥ είναι υποψηφιότητα της αντιπολίτευσης, αποκαλύπτει τα βασικό μότο στο οποίο θα στηριχθεί η κούρσα Νεοφύτου το επόμενο διάστημα. Μπορεί να πείσει τους ψηφοφόρους του Συναγερμού η συγκεκριμένη θεώρηση της Πινδάρου; Η απάντηση είναι όχι, τουλάχιστον για ένα κομμάτι του Δεξιού ακροατηρίου. Οι επιλογές Νίκου Χριστοδουλίδη δεν είναι άσχετες με τις κινήσεις της ηγεσία του Συναγερμού η οποία επιχείρησε να τον στριμώξει στη γωνιά με όπλο το κομματικό συμφέρον, τακτική και αποτέλεσμα που εκ των πραγμάτων ήταν πλήρως ελεγχόμενα. Δυο σχεδόν μήνες μετά την πανηγυρική εξαγγελία Αβέρωφ Νεοφύτου το κλίμα που έχει δημιουργηθεί στην Πινδάρου, δε φαίνεται να είναι το αναμενόμενο. Κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί πως η παράταξη του Συναγερμού κινδυνεύει να πέσει στο λάκκο που ανοίχθηκε για τον «αντάρτη» πρώην Υπουργό Εξωτερικών του ιδίου. Τα πράγματα θα αγριέψουν περισσότερο το επόμενο διάστημα, όταν θα κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες δημοσκοπήσεις και μια ενδεχόμενη επανάληψη των υψηλών ποσοστών Χριστοδουλίδη, χωρίς να έχει εξαγγείλει υποψηφιότητα. Στην πλευρά Χριστοδουλίδη η ατμόσφαιρα είναι πανηγυρική εξαιτίας της επιλογής του ΑΚΕΛ και της αναμενόμενης υποστήριξης από το ΔΗΚΟ. Όποιο αφήγημα και αν προτάσσει ο Συναγερμός για την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, όποιους χαρακτηρισμούς και να δίνει ο πρώην ΥΠΕΞ στη δική του υποψηφιότητα, αμφότερες οι πλευρές γνωρίζουν πως μια μερίδα του Συναγερμού θα κινηθεί «έξω από το μαντρί», κατά την προσφιλή έκφραση του αείμνηστου Ευάγγελου Αβέρωφ, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος «του κακού λύκου». Ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα παίξει το χαρτί της ανεξάρτητης υποψηφιότητας με συναγερμικό μανδύα προκαλώντας το μαρτύριο της σταγόνας στην Πινδάρου. Σε αυτή την εξίσωση τεράστιο ενδιαφέρον θα έχει η στάση του ΔΗΚΟ, όταν το επόμενο διάστημα το επιτελείο του υποψήφιου προέδρου δε θα κινείται στην κομματική λογική και ρητορική του ΔΗΚΟ λαμβάνοντας αποστάσεις. Ο Συναγερμός εάν θέλει να ισορροπήσει κάπως το σκηνικό που έχει δημιουργηθεί, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάσει την ΔΗΠΑ και την ΕΔΕΚ. Όλα όσα κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο για τις Προεδρικές εκλογές, θα ήταν άνευ αξίας εάν το ΑΚΕΛ δεν είχε κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή. Ό,τι και να λένε στο κόμμα της αριστεράς, η επιλογή Ανδρέα Μαυρογιάννη επιβεβαιώνει το τραυματικό σύνδρομο που άφησε η διακυβέρνηση Χριστόφια στην Εζεκία Παπαϊωάννου. Από τη στιγμή που το ΑΚΕΛ δεν τα βρήκε με το ΔΗΚΟ, θα έπρεπε να παρουσιάσει στον κόσμο της αριστεράς και όχι μόνο, μια αριστερή υποψηφιότητα, έστω μια διαφορετική από αυτή του Ανδρέα Μαυρογιάννη. Το ΑΚΕΛ θα στηρίξει την επιλογή του με το σκεπτικό πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης ήταν εκ των στενών συνεργατών του Νίκου Αναστασιάδη, τουτέστιν έχει μερίδιο ευθύνης στην εσωτερική διακυβέρνηση και στο κυπριακό. Δηλαδή ο Ανδρέας Μαυρογιάννης δεν ήταν για πολλά χρόνια στενός συνεργάτης του Νίκου Αναστασιάδη στο κυπριακό; Το γεγονός ότι η επιλογή του ΑΚΕΛ δεν είχε σχέση με την διακυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη δεν είναι πειστικό επιχείρημα και το ΑΚΕΛ θα το βρει μπροστά του. Προγνωστικά για το ποιος θα περάσει στο δεύτερο γύρο, είναι αυθαίρετο να γίνουν. Όμως εάν δυο από τους τρείς υποψηφίους δεν περάσουν στο δεύτερο γύρο, θα υπάρχουν συνέπειες σε προσωπικό και κομματικό επίπεδο.

ΥΓ: Μια απορία προς το Δημοκρατικό Συναγερμό: Ο Νίκος Χριστοδουλίδης συνεχίζει να είναι μέλος του κόμματος;